Creepypasta

Lulu

Het begon alemaal met een famielie vakantie. Mijn broer Andy, mijn ouders, tante Lara , oom Ben en ikzelf plande altijd een famielie vakantie in de bergen niet ver van ons huis vandaan. Elk jaar klommen we wat hoger en liepen we wat vedder. Dit jaar klommen we zo'n 10 kilometer de berg omhoog en belande op een vlak grasveldje. Het was best wel mooi, stil en nog niet bewoond door mensen. Het enige wat ik niet erg fijn vond was dat er geen toilet was dus als je nodig moest, moest je een schep mee nemen en hopen dat je geen brandnetels tegen kwam. De zon ging bijna onder en we hadden ons kamp opgezet. Een warm vuur knapperde in het midden van ons kamp. Ik moest heel nodig gebruik maken van een toilet dus zei ik tegen mijn moeder dat ik even weg zou zijn en zo weer terug zou komen. Ze zei dat ik niet te ver weg moest gaan dus ik knikte om haar te laten zien dat ik het begreep. Toen vertrok ik. Ik liep het bos in , net zo ver tot ik het licht van het kamp nog net in de verte kon zien. Het laatste wat ik wou was dat één van mijn famielie leden achter een boom zou staan wat nog zo'n ongemakkelijk moment op leveren. Het gebeurd laatst jaar nog tante Lara heeft nooit meer het zelfde naar me gekeken.

Toen ik klaar was fixte ik mijn broek en begon terug te lopen naar het kamp. Maar net toen ik weg wou lopen ving iets mij aandacht. Ik draaide mijn hoofd om, in een meertje niet ver van me vandaan verborgen achter wat bomen zat een meisje haar benen te wassen. Ik was nieuwsgierig dus liep ik er heen. Ze had roet zwart, rommelig zittend haar in twee paardestaardjes. Ze leek niet veel ouder dan mij misschien 13 of 14. Ze droeg een schattig paars jurkje maar ze had geen schoenen aan. Haar benen zaten onder de blauwe plekken en wonden. 'Hey' ik keek toe terwijl ze haar benen droog maakte en ze stond op. Ze draaide zich om naar me, haar zwarte paardestaardjes waren lang en hingen voor haar gezicht. 'Mijn naam is Ruben' zei ik en ik glimlachte naar haar ' En de jouwe?'. Mist verscheen terwijl ze daar in stilte stond. Toen ik de bomen achter haar alleen nog wazig kon zien hoorde ik haar fluisteren 'Lulu...' 'Lulu? Nou dat is een schattig naam :) dus waar verblijf je?'. Ik keek om me heen het was bijna onmogelijk om iets te zien, niet alleen dat maar de zon begon onder te gaan. 'Ik kan je er heen brengen... ' zei ze zachtjes terwijl ze mijn hand pakte. Haar hand was zacht ondanks alle wonden en blauwe plekken, maar ook zo koud... Ik was stil voor een paar minuten terwijl ik er over naar dacht of ik met haar mee moest gaan of niet. Ik lachte kort daarna en ging er mee akkoord om met haar te volgen. We liepen over een modderig pad dat was bedekt met dode planten en bladeren die van de bomen afgevallen waren. Op dat moment concentreerde ik me alleen nog maar op haar, en niet op het fijt dat ze blindelings door de mist liep alsof ze er dwars door heen kon zien. Terwijl het steeds donkerder werd bracht ze me naar een alleenstaand verlaten huis. We zaten samen bij de deuropening te staren naar de duisternis. 'Ben je niet bang? Je weet wel om hier te wonen alleen in het bos...' Ik keek naar de stille , schoen loze Lulu. Ze duwde haar knieën tegen haar borst en hield haar gezicht verborgen achter haar haar. 'Niet echt, zelfs niet met de lange man moordenaars en monsters van allerlei soorten , ik ben nooit bang ik krijg toch nooit bezoek.' verklaarde ze net zo stil als ze haar naam had verteld. Ik was verbaast door haar antwoord , voor een moment dacht ik dat ze gek was. Maar dan alsnog, ze zou hier wel alleen zijn voor een lange tijd. 'Dus waar kom je vandaan?' 'Een plek hier ver vandaan het is daar erg donder... Ik hou niet van het donker, slechte dingen gebeuren daar.' ze keek me even aan en zat daarna weer in stilte. 'Waarom bedek je je gezicht?' vroeg ik haar naardat ik kippenvel kreeg van de koude lucht. 'Ik vind het niet leuk als mensen mijn gezicht zien.' Nog meer ongemakkelijke stiltes gingen voorbij. Ik schraapte mijn keel 'wanneer denk je dat de mist optrekt? Ik moet echt terug naar het kamp voordat mijn ouders ongerust worden...' Ik keek haar aan en ze stond op. Iets voelde opeens vreemd aan haar. Een verdrietig demonische gevoel ging door me heen. 'Heb je honger?' Vroeg ze aan mij terwijl ze naar de voordeur liep die bijna uit zijn scharnieren viel. 'Ja' zei ik en ik stond op klaar om haar naat binnen te volgen. Ze liep het huis binnen en ik volgde haar. Binnen was het huis netjes onderhouden in tegenstelling tot de buitenkant , er was bijna geen meubilair, de ramen waren schoon en de bank zag er zacht uit. Er waren zelfs lichten aan in de keuken. Ik ging op de bank zitten die inderdaad erg zacht was. Ze kwam de woonkamer in met een oud gescheurd bordje met daarop een kom soep en een zilveren lepel. Ze ging op mijn schoot zitten en bedacht dat ze nog een doekje moest hebben dus ging ze een trap op en verscheen uit het zicht. Ik zat alleen terwijl ik mijn soep at. De soep viel goed, het was lekker en warm , het had een diep rode kleur met duidelijke kenmerken van groenten die rond dwaalde in de rode poel. Ik at terwijl ik aan mijn ouders dacht ik was al weg voor een lange tijd en we zijn niet erg ver weg gelopen zouden mijn ouders mijn naam niet moeten roepen? Ik zou ze toch moeten horen van deze afstand? Het was allemaal zo vreemd sinds de mist verscheen. Naar de soep vergingen mijn gedachten weer en mijn ogen begonnen zwaar aan te voelen. Ik zette mijn kop soep weg op de enige tafel in de kamer. Ik leunde tegen de bank terwijl het enige waar ik aan kon denken het meisje was die verdween in het huis , terwijl ik in slaap viel.