Creepypasta

De schaduw man

Hallo,  ik ben hier om je mijn verhaal te vertellen. Het begon allemaal toen ik een klein kind was, hij maakte me altijd bang , maar mijn ouders zeiden dat het gewoon een nachtmerrie was en dat het wel weer voorbij ging. Maar steeds als ik in slaap viel had ik steeds weer de zelfde droom. Het ging over iets vervult met duister. Ik kon zijn vorm eerst niet goed onthouden , het was meer een ruwe vorm. Hij stond aan de voet van mijn bed,  hij stond stil en maakte geen geluid , hij keek gewoon. Mijn lichaam voelde zwaar aan ik kon niet bewegen. Ik kon zijn gezicht niet zien maar ik voelde... Ik voelde dat het naar me keek.  Ik werd wakker schreeuwend en in tranen,  mijn moeder kwam binnen terwijl ze vertelde dat het maar een droom was. Er was niks in mijn kamer behalve het normaale meubilair, maar ik wist dat er iets was,  iets wat  hier niet thuis hoorde. Zij kon het alleen gewoon niet zien. Er verstreken veel jaren maar ik bleef steeds de zelfde nachtmerries hebben,  en met de jaren werd het figuur steeds duidelijker, schaduwen werden duidelijker maar het was nogsteeds gewoon een droom. Mijn ouders vertelde dat ik de nachtmerries zou ontgroeien zodra ik ouder werd. Ik dee netalsof ze gelijk hadden,  dat de nachtmerries stopten . Maar ze stopten niet ze waren er altijd. Ik leerde hoe ik met ze af moest handelen,  maar ze maakte me nog steeds bang. Ik ben ouder nu , als ik op mijn bed ga liggen is mijn rommelige brein klaar om te rusten. Ik was altijd bang om te slapen,  bang voor de nachtmerries. Maar nu , nu ben ik klaar om te rusten. Als ik mijn ogen sluit en opgeslokt word in de duisternis van de droomwereld , is dat bekende figuur er weer dichterbij dan hij ooit geweest is. Zijn gezicht slechts centimeters verwijderd van de mijne. Ik kan nu in zijn ogen kijken. De duisternis is verdwenen,  en ik zie de dood als hij naar voren leunt om me mee te nemen. Mijn tijd is over...  We hebben allemaal onze schaduwen ,ze volgen ons en op een dag nemen ze ons met zich mee. En we verdwijnen in het niets.

Creepypasta door : Jordan Persegati

The day of my birth,  the death began to walk. It is walking towards me , whiteout hurrying.

~ Jean Cocteau