Gözümdeki Buzul

Gonca gül yapraklı

Saat 04:27 cuma akşamı;
Kız kardeşim Amly'i kaybettiğimi öğrendiğimden beri uyuyamıyorum. Elimi kalbimize koyup onu dinliyorum. Sanki ritimle bana anlatmaya çalışıyor birşeyleri kim bilebilir?
Hastaneden çıkınca bana bakan gözler gördükçe kendimi tuhaf buraya ait değilmiş gibi hissediyorum. Herkes benden 3 adım uzaklaşıyor. Korkuyor ve acıyorlardı. Yeni evimize gelince ise pek birşey yok bir bahçesi kocaman bir ağaç, minik bir ev. O gün hafızamı zorladım. Yaptığımız o araba kazasında denizin içinden tek benim kurtulmam tanrının bir hediyesimiydi? Belki de bunu hiç bilemiyeceğim. Düşünürken uyuya kaldım.
Ve rüyamda küçük kız kardeşimin buz küplerin içinde tutsak kaldığını gördüm. Ona doğru kulaç açtıkça mavi beyaz bir ışık beni tutuyor ve engel oluyordu. Sabah uyandım ve hemen yüzüme su çırptım evden çıktım. Nereye gittiğimide bilmiyordım. Belki de sadece bana korkarak bakan insanları görmek istediğim içindir. Yoruldum ve bir bankta oturdum. Suyumu içerken bir küçük kız çocuğu yanıma geldi ve
-Sen melekmisin? Diye sordu
+Hayır ben bir insanım diye hafif bir tebesümle karşılık verdim. O an tüm acılarım geçmişti. Ve benden korkmuyordu. Annesi geldi o da alaycı veya acınır gibi bakmıyor neyim olduğunu sorup sohbet ediyorduk. Ayağa kalkıp çöpü atmaya gidip arkamı döndüm ki. Kız orda değildi annesi ise sokağın en başındaydı. Bu imkansızdı o kadar kısa sürede oraya gitmek imkansızdı. Bankta bir kolye vardı. Üstünde E ve A harfi vardı. Birleşikti bu seni koruyacak melek yazıyordı kağıdında. Ve o an o kolyeyi taktım. Bir araba kaldırıma çıktı ve tam önümde durdu. İnanmıyordum o an ama şimdi beni koruyan bir meleğim vardı...