Sad teenagers

Κεφάλαιο 9

Μετά από 30-40 λεπτά που καθόμουν και έκλαιγα σαν τον μαλακά σκεφτόμουν πως, εκτός από τις ερωτικές απογοήτευσης υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα για να κλαει κάποιος...
Για παράδειγμα ένα διαζύγιο μετά από χρόνια γάμου, μια σοβαρή αρρώστια ή ακόμα το γεγονός να χάνεις κάποιον σημαντικό άνθρωπο στην ζωή σου και με αυτό εννοώ να φύγει από την ζωή, και κάτι ακόμα που πιστεύω αξίζει τα δάκρυα και την κατάθλιψη είναι το bullying γιατί αυτά τα πρόβλημα πιστεύω έχουν τύχει σε όλους μας και ή μπορεί να συμβούν.
Πρόβληματα σαν αυτά πονανε ακομα περισσότερο γιατί δεν το προκαλείς εσύ, δεν πηγάζει από μέσα σου όλος αυτός ο πόνος, αντίθετα με το γεγονός αυτό που σε κάνει και πόνας είναι από κάπου αλλού και με αυτό εννοώ πως, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ώστε να το σταματήσεις πάρα μόνο υπομονή...
Αφού από ώρα που καθόμουν και σκεφτόμουν αυτά φώναξα τα παιδιά να ερθουν πάλι πάνω.
Τους φωνάζω, έρχονται, και αρχίζουν διάφορες ερωτήσεις όπως για παράδειγμα, πως είσαι, πως νιώθεις αυτή την στιγμή μετά από το ξέσπασμα, η απάντηση σε όλους ήταν η ίδια <<ΠΟΝΑΩ>>.
Δεν τους κατηγορώ, δεν ξέρουν πως νιώθω, δεν έχουν ιδέα τι είναι να περνάς ερωτική απογοητευση, bullying και οι γονείς σου να είναι στα χωρισματα και πριν λίγο καιρό να έχεις χάσει ένα σημαντικό άτομο από την ζωή σου.
Κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά περνάς μέχρι να σε κοιτάξει στα μάτια και εσύ να αρχίσεις να κλαις επειδή κατάλαβε τι κρύβεις μέσα σου αλλά μόνο λίγοι έχουν το χάρισμα να το κάνουν αυτό.
Αφού με είδαν μετά το ξέσπασμα μου, 2 από τα παιδιά με στραβοκοιτουσαν και οι υπόλοιποι δεν ήξεραν τι να κάνουν.
Από εκείνη την στιγμη κατάλαβα πως δεν έπρεπε ποτέ να πω τίποτα σε κανέναν γιατί παρόλο που μπορεί να μην ήθελαν να ασχοληθούν με τα δικά μου τα προβλήματα ή να μην ήθελαν να χαλάσουν την διαθεση τους για τα δικά μου θέματα...
Μετά από μισή ώρα ήρθε ο πατέρας μου να με πάρει τους χερετισα όλους ξεχωριστά και είπα ένα ευχάριστω γιατί το ξέσπασα όντως με βοήθησε να σκεφτώ πιο καθαρά.
Μόλις πάω σπίτι ή μητέρα μου είδε τα μάτια μου κατά κόκκινα και με ρωταει τι έγινε:
-Πέτρο τι είναι αυτά?? Γιατί είναι τα μάτια σου έτσι???
Η δικαιολογία μου ήταν ότι με έπιασε η ανεργία και ευτυχώς δεν έγιναν άλλες ερωτήσεις.
Πάω στο δωμάτιο μου περιμένοντας να πάνε όλοι για ύπνο.
Περνάνε 2 ώρες όλοι έχουν ξαπλωσει, κλειδώνω την πόρτα βάζω Sad music  και για μια ακόμα φορά κλαιω αλλά  αυτή την φορά χωρίς λόγο απλος ξέσπασμα...