Sad teenagers

Κεφάλαιο 8

Κάτι μου λέει πως δεν έπρεπε να τους το πω....η παρέα μόνο για αυτό συζητάει για αυτό και εγώ δεν μπορώ να κάνω χαρακιες πριν ή μετά βγούμε όλοι μαζί γιατί ξέρω σίγουρα πως ποτέ δεν θα ειμασταν μαζί ποτέ δεν θα μπορούσαμε να έχουμε αυτοί που έχουν άλλοι και πότε δεν θα ζήσω  μέσα από το σε αγαπώ της, μέσα από το φιλί της, μέσα από την αγκαλιά της ....
20/05/2016 άλλη μια μέρα τα ίδια συναισθήματα, μέσα στην ρουτίνα ολα μηδέν διαφορά το χθες με το σήμερα, πάντως δεν βαρέθηκα κουραστικά, δεν ήθελα να μου λένε να περάσει γιατί εγώ δεν ήθελα δεν μπορούσα να ξεχάσω ακόμη και σήμερα που όλα έχουν τελιωσει και η ζωή έχει πάρει εντελώς διαφορετική τροπη ακόμα τα θυμάμαι καιν πονάω ακόμα και αν τίποτα δεν θυμίζει το τότε...
Μια μέρα ο Παύλος ένας καινούργιος στην παρέα αφού έμαθε τα πάντα για την κατάσταση μου σκέφτηκε να πει σε όλους από την πάρεα βέβαια χωρίς να το ξερω και εμενα μου είπε πως μόνο εμείς οι δύο θα είμαστε για να τα πούμε σαν άντρες, να πω την αλήθεια ή ιδέα δεν μου φάνηκε και πολύ καλή αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.Επισης μετά σκέφτηκα πως και ο Παύλος έχει περάσει ένα παρόμοιο περιστατικό οπότε πήγα με την λογική πως έστω και λιγάκι θα με βοηθήσει...
Πάω λοιπόν στο σπίτι του, χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγει η μητέρα του. Προφανώς ήταν και αυτη στο κόλπο αλλά ευτυχώς χωρίς να ξέρει για θέμα...
Πάω στο δωμάτιο του και βλέπω όλους να μιλάνε και μου το που μπήκα όλοι να με κοιτάνε χωρίς να μιλάνε...
-τι γίνεται? (ρώτησα τον Παύλο)
-Συγνώμη ρε φίλε που έπρεπε να σου ψέματα αλλά εγώ όπως και οι υπόλοιποι δεν αντέχουμε να σε βλέπουμε άλλο έτσι..
-Αχα ...και γιατί μου είπες ψέματα για τα παιδιά θα ερχόμουν όπως και να χει...
-Ναι αλλά δεν ήθελα να το ρισκάρω αλλά τέλος πάντων σε παρακαλώ κάτσε γιατί θέλουμε να σου μιλήσουμε...
-οκ
Πέρασε καμία ώρα που μου μιλάγανε, ήθελα να κλαψω όσο τίποτα δεν μπορούσα να τους ακούω να μου λένε να την ξεχάσω παρόλο που αυτό έπρεπε να γίνει, αλλά άμα έχετε βρεθεί στην θέση μου θα με καταλάβετε είναι αρκετά δύσκολο...
Δεν άντεξα ξέσπασα, πήγα στην γωνία του δωματίου έκρυψα το κεφαλι μου με τα πόδια μου και καθόμουν και λυπομουν τον ευατο μου αλλα ήξερα πως τα παιδιά έχουν δίκιο...