ÇİRKİN

Hızlı ve sağlam adımlarla kütüphaneye doğru ilerliyordum ki birinin ayağına takılıp yere yapıştım.
"Çirkin,acele işe şeytan karışır!"
 Bana tiz sesiyle ve saçma lakabımla bağıran kız topuklarını yere vurarak gitti ve bende aceleci halime geri dönüp yere savrulmuş kitaplarımı topladım. Eteğimi düzeltip kalkmaya yeltendiģimde bir el  omzuma baskı yaptı ve kalkmamı engelledi. Kaşlarım refleks olarak çatılırken elin sahibini görmek için kafamı kaldırdım. Tanrım..Keşke kaldırmasaydım ve beni bekleyen alaycı soğuk gözlerle karşılaşmasaydım. Dudağı yukarı kıvrılırken,beni süzüyordu. Koridordaki herkes neredeyse bize bakıyordu ve bu beni iyice rahatsız ediyordu. Ellerini omzumdan çekip siyah pantolonunun ceplerine sıkıştırdı. Dudakları düz bir çizgi halini alırken iç çekti ve kafasını yana eğdi.
"Mutlu musun çirkin?"  

Mutluluk benim için sadece bir kelimeydi.Anlamsız,küçük bir kelime.Doğruyu söylemek gerekirse üç yıldır hiç mutlu olduğum bir an yoktu. Mutluluğu bırakın hissettiğim bir duygu bile yoktu. Sadece boşluk vardı içimde,kocaman bir boşluk.Ne öfke ne de başka bir duygu. Sakin ve gölgelerde yaşamaya çalışan bir kızdım. Ne kadar beceremesem de bu böyleydi. Yinede bilirsiniz karşımdaki şımarık herifi tatmin etmek gibi bir niyetim de yoktu.

Kendimi soğuk bakışlarından kurtarmaya çalışırken başımı aşağı yukarı sallayıp;

"Evet,mutluyum" dedim kuru bir sesle.

Lanet olsun ki hiç inandırıcı değildim. Öylesine söylenmiş bir cümle gibi savrulup gitmişti.Sanki bunu bekliyormuş gibi yüksek bir kahkaha attı. Kafasını iki yana salladı ve çenemden tutup yüzümü kendisininkine çevirdi. O kadar yakındık ki nefeslerimiz birbirine karışıyordu. Yüzündeki alaycı ifade tekrar yerine gelirken parmaklarını çeneme daha çok bastırdı.

"Hayır,hayır Azze.Mutlu olamazsın çünkü sen çirkinsin. Benim küçük oyuncağım."