Laatst zat ik naar een programma van TLC te kijken. En wel, hoe kan het anders, naar een Amerikaans programma. Wat daar in Amerika allemaal mogelijk is? Voor zover ik weet in ieder geval niet in ons land?
Het zijn mini-missverkiezingen. Kleine kinderen vanaf 3-4 jaar worden helemaal door de ouders of een coach, zogenaamde beautycoaches, en een persoonlijke stylist begeleid. Kleine kinderen lopen daar rond met valse wimpers, make-up, bruiningscrème en nagellak.
Alles wordt uit de kast getrokken om de jury te imponeren. Ik keek m'n ogen uit, kinderen die geen mooie tanden hebben of al aan het wisselen zijn krijgen een kunstgebitje. Pruiken, haarstukjes, alles maar om hun kind er geweldig uit te laten zien.
Ook doen ze een dansje en lopen zo mooi mogelijk op de catwalk. Voor dat dansje, glimlach en dat loopje moeten ze wel maanden oefenen. Maar waar doen ze het voor? Om een megatrofee te winnen, of de troostprijs. De trotse moeders, maar ook vaders, zijn minstens zo fanatiek als de kinderen zelf.
Ik heb begrepen, dat het soms tienduizenden euro's kost en daarbij komt nog eens dat er vaak ver voor moet worden gereisd. Maar nu komt het: de kinderen moeten soms lang wachten voordat ze aan de beurt zijn. Ze worden moe en slaperig, maar moeten toch presteren! Zo triest! De ouders zoeken ook ruzie onderling, soms willen de kinderen helemaal niet meer lopen en gaan ze op de grond liggen huilen!
Ik vind het kindermishandeling! En de ouders maar beweren, dat ze het zo geweldig vinden om mee te mogen doen? Wat me wel opviel, dat de moeders er soms zelf niet uitzien. Misschien willen ze er eigenlijk zo uitzien als hun kinderen. Je zou denken, dat dit alleen voor meisjes is, maar kleine jongetjes doen ook gewoon mee!
Willy van Os-Barends
YOU ARE READING
OzAffairs XXXI
Ficção HistóricaOp 30 april 2017 vond onze familiedag plaats. Het werd een dag van verhalen. Gewoon om bij te kletsen, maar er waren ook verhalen die werden voorgelezen. Verhalen van vroeger en verhalen over recente belevenissen. Altijd leuk!
