Hi mi Leon ?

İçimdeki Kara Delik

2 ay sonra

Tercihler yapılmış, sonuçlar açıklanmıştı. Evet tahmin edildiği gibi Leon Makine mühendisliği , Hilal ise İngilizce öğretmenliğini, Yıldız ve Ali Kemal özel bir üniversitede Turizm ve Otelcilik , Mehmet İzmir'de Maliye kazanmıştı .  Eylül bir yıl daha hazırlanma kararı alırken Eleni ise İngiltere'ye  gidecekti. Tatiller yapılmış keyifler ise yerindeydi. Herkes üniversitelerine dağılmadan son bir kez toplanma kararı almışlardı.

Hilal

  O kavgadan sonra Leon ve Mehmet'in arası eskisinden de kötü oldu. Fakat bizlerin hatırı için ses etmediler ve birbirlerini görmezden gelerek gruba uyum sağlamaya çalıştılar. Bende Mehmet'e karşı biraz daha mesafeli oldum. Eskiden olduğu gibi sohbet muhabbet ederken birden Leon'un telefonu çaldı. Yanında oturduğum için arayanın babası olduğunu görmüştüm . Leon babasıyla konuşmaya başladı. Fakat her geçen saniye yüzündeki miniklerin şaşkınlık ve hüzünle birlikte ağlamaklı bir hal almaya başladığını gördüm. Hiç bir şey diyemeden  telefonu kapattı ama telefon elinden kayıp yere düşmüştü. Hepimiz şaşkınlıkla ne oldu Leon konuşsana diye soruyorduk ama o cevap veremiyordu. En sonunda gözünden bir damla yaş düştüğünü gördüğümde konuştu.
-- Aa-Annem kaza geçirmiş. Hastanedeymiş,diye bir şeyler geveledi. Yüzü bembeyaz olmuştu. Söyleneni kafasında idrak edince masadan fırladı. Hepimiz ayaklandık  arkasından.

    Hastaneye vardığımızda Veronica Teyzenin çoktan vefat ettiğini duyduk. Babası alıştıra alıştıra söylemek için ilk kazayı söylemiş fakat Leon hemen telefonu kapatmıştı. Leon annesinin öldüğünü duyunca bir süre olduğu yerde kaldı. Onu hiç böyle görmemiştim. Aklını oynatmış gibi bakıyordu etrafa. Bir kaç adım attıktan sonra eliyle kafasını tuttu ve yanındaki çöp kovasına kustu. Ardından hıçkırıklara boğularak ağlamaya başladı. 

Leon

  Aklımın koridorlarında oradan oraya kaçışan anılar , hayaller sanki bana oyun oynuyor gibiydi. Hastanede hıçkıra hıçkıra ağladıktan  sonra bir daha ağlayamamıştım. Canım hiç böyle yanmamıştı. Sürekli uyuyor uyanıyor değişik kabuslar görüyordum. Odadan dışarı çıkmıyor , çoğu zaman camı bile açmıyordum. Nefes alan bir zombiye dönüşmüştüm. Babam bir süre yanımda olarak bana destek olmuştu ama artık işe gitmesi gerekiyordu. Tüm gün evde annemin bana bıraktığı anılarla boğuşuyordum. Tabi Hilal'in olmadığı zamanlarda. Her zaman olduğu gibi yine yanımda oluyordu. Her sabah yanıma gelir bana kahvaltı hazırlar, evi havalandırıp bazen yemek yapar , ben istemesem de bana zorla yemek yedirip giderdi. Kimi zaman  bana sevdiğim kitap ve dergilerden getirir, en sevdiğim kitap olan Oğuz Atay'ın Korkuyu Beklerken'ninden rast gele bir hikaye seçip okurdu. Kitap okurken de tıpkı annemin yaptığı gibi saçımı okşamayı da ihmal etmezdi. Fakat Hilal le bile olsa içimden konuşmak gelmiyordu.

Hilal

Leon yaşayan bir ölüden farksızdı. Annesini çok severdi, bu ani gidişi onu mahvetmişti. Günden güne gözlerimin önünde eriyişi canımı ziyadesiyle yakıyordu. Ne yapsam da bir türlü eski Leon geri gelmiyordu. Konuşmuyordu kimseyle. Belki biraz içini açsa rahatlatacaktı ama yapmıyordu.
  Yine bir gün kahvaltısını zor bela yaptırdım, ona kitap okuyordum ki birden anlatmaya başladı.
-- Hilal ! Yüreğimin tam ortasında kocaman bir delik var sanki. Her geçen gün itinayla büyüyen ve kapanması imkansız bir delik. Nefes aldıkça , konuştukça , yiyip içtikçe, güldükçe ve ağladıkça daha da derinleşecek gibi hissediyorum. Bana yardım et Hilal nolur !
  Ne yapacağımı bilemiyordum. Söyleyeceğim hiç bir söz o deliği kapatmayacaktı biliyordum. Bacaklarını yavaşça kenara iterek yanına kıvrıldım. Küçük bir çocuğu teselli eder gibi kollarımın arasına alarak sardım onu. O da bana sarıldı. Kafasını göğüsüme yasladı. Bir süre sonra kendini uykuya teslim ettiğini fark ettim.

Bölüm sonu.
  Arkadaşlar yorum şeysini şey yapsanız muhteşem olur🙄😉. Tavsiye ve eleştiriye açığım . Okuduğunuz için teşekkürler 🤗