Bazen her şeyden, herkesten soyutlamak istersin kendini. Kaçmak, kurtulmak düşüncesiyle yaparsın bunu. Çok yıkıcı gelir hayat, anlamsız. Her gün görmek zorunda olduğun yüzlerce insan... İçleri tamamen çürümüş karanlık, yüzlerce vücut. Böyle insanları anlamak gerçekten zor. İçlerini çürüten şeyleri ortadan kaldırmak yerine diğer insanların umutlarına bulaştırırlar acılarını. Tek sorumlusu diğer insanlarmış gibi...
İşte bu yüzden kaçıp kurtulmak istersin her şeyden, herkesten. Bir gün, onlar gibi olmamak için hızla koşarsın bilmediğin hayatlara doğru. Ardından sürükler beline bağlanmış ince bir iple birlikte hayal kırıklıkların, umutların... Geçtiğin her noktaya, yaşadığın her ana yeni yeni duygular serpiştirirsin umarsızca. Kimisi filizlenir ve yola çıkar sonsuz gökyüzüne doğru. Kimi ise aşırı sevgisizlikten toprağın içerisinde günden güne çürüyerek kaybolur.
