TERAPİ

2.BÖLÜM

    

Evrenden 

Gerçekten içinde delilerin olduğu bir yere girmek ne kadar akıl karı idi. Psikoloğa gitmem kolaymış gibi bir de bu seansım bu hastane de olacakmış. Haspam. Derin bir nefes alıp tekerlekli sandalyemi doktorun tarif ettiği yere doğru sürmeye başladım. Çevreme bakınmıyordum  çünkü insanlar beni korkutuyordu. Yanından geçmekte olduğum aralık kapının orada tanıdık bir ses duyunca durdum. 

"Devrim bu kıyafeti giymen gerek. Hadi işimizi daha zorlaştırma."

"Hayatta giymem ben bunu. Daha fazla deli profili çizmek istemiyorum."

"Deli değilsin biliyorum ama sadece bir önlem diyorum."

"YA YETER!. Olay çıkarmayacağım diyorum. Bıraksanıza beni ya."

Bu ne hırçınlıktı böyle. Bir insanın bir insana bağırmasından hep nefret etmişimdir. Normal ses tonuyla zaten ben seni duyuyorum. Ne gerek var böyle şeylere.

"Doktor."

Hadi be bu kedi gibi ses az önce kaplan gibi gürleyen kızdan mı çıktı.

"Giymek istemiyorum doktor  ne olur bırak. İnsanların bakışlarının nasıl değiştiğini görmüyorsun. Beni gördüklerin de iğrenç bir şeymişim  gibi benden uzaklaştığını bilmiyorsun. Her gün biraz daha dibe batıyorum kurtarmıyorsun."

Şimdi de ağlıyor muydu? Niye hala burada olduğumu bile bilmeden dinlemeye devam ettim.

"Sende beni anla Devrim hastalarımın ne diyeceklerini kestiremiyorum. Biri seni kızdırırsa ne olacağını ikimizde biliyoruz ve bu sefer o lanet baban seni buraya tıkar. Ömrünü burada çürütür ve eminim bundan zerre pişmanlık duymaz."

"Tamam ama önce dışarıdan  bana bir tane hatta dur dur iki tane çikolata alacaksın. Moral olsun diye.  Sonra gelirim. "

Kahkaha sesi kulaklarıma gelince dondum kaldım. Bu kız cidden deliydi bu ruh değişimlerinin başka açıklaması olamaz çünkü. Daha fazla kalmak istemediğim için tekerlekli sandalyeyi sözde terapi yapılacak yere doğru sürdüm. 

 Kapının önüne geldiğimde stresten ellerim terlemişti, titremesini saymıyordum bile. Niye bu kadar gerildiğimi anlamadım. Alışmamış mıydım bu bakışlara. İçeri geçince de aynısı olmayacak mıydı. Olacaktı. Bir insan deliliğini saklayabilir ve bunu insanların anlamamasını sağlayabilirdi. Ama benim ki öyle değildi saklayamıyordum. İnsanların gözünde engelli bir insandım ben. Bu kelimeden o kadar kaçmış o kadar inkar etmiştim ki zamanında ama bir zamandan sonra insanların acı dolu bakışlarıyla karşılaşınca gerçeği yavaş yavaş kabullenmiştim. Ya da kabullenmek zorunda bırakılmıştım diyelim biz ona.

"Niye orada duruyorsun evlat."

Doktorun sesini duymamla başımı arkaya doğru çevirdim. Doktor bana doğru geliyordu. Ne diyecektim ki korkuyorum doktor desem beni anlamazdı ki. 

"Bende şimdi  geldim doktor. Odaya giriyordum sen geldin."

Tabi odanın kapısında iki saat durup düşünmemi saymazsak  tam da odaya giriyordum.

"Tedirginliğini anlıyorum Evren ama insanlardan artık kaçamazsın, kaçmamalısın. "

Beni anlamıyordu. Sadece anlamış gibi yapıyordu. Bende sustum hem zaten ne diyebilirdim ki. Sandalyemi yavaşça kapının önünden çekip doktora yol verdim. 

Bana sıcak bir şekilde gülümseyip kapıyı açtı. Keşke bende ona gülümseyebilseydim ama şuan bırakın gülümsemeyi stresten ağlayacak durumdaydım. O yüzden başımı eğip doktorun arkadan beni yönlendirmesini kabul ettim. 

İçeri girdiğimizde doktor beni uygun bir yere yerleştirdi. Kafamı kaldırmıyordum çünkü buna hiç mi hiç cesaretim yoktu.  Sadece sesleri dinlemeye başladım. Biraz sessizlikten sonra ince bir kız sesi duydum;

"Ne zaman başlayacağız doktor."

Sesi o kadar umut doluydu ki sanırsın biri bu terapiden sonra hastalığından kurtulacağını söylemişti  de bir an önce başlayıp bitmesini bekliyordu. Bu düşünceme gözlerimi devirdim. Bana göre iyileşmek terimi yoktu. Bir insan deliyse hep delidir. Yok o psikolağa gidelim iyi olur yok şu hastaneye yatıralım iyileşsin sözleri benim için hep yalandan ibarettir. Çünkü o deliyse delidir yani içinde bir yerlerde hep çıkmak isteyen taraf olur sadece hastaneye giderek bu tarafını bastırmayı öğrenirsin ama bir gün bir olay olur seni tetikleyen bir şey olur ve o bastırdığın taraf bir anda  patlak verir. Yani gittiğin o hastaneler falan hep yalan olur.

"Birini bekliyoruz Nehir o gelsin başlıyacağız."

Kapının açılan sert sesini duyduğumda neye uğradığımı şaşırıp bakışlarımı kapıya çevirdim. Kapıdan içeri giren bu kızın aynı zaman da benim hayatıma giriş yaptığını nereden bilebilirdim.

___________

Biraz geç geldi kusura bakmayın. Aynı zamanda biraz da kısa oldu ama yeni bölümü en kısa zamanda yayınlayacağım. Kendinize iyi bakın ve hikayeden çıkmadan önce eliniz yıldızlara değsin mi?  :D