Oplan: Keep My Identity (COMPLETED)

***46***

"Steph please talk to me ano bang nangyari bakit bigla ka na lang nawala dito sa park?" Natatarantang tanong ko sa kanya.

"Adrian?"

Teka parang hindi pamilyar sa akin ang boses na narinig ko kaya naman tinignan ko ulit ang screen ng cellphone ko kung tama ba ang number na dinial ko.

"Sino ka? Asan si Steph?" ---> Ako.

"Adrian it's me Chrimange. Your borther's girlfriend and Jane's cousin."

Kung ganoon si ate Chrismange pala itong kausap ko pero teka kung nasa kanya ang cellphone ni Steph e di ibig sabihin alam niya kung naasaan si Steph.

"Ate Chrismange please nakikiusap ako sabihin mo naman kung nasaan si Steph." Nakikiusap kong sabi.

"I'm sorry Adrian pero hindi ko rin alam e. Kanina pa kaming tumutulong sa paghahanap sa kanya pero siguro Adrian kung sakali mang mahanap namin siya mas mabuting wag ka munang magpakita sa kanya." ---> Ate Chrismange.

"Ha?" Tanong ko sa mataas na boses.

"Adrian nakausap na namin ang doktor ni Steph at may possibility daw na nagbalik na ang lahat ng alala niya. She's now suffering on confusion kaya mas makakabuting wag mo nang dagdagan ang ang sakit na nararamdaman niya ngayon." Then ate Chrismange hung up the phone.

Kung ganoon bumalik na pala ang alala niya. Baka galit sa akin ngayon si Steph kasi hindi ko man lang siya nagawang iligtas noon. Aish! It's all my fault! Dapat noon palang nagkita kami na hindi niya ako nakilala naghinala na akong may mali sa kanya. Kung nalaman ko lang agad ang sakit niya e di sana hindi kami umabot sa ganito.

*flashback* 

It's beeng two weeks since Panyang got comatose. Naasksidente siya ng dahil sa akin. Nakahiga siya ngayon sa ospital ng dahil sa kapabayaan ko. Dapat ako na lang ang nabangga at hindi siya!

Nakasakay ako ngayon sa likod ng kotse ng daddy ko kasi narinig kong dadalaw sila sa ospital kung na saan si Steph.

"Here we are." Narinig kong sabi ni daddy bago niya itinigil yung car.

Kung ganoon nandito na pala kami. Hinintay ko muna silang makababa at nang masiguro kong wala na nga sila ay agad ko ding binuksan ang compartment ng kotse bago ako nagmadaling tumakbo papasok ng hospital.

"Miss nurse, Miss nurse!" Tawag ko dito sa nurse na nakasalubong ko habang hinihigit ko yung laylayan ng palda niya.

"Oh what are you doing here cute little boy? Are you lost? Where is your parents?" Malambing na tanong niya sa akin.

"I'm here to find my friend. Will you please help me?" Then I gave my most cute puppy eyes.

"I'm sorry little boy but children are not allowede inside the hospital. You might get sick do you want that?" ---> Nurse.

"But my friend really need me now." Then I started to cry.

Mukhang effective naman ang acting ko kasi parang biglang nataranta itong nurse sa harapan ko.

"Oh please don't cry." She said while weeping my tears away.

"But I want to see my friend." Tapos mas nilakasan ko pa ang iyak ko to the point na pinagtitinginan na kami ng mga tao dito sa loob ng ospital tapos parang sinisisi pa nila itong nurse na kasama ko.

Siguro iniisip nila na pinaiyak ako ng nurse na ito.

"Fine I'll help you but promise me first that your going to stop crying." ---> Nurse.