Galaxy // pjm + kth ✔

8 // Neptune

15 Ekim 2003

"Perşembe günü Perseid Meteor Yağmuru varmış Taehyung. Birlikte izlemeye ne dersin?"

Artık iyiden iyiye yorgun görünen çocuğun ellerini avucuna almıştı Jimin. Sanki çocuk hemen kaçıp gidiverecek bir kuştu. Çocuğun bu kadar yorgun görünmesi çok canını yakıyordu.

"Hı Taehyung? İzler miyiz?"

Taehyung yorgun gözlerini ona çevirdi ve zorlukla gülümsedi. Eskiden çocuğun en rahat yapabildiği şey sımsıcak gülümsemekken, şimdi bunun için bile efor sarfetmesi Jimin'i çok üzüyordu. Hayat zaten bir çok şeyi almıştı Taehyung'dan. Şimdi en büyük hazinesi, çekiciliği olan gülümsemesini de mi alacaktı? Bunu yapamazdı.

Çocuğun bileğine bağlı ipi çekiştirip dikkatini çekti.

"Tae. Bana bak lütfen. Bu kadar yorgun olma. Olmaz mı?" Jimin onu bu kadar yorgun görmeye katlanamıyordu. Evet Taehyung zaten yürümüyordu,konuşmuyordu. Ama gözlerinde bin bir yıldız, bin bir ışık dans ediyordu. Şimdi onlar da yoktu. Yıldızlar birer ruh olup kaymıştı gözlerinin engin gökyüzünde, ışıklarını da arkalarından sürükleyerek. Sahi kayan yıldızlara ne olurdu bu sonsuz evrende? Gerçekten sonsuza dek kaybolurlar mıydı?

Çocuğun iki elini sıktı. O sırada çocuğun bakışları Jimin'in sırasını buldu.

Jimin eğilip baktığında, bir hafta önce gezegenlere baktıkları haritayı gördü.

Haritayı çekip aldı, açıp dizlerine serdi. Sonra Taehyung'un bileğini tutup gezegenler üzerinde gezdirdi.
Gezegenlerde duraksıyor, Taehyung'un tepkisini izliyordu. En sonunda Taehyung büyük, beyaz sisli küreyi seçti.

Jimin güldü. "O Ay Taehyung. Ay duyguları temsil eder biliyor muydun?"

Uzandı ve Taehyung'un soğuk yanağına bir öpücük bıraktı.

"Söz ver Taehyung. Perşembe günü meteor yağmurunu birlikte izleyeceğiz."

Taehyung'un küçük parmağı ile kendi küçük parmağını birbirine kenetledi. Daha sonra da baş parmaklarını birleştirdi.

"Bak bana söz verdin! Artık dönemezsin! Tamam mı?"

Taehyung Jimin'e gülümsedi.

Jimin sadece sekiz yaşındaydı, ama bu gülümseme tüm hayatı boyunca gördüğü ve göreceği en güzel gülümsemeydi.