ေအးျမတဲ့ေဆာင္းေလညင္းက တေယာက္တည္းအထီးက်န္ဆန္စြာ စကားေျပာေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳ ဟားတိုက္ရယ္ေနတယ္
ဒါေပမဲ့ အခုကၽြန္႔ေတာ့္္စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကိုလဲအျပစ္မျမင္ႏုိင္ေသးဘူး
Omma တို႔နဲ႔ေတာင္စကားေျပာဖို႔ အခ်ိန္မေလာက္ေသးတာ သူ႔ကိုလွည့္ပီးရန္ရွာဖို႔ အခ်ိန္ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိေသးဘူးေလ'Omma သားကိုသတိရေနတယ္မလား'
အေျဖေပးမဲ့သူမရွိတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ရူးမုိက္စြာပဲ ေမးေနမိခဲ့တယ္
'သားလဲ Omma တို႔ကိုအရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့တာ....ဒါေပမဲ့ အဘြားက ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွသြားရမယ္လို႔ အမိန္႔ေပးထားတယ္ေလ.... သားတေယာက္တည္းသြားရင္စိတ္မခ်လို႔တဲ့ သားလဲ 18 ႏွစ္ျပည့္ပီးတဲ့ ေယာက်ၤားေလးတေယာက္ပါ....အဘြားကိုကစိတ္ပူႏိုင္လြန္းတာ'
စကားေတြသာအဆက္မျပတ္ေျပာေနတာ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ေနခဲ့တာ
'Appa နဲ႔လဲတည့္ေအာင္ေနေနာ္.....ခဏခဏလဲစိတ္ေကာက္မေနနဲ႔ဦး....သားအတြက္စိတ္ပူမေနနဲ႔ဦး....သားအကုန္အဆင္ေျပတယ္....စာလဲေသခ်ာလုပ္တယ္....ထမင္းလဲပံုမွန္စားတယ္သိလား....'
'omma နဲ႔ appa ေအးေနမွာေပါ့...ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနေနာ္ အေအးမမိေစနဲ႔....သားေနာက္မွထပ္လာခဲ့မယ္ေနာ္'
'တာ့တာ'
တက္ႂကြစြာလက္ျပႏႈတ္ဆက္ပီး ေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့ေပမဲ့ သစၥာေဖာက္မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ အတားအဆီးမရွိလြတ္လပ္စြာက်ဆင္းေနတုန္းပဲ
ဟင့္အင္း....ကြ်န္ေတာ္ငိုလို႔မျဖစ္ဘူး....အခုအခ်ိန္မွာ ရႈိက္သံထြက္သြားခဲ့ရင္ omma နဲ႔ appa ၾကားသြားမွာ ....
တေယာက္ထဲေတြးေနရင္း ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖဝါးနဲ႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္လိုက္တယ္
************************************
'ေျမးေလး....ထမင္းစားပီးပီလား'
အိမ္ထဲကို ေျခလွမ္းဝင္လိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ထြက္လာေသာ အဘြား၏ အေမးစကား