ေအးျမတဲ့ေဆာင္းေလညင္းက တေယာက္တည္းအထီးက်န္ဆန္စြာ စကားေျပာေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳ ဟားတိုက္ရယ္ေနတယ္
ဒါေပမဲ့ အခုကၽြန္႔ေတာ့္္စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကိုလဲအျပစ္မျမင္ႏုိင္ေသးဘူး
Omma တို႔နဲ႔ေတာင္စကားေျပာဖို႔ အခ်ိန္မေလာက္ေသးတာ သူ႔ကိုလွည့္ပီးရန္ရွာဖို႔ အခ်ိန္ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိေသးဘူးေလ
'Omma သားကိုသတိရေနတယ္မလား'
အေျဖေပးမဲ့သူမရွိတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ရူးမုိက္စြာပဲ ေမးေနမိခဲ့တယ္
'သားလဲ Omma တို႔ကိုအရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့တာ....ဒါေပမဲ့ အဘြားက ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွသြားရမယ္လို႔ အမိန္႔ေပးထားတယ္ေလ.... သားတေယာက္တည္းသြားရင္စိတ္မခ်လို႔တဲ့ သားလဲ 18 ႏွစ္ျပည့္ပီးတဲ့ ေယာက်ၤားေလးတေယာက္ပါ....အဘြားကိုကစိတ္ပူႏိုင္လြန္းတာ'
စကားေတြသာအဆက္မျပတ္ေျပာေနတာ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ေနခဲ့တာ
'Appa နဲ႔လဲတည့္ေအာင္ေနေနာ္.....ခဏခဏလဲစိတ္ေကာက္မေနနဲ႔ဦး....သားအတြက္စိတ္ပူမေနနဲ႔ဦး....သားအကုန္အဆင္ေျပတယ္....စာလဲေသခ်ာလုပ္တယ္....ထမင္းလဲပံုမွန္စားတယ္သိလား....'
'omma နဲ႔ appa ေအးေနမွာေပါ့...ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနေနာ္ အေအးမမိေစနဲ႔....သားေနာက္မွထပ္လာခဲ့မယ္ေနာ္'
'တာ့တာ'
တက္ႂကြစြာလက္ျပႏႈတ္ဆက္ပီး ေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့ေပမဲ့ သစၥာေဖာက္မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ အတားအဆီးမရွိလြတ္လပ္စြာက်ဆင္းေနတုန္းပဲ
ဟင့္အင္း....ကြ်န္ေတာ္ငိုလို႔မျဖစ္ဘူး....အခုအခ်ိန္မွာ ရႈိက္သံထြက္သြားခဲ့ရင္ omma နဲ႔ appa ၾကားသြားမွာ ....
တေယာက္ထဲေတြးေနရင္း ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖဝါးနဲ႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္လိုက္တယ္
************************************
'ေျမးေလး....ထမင္းစားပီးပီလား'
အိမ္ထဲကို ေျခလွမ္းဝင္လိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ထြက္လာေသာ အဘြား၏ အေမးစကား
