Sustum İşte...-1

Böyle Devam etti...

Evet...  O günden sonra tabiki daha konuşmadık selam bile vermiyorduk birbirimize artık...Zaten aradan 5 ay geçmişti.
Onun o gülüşünü, konuşmasını çok özlemiştim. O da benimkini özledi mi acaba? Bu soruyu ona hiçbir zaman soramayacakmışım gibi geliyor. Eymen 'e gelirsek taşındı. Ama tekrar gelecek diyorlar. Ecrin de taşındı İzmir'e. Babasının işi yüzünden. Bir ben burdayım işte.Hayatımdaki sevdiklerimi  kaybettim. O günden sonra da kimseyle arkadaş olmadım  doğrusu olamadım. Acaba,Eymen onu sevdiğimi öğrendimi? Bu soru içimi yiyiyor.O burda olsaydı artık, vakit kaybetmeden sevdiğimi söylerdim.  Artık  onu başkalarının eline bırakmayı düşünmüyorum .Yeterince kaptırdım zaten. Daha lise 2'ye gidiyorum. Önümde daha çok eğitim yıllarım olacak. Ve belki de Eymen'den daha çok sevdiğim birileri olacak. İşte o andan sonra, Eymen'i Hayatımdan çıkartmaya, onu hatırlamamaya çalışıyordum. Ama nafile... İçimden her zaman buraya gelmesini dilerken başka kızı sevmemesini de umut ediyordum. Eğer başka kızı  seviyorsa buraya hiç gelmesin daha iyi. Ama o içimdeki umut  balonunu tutan çocuk ölmedi.

Tam da bu düşünceleri içimden geçirdikten sonra yurt bekçimiz Rüstem Abi seslendi aşağıdan.
-Ne oldu Rüstem abi?
-Kızım sana bir mektup geldi az önce aşağıya gelde vereyim.
Elim ayağıma dolaştı .Ya Eymenden ise! Fazla vakit kaybetmeden aşağıya inip mektubumu aldım ve Rüstem abiye teşekkür ettikten sonra çalışma odasına çıktım. Çünkü orada kimse yoktu henüz. Mektubun arkasına baktığımda "Ecrin'e" diye bir yazı vardı. Mektubun daha kimden geldiğini bilmiyordum. Zarfı açtım içindeki kağıdı aldım. Nedense, üstünde kurumuş gözyaşları izleri vardı. Kağıdı da aldım , açtım. İlk cümleyi okuyunca zaten gözlerim çoktan dolmuştu. Artık ağlıyordum.

Arkadaşlar mektupta ne yazdığını öbür bölümde öğreneceksiniz.