Ghost Life

(1)

Pov Katherine
3 maanden geleden

Ik loop door de gangen van de school en meteen valt me iets op, mijn beste vriendin is er niet. Normaal is ze altijd een kwartier te vroeg, maar ze is er niet. Nergens. Ik loop zoekend rond en kijk overal maar ik kan haar niet vindenn. Ik pak mijn telefoon en bel haar in de hoop dat ik antwoord krijg maar dat gebeurt niet. Ik hoor de schoolbel maar ik loop snel naar toiletten toe zodat ik nog een keer kan bellen maar zodra ik de deur opentrek tref ik een huilende Melissa aan, mijn beste vriendin. Ze wordt geslagen en getrapt door het populaire groepje meiden. De woede die ik in mijn lichaam voel kan je je niet voorstellen. Ik ren op de 4 meiden af en tackel er eentje. Ze valt met een klap op de grond waardoor de anderen opkijken. Ik sla er eentje recht op haar oog en trek de andere met haar haren tegen de wasbak. Die ander is een stuk sterker en geeft me een harde vuist in mijn gezicht. Melissa staat op en gooit haar ook op de grond. De drie meiden zijn de wc uit gerend en de ander rent er achteraan.

'Melissa, gaat het met je?' vraag ik aan Melissa die nog helemaal natrilt. Ze heeft blauwe plekken en een bloedlip maar houdt er geen ernstige verwondingen aan over.

'J-ja prima. We moeten maken dat we hier we-'

'Dames wat is hier gebeurt!?' vraagt Mevrouw Dierksma woest als ze de deur opentrekt. Ik zie achter haar de vier meisen staan, allemaal huilen ze behalve de sterkste, die kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.

'Uhm... Ze vielen Mel-'

'Niks te zeggen. Jullie gaan nu naar de directrice!' zegt ze woest en neemt ons mee naar het kantoor.

~~~

'Dus als ik het goed begrijp heb jij deze 4 geweldige meiden geslagen omdat ze Melissa uitscholden?'

'Nee. Ze sloegen haar in elkaar!'

'Nee! Dat deden we toen jullie ons aanvielen hoor.'

'Katherine, jij bent geschorst voor een week. De anderen voor 2 dagen en Melissa niet. Begrepen?'

'Maar-' probeer ik te zeggen.

'Niks te maren. Weg nu.' zegt ze streng en wijst naar de deur.

~~~

Angst glipt mijn lichaam in als ik voor de deur sta. Mijn vader weet het nieuws waarschijnlijk al en als dat zo is, dan weet ik dat ik nog wel eens pijnlijke klappen kan krijgen. Ik neem een grote hap adem en duw de klink naar beneden. Meteen kijk ik zoekend rond maar zie mijn vader niet, ik loop de woonkamer in om mijn tas te dumpen maar tref daar mijn vader aan. Hij is stoned en dronken, dat kan je vanaf een grote afstand al zien. Hij kijkt me met een blik aan waar ik bijna spontaan van moet huilen.

'G-goedemiddag meneer.' stotter in bang en kijk naar beneden.

'Jij!' zegt hij en wijst naar mij. 'Jij afschuwelijk misluksel! Ik had je nooit moeten laten komen. Je moeder heeft negen maanden pijn gehad voor een mislukkeling en is gestorven voor een mislukkeling!'
Schreeuwt mijn vader met duidelijk afschuw in zijn stem. Tranen springen in mijn ogen door de gedachte aan mijn overleden moeder.

'Maar meneer het wa-'

'Stilte Katherine. Jij gaat voelen wat voor een mislukkeling je bent.' zegt mijn vader voordat hij me bij mijn arm grijpt en me op een stoel neerzet.

'Als je waagt dat je hier vanaf komt!' snauwt mijm vader en loopt naar een keuken. De minuten dat ik op de stoel zit stromen de tranen over mijn wangen. Ik wacht op de vreselijke pijn die ik alweer moet voelen. Als mijn vader eraan komt lopen zie ik dat hij een stuk touw en een mes in zijn handen heeft. Uit paniek probeer ik omhoog te komen maar hij duwt me met een smak tegen de stoel aan. Tranen stromen als watervallen over mijn wangen. Hij wikkelt het touw strak om mijn lichaam tot er geen beweging meer mogelijk is.

'Papa? Ga je me vermoorden?' vraag ik met pure angst.

'Liefje, noem me geen papa. Je gaat sterven... Je bent een mislukkeling en mislukkelingen horen niet in deze familie en niet op deze aarde.' zegt hij en dat laatste fluistert hij bij mijn oor. Ik begin harder te huilen en schreeuw om hull maar al snel voel ik ducktape voor mijn mond waardoor er alleen nog maar een zielig geluidje uitkomt.

Al snel voel ik de eerste klappen recht in mijn gezicht, ik ben het gewend, de pijn. Hij trapt me tegen mijn schenen wst een enorme druk achterlaat en geeft me daarna wat stompen in mijn maag. Ik krul naar voren van de pijn en probeer te schreeuwen van de pijn. Hij gaat minutenlang door met schoppen en slaan. Ik hang slap voorover en elke beweging die ik maak doet pijn. Hij trekt de stoel mee naar de keuken waar de wasbak al gevuld is met kokendheet water, het stoom komt er nog vanaf. Hij duwt me vol met mijn gezicht onderwater, dit is het pijnlijkste wat ik ooit heb gevoeld. Mijn gezicht verbrandt langzaam en als ik schreeuw om hulp vullen mijn longen zich met water. Mijn lichaam voelt opgezwollen en langzaam wordt mijn zicht wazig. Net als ik denk dat ik weg ga vallen wordt ik uit het water getrokken. Ik schreeuw het uit van de pijn, mijn gezicht brandt en mijn hele lichaam voelt verlamd. Overal voel ik pijn.

'Zo, voelde dat goed, mislukkeling?'

'P-pap!'

Hij geeft me klappen in mijn verbrande gezicht waardoor ik harder begin te huilen.

'Schatje. Dit wordt je laatste dag.' zegt mijn vader met een grote grijns. Hij pakt het mes en steekt me vol in mijn arm waardoor ik het uitgil van de pijn. Hij trekt het mes er weer uit waardoor het grote bloederige gaf zichtbaar wordt. Donkerrood bloed druipt als een waterval uit het gat. Ik staar er bang naar en voor ik het weet voel ik een harde steek in mijn borst. Meteen kijk ik naar mijn vader en dan naar mijn borst. Ik grijp naar het mes wat erin zit en dan wordt alles zwart...

~Brenda