him

Μέρες αποτοξίνωσης.

Ανθής POV

-Εϊ όλα καλά; με ρώτησε μία συμμαθήτρια μου καθώς εγώ μπήκα γεμάτη οργή μέσα στο κολέγιο.

-Ναι, είπα έξαλλη.

Δεν φάνηκε να με πιστεύει και άρχισε να περπατάει δίπλα μου.

Άρχισα να επιβραδυνω το βήμα μου μήπως και τα παρατήσει αλλά μάταια.

Δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανέναν γαμω!

-Λείπεις μία βδομάδα! Τι έγινε; Συνέβη κάτι; ρώταγε ασταμάτητα.

-Άκου Nadia, είναι όλα καλά ναι; Γύρισα τώρα μην ανησυχείς, δεν ξανά φεύγω, είπα με ένα τοοοσο ψεύτικο χαμόγελο όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

-Εντάξει..αφου λες ότι όλα είναι καλά.., είπε όχι και τόσο σίγουρη.

Απλά φύγε. Και εσύ και όλοι οι υπόλοιποι που περπατάτε στον διάδρομο μπροστά μου. Όποιος βρεθεί στον δρόμο μου θα φάει όλη την οργή μου για βραδινό!

Επιτέλους το δωμάτιο μου.

-Ωπ μας θυμήθηκες; ρώτησε ο Σπύρος καθώς ξεκλειδωνα την πόρτα του δωματίου μου.

Ήταν τόσο καλό για να είναι αληθινό, σκέφτηκα και ρόλαρα τα μάτια μου αγανακτώντας.

-Λίγο χρόνο με τον εαυτό μου χρειάζομαι μόνο, είπα χαμηλόφωνα και συγχρόνως παραπονιαρικα και σταυρωσα τα χέρια στο στήθος.

-Πώς πέρασες την μία ολόκληρη βδομάδα σου στο σπίτι του γκομενου σου; ρώτησε και κατάλαβα αμέσως ότι ζήλεψε αν και προσπάθησε να μην το δείξει.

Εγώ γέλασα ασυναίσθητα ακούγοντας την λέξη "γκομενος"..

-Αα διασκέδασες πολύ από ότι κατάλαβα, είπε με το ίδιο υφακι με πριν.

-Αντιθέτως, είπα και άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου.

Έκανα μία απόπειρα να μπω μέσα, αν και ήμουν σίγουρη ότι ο Σπύρος θα με εμπόδιζε για να μάθει τι εννοούσα.

1

2

3

-Τι εννοείς; είπε πιο ευδιαθετος.

Ήμουν σίγουρη..

-Δεν έχω όρεξη να το συζητήσω Σπύρο. Ίσως άλλη φορά ναι; ειπα και έκανα μία δεύτερη απόπειρα.

-Γιατί δεν πάμε για έναν καφέ σε καμία ωριτσα από τώρα να μου τα πεις; Θα νιώσεις καλύτερα αν τα εκμυστιρευτεις σε κάποιον, είπε σίγουρος.

-Δεν τα παρατάς εύκολα ε; είπα και μου ξέφυγε ένα χαμόγελο.

-Καλά κατάλαβες, είπε και μου χαμογέλασε πίσω. Θα σε περιμένω σε μία ώρα κάτω. Μην αργήσεις, ολοκλήρωσε και μπήκε ενθουσιασμενος στο δωμάτιο δίπλα από το δικό μου.