I helped the badboy

1. "Vergeet niet dat ik van je hou!"

Hier sta ik dan, op het punt mijn nieuwe school te betreden. Nou, eigenlijk moet ik eerst laten zien wat ik kan. Ik heb gekozen voor de kunstacademie en ik hoop dat de jury me goed genoeg vind. Ik heb dan ook niet bepaald een kleine kunstacademie gekozen, sterker nog, de grootste van de stad. En geloof me, deze stad is groot.

Mijn oom en pleegzus, dit is hoe ik hen noem, geloven in me maar toch heb ik zo mijn twijfels. Ik klem mijn tekenboek wat dichter tegen me aan en loop naar binnen.

Het ziet er vanbinnen nog groter uit dan van buiten. Het plafond is hoog en de muren zijn wit, bekleed met tientallen schilderijen en tekeningen. Aan het plafond hangt een subtiele kroonluchter, die veel licht geeft. Op een paar studenten na is het rustig in de gangen. Het valt op dat de kluisjes met graffiti zijn bespoten terwijl meerendeel van de schilderijen juist rustigere kleuren bevatten.

"Excuseer, maar weten jullie toevallig waar-" "Op het einde van deze gang." Word ik door een van de meisjes onderbroken. Ze schenkt me een glimlach waardoor er kuiltjes in haar wangen ontstaan. "Oh, dank je." Antwoord ik. Ik voel hoe mijn wangen rood worden en ik draai me terug. "Succes." Hoor ik het andere meisje nog zeggen. Ik grijns zachtjes en loop dan door.

Als ik rechts afsla, geloof ik mijn ogen niet. Een stuk of, schat ik, dertig mensen van mijn leeftijd, of iets ouder, zitten te wachten. Enkele van hen kijken op en een van hen glimlacht. Het is een jongen en hij lijkt zo'n twee jaar ouder dan ik. Ongemakkelijk glimlach ik terug. Een ander meisje trekt haar mond open. "Wat dacht je ervan?" Vraagt ze sarcastisch terwijl ze naar een lege stoel wijst. Ik antwoord niet maar ik geloof dat er een kleine 'Oh, ja' uit mijn mond ontsnapt. Het meisje grijnst als ik gehaast ga zitten.

Als ik zit, bekijk ik de jongen goed. Hij heeft donkerbruin, redelijk lang haar. Ook draagt hij een bril die vrij groot is voor zijn smalle gezicht. Hij draagt een donkergroene beenie en om zijn nek hangt een groene koptelefoon. Ik gok dat zijn favoriete kleur groen is. En zelfs, vanaf de andere kant van de rij, kan ik zijn felgroene oogkleur onderscheiden. Mijn conclusie; een hele hoop groen met een beetje jongen.

Als de rij korter begint te worden, en ik hier met nog maar vijf andere zit, begin ik zenuwachtig te worden. De zenuwen gaan rond in mijn onderbuik en mijn handen spelen met de mouwen van het dunne truitje dat ik vandaag aan heb. "Het komt wel goed." Het verbaast me hoe laag de stem van de groene jongen is. Ik glimlach even naar hem en richt dan mijn blik weer op mijn tekenboek dat op mijn knieën ligt. Dan licht het scherm van mijn telefoon op en ik word vrolijk door de naam die verschijnt.

Jason:
Succes, ik zal aan je denken.
Ze vinden je vast geweldig, kan niet anders. Ik zit in het restaurantje naast de academie;) Zie ik je straks?
Vergeet niet dat ik van je houd!   11:50

Zijn berichtje doet een glimlach op mijn lippen verschijnen. Wat is hij toch lief. Ik open WhatsApp en klik op zijn naam.

Dankje:) Had ik even nodig💕Ik ben er over een uurtje. Ik zal het niet vergeten als jij ook niet vergeet dat ik van jou houd. Tot steaksx xD.    11:53

Jason:
Tot steaks xD.    11:54

Let niet op het woord steaks, inside Joke tussen mij en Jason. Ik weet het: raar. Maar I don't care.

--
En? Hoe vind je het eerste deel?:) laat zeker even weten,
Tot het volgende deel!