JUST FRIENDS?

Doodsangst

Heyy iedereen, ik beloof jullie dat er nog een vervolg op Unforgettable komt, maar nu eerst even mijn inspiratie dumpen ;) Ik hoop dat jullie het leuk vinden! X

Ik ren door een oneindige gang en zie hoe de lampen voor mij steeds aanspringen door de man die voor mij rent. Ik waag een blik achterom en zie hoe de man die ik het meest vrees steeds dichterbij komt. Ik moet de man voor mij bijhouden, hij mag niet weggaan. Ik moet hem helpen, hij kan dit niet alleen. En ik moet de man achter me voorblijven. Hij mag me niet e pakken krijgen dat wordt mijn dood. Maar ondertussen voel ik hoe mijn benen steeds vermoeider raken en ik kom steeds langzamer vooruit. Ik zie het punt waar de lichten aan springen niet meer, hij is weg. Ik ben hem kwijt. Dan hoor ik het gehijg in mijn nek, ik ben bang. Ik kijk in zijn kille ogen, ze vertonen geen enkel spoor van emotie. Zijn ziel is allang vertrokken. Sinds die eerste keer dat hij iemand vermoorde heb ik nooit meer iets in zijn ogen gelezen. Maar toch is er blijkbaar iets overgebleven. Iets dat mij kostte wat het kostte te pakken wil krijgen. Hij wil mij. Ik doe het niet, maar hij blijft maar doorgaan. Hij doet alles voor me, desnoods gaat hij door tot de hele wereld uitgemoord is. Maar al is hij de laatste man op aarde ik doe het niet. Dan zie ik vanuit mijn ooghoeken hoe zijn handen steeds dichter naar me toekomen. Ik wil me omdraaien en wegrennen, maar het is al te laat. Zijn handen grijpen mijn keel vast. Ze klemmen zich steeds strakker en strakker, ik kan bijna geen adem meer halen. Mijn gezicht loopt paars aan. En dan... laat hij los. Ik zuig mijn longen vol met de frisse lucht die naar binnen stroomt. En begin te hoesten. Even ben ik blij, hij heeft me niet vermoord. Hij heeft me losgelaten. Dan voel ik hoe zijn handen mijn lichaam betasten, steeds ruwer. Het begint steeds meer pijn doen, ik wil gillen, maar ik kan het niet. Ik wil hem wegduwen, maar het gaat niet. Ik wil zeggen dat hij moet stoppen, maar het is al te laat. Ik kijk op naar zijn gezicht om hem te smeken het niet te doen, maar dan zie ik een ander gezicht. Fleur. Het is Fleur. Snel kijk ik weg, het kan niet. Fleur is dood. Hij heeft Fleur net vermoord, ik heb het met eigen ogen gezien. Ik kijk nog een keer op en weer zie ik een ander gezicht. Wolfs. Maar hij was weggerend. Ik was hem kwijt. Hij grijnst gemeen, hij heeft een pistool vast en richt het op mijn borst. 'Het is jouw schuld, Eva. Door jou heeft hij Fleur vermoord. Nu vermoord ik jou.' En hij haalt de trekker over.

Hijgend word ik wakker, mijn hele bed is nat van het zweet en ik durf me niet te verroeren. Het kan niet, hij zou het nooit doen. Toch?! Even blijf ik zo liggen en dan sta ik op om iets te drinken. Ik loop naar beneden. Ik loop langs een spiegel en kijk naar mezelf. Ik zie de doodsangst in mijn ogen dat is het meest beangstigende wat je kunt zien. De angst in je eigen ogen. De angst voor Wolfs woorden, het laatste dat hij zei, voordat hij verdween. 'Het is jouw schuld, Eva. Door jou heeft hij Fleur vermoord. Nu vermoord ik jou.' Maar hij kon zijn werk niet afmaken, het AT viel binnen en nam hem gevangen. Maar nog steeds droom ik iedere dag dat hij me vermoord, of Bols, of Fleur.