En büyük hayali mavi bir gökyüzüne bakmak olan birini tanıdınız mı hiç?
Yalnızca mavi için tüm benliğini bırakıp, günlerce onu arayan birini?
Peki neden kıymetli mavi bu kadar?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Renklerden mahrum bir yaşam bazen sandığınızdan daha da can sıkıcı olabiliyor. Özellikle mavi olmayan bir gökyüzüne bakıp iç çekemiyorsunuz asla. Eğer tüm hayatınız siyah ve beyazdan ibaretse çabuk sıkılıyorsunuz yaşamaktan. Neden siyah ve beyaz bir hayata mahkumsun diye soranlar olacak. Çünkü yalnızca bir gecede tüm renklerimi kaybettim. Nasıl mı? İnsanlara güvenerek. Herkes gibi bende ait olmak istiyordum geçmişte. Ruh sevgiyle beslenir bana göre. Ben biraz açtım sevgiye çünkü gözlerimi hayata ilk açtığımda bir ağaç kavuğunun içinde, yapayalnızdım. Yere düşmeye ürken bir yağmur damlası gibiydim. Sadece günlük işlerimi görüyor ve hiçbir canlıyla etkileşime geçmiyordum.
Ama bir gün kovuğumu keşfeden birkaç insanla tanıştım. Tatlı olduğumu düşünüyorlardı. Sevgiye layık olduğumu. Birkaç hafta gelip gittiler kovuğuma, Her geldiklerinde bana hediyeler getirip, övgülerde bulunuyorlardı. İyi hissediyordum kendimi. En azından bir süreliğine. Beni seven birilerinin olması mutlu ediyordu beni. Ürkekliğimi bir kenara bırakıp artık diğer canlılarla tanışmam gerektiğini düşünüyordum.
Yalnızca düşüncede kaldı bunlar. Bir sabah uyandığımda kovuğunda doğduğum yürek ağacının, ortadan ikiye bölündüğünü gördüm. Beni sevdiklerini düşündüğüm insanlar meğer evime göz diken birkaç kişiden ibaretmiş. Renklerimi yitirdiğimi olayın şaşkınlığıyla anlamamıştım. Ağaç ikiye bölünmüş tüm özü alınmıştı. Hüznümü gökyüzüyle paylaşmak isterken renklerimi de çaldıklarının farkına vardım. Bu ağaç benim ailem gibiydi, içimdeki tüm gücü ve masumiyeti ona borçluydum. Ağaç kesilince benimde renklerim yitip gitmişti. Gri bir gökyüzüne bakıyordum artık.
