Bazen yalnız kalmak ister insan!
Dolunayın parlayan ışığının altında,
Hafif bir rüzgarın serinliğinde,
Bir bardak demli çay,
Bir çok acı ve hatıra,
Dökmek istersin içini.
Yakarsın bir sigara...
Sonra başlarsın kendi kendine yazmaya?
İçinden ne geçerse.
Kalemini bir hüzün kaplar,
Döker içini,
Ne varsa yazar artık.
Sonra yorulur;
Bu kadar acıyı,hatırayı yazmaktan...!
Ardından bir şarkı açar,
İçinde ararsın herşeyi,
Şarkılarda bulursun kendini.
Durup düşünürsün!
Bana mı yazılmış bu şarkılar?
Yoksa herkeste mi aynı acılar?
Bu yüzden mi?
Mutlu olamamış hiç kimse..!
Bu yüzden mi?
Yalnızlar bu kadar kalabalık.
