Empty Hands

Clarise

Szczupła dziewczyna wstała z swego miejsca, zostawiając po sobie nutę świeżości. Hope , Hope , zapamiętam, ona zapamięta mnie na pewno, w końcu wydłubałam jej prawie oczy. Clare , ty to potrafisz nawiązywać znajomości, nie ma co. Dzień zbliża się ku końcowi, rodzice nie martwią się zbytnio, niebo wieczorem, jest jeszcze cudowniejsze niż , rankiem, towarzyszy mu miodowy zachód słońca, który rozświetla, czarne kosmyki moich włosów, odbijające  się w brudnej szybie autobusu. Chcę by czas stanął w miejscu, po dłuższym zastanowieniu , nie chce brać udziału w kłótni o dom. Ktoś z góry wysłuchał moje, nieprzemyślane modlitwy, ten kto steruje ludźmi, niczym kukiełkami, wziął w potężne, żylaste ręce, które stworzyły już ta wiele, zamknął oczy kierowcy autobusu, ten odpłynął w głęboki sen, dając kierownicy rolę do popisu. Następnie, wybrał odpowiednich ludzi, jadących z naprzeciwka, cóż powiedzieć, mieli pecha. Kierownica robiła co tylko chciała, jak dziecko grające w GTA. Nasz powóz, wiozący tyle ludzi, niefortunnie wderzył, do pechowego samochodziku, tworząc tak zwany wypadek drogowy. Potem przyszła śmierć i wybrała odpowiednie osoby, gdzieś, gdzie znajdziemy się wszyscy, ale nikt jeszcze nie zna tego miejsca, po czym zaniosła je tam,  ostrożnie na swych kościstych ramionach. Otwieram oczy, koło mnie leży człowiek albo trup, nie jestem pewna. Nie daje znaku życia, lecz nie przeraża mnie  to jakoś. Krew na podłodze zaschła, rozlewając się w rytm zderzenia pojazdów. Mimo iż nie czuję, jednej ręki, drugą wyjmuję z kieszeni, komórkę *17 nieodebranych połączeń, od mama*. Chcę oddzwonić, lecz w tym samym momencie, ktoś bierze mnie w ramiona i wynosi z pojazdu śmierci. Kolejna przeprowadzka, zaczyna się cierpieniem.