"Bunso, congrats! Sa wakas graduate ka na!" mahigpit ang pagkakayakap sakin ng kuya PJ ko.
"Thanks, kuya!" mukhang maiiyak pa ata ako nito ah.
"Anak, congratulations! We're so proud of you!" Mangiyak-ngiyak na sabi ng Mama ko habang niyayakap ako.
"Thanks, Ma, Pa. Kung di dahil sa inyo ay hindi ko ito mararating..."
"Bunso, diba may dapat ka pang puntahan?" tanong ni kuya sakin.
"Uhmm...hindi ko alam kuya eh..."
"Sige na...punta ka na. I'm sure makakaabot ka pa."
"Are you sure that's the right thing to do?"
"Maybe..maybe not. It's up to you. No one's forcing you." I just shrugged. Hindi ko rin alam eh. Pano ba 'to?
"Never mind, kuya! Magcelebrate na lang tayo!" Bahala na basta magcecelebrate na lang kami. Graduation ko kaya 'to!
But a minute later, parang nagshift ang hangin. Bigla akong nalungkot. Hindi naman ganun kalungkot. Yung parang may kulang. Yung may void inside of you.
------------------------------------------
"And our MVP for this year's conference is no other than the 'Silent Assassin' Ian Sangalang!" sigaw ng emcee at kasabay nito ang palakpakan ng madla.
Umakyat ako stage upang tanggapin ang aking award. Wow, grabe! Hindi ko alam ang sasabihin ko.
"First of all, I would like to thank God. Second is my family and friends. Gusto ko ring pasalamatan ang mga taong sumuporta at patuloy na sumusuporta sa akin. Hindi lang sa akin ang award na ito, ATIN 'TO! Mahal na mahal ko kayong lahat! Maraming salamat!" Tinapos ko ang aking maikling speech bago pa ako maluha sa kaligayahan. Nagpose ako ng kaunti para sa press, hawak-hawak ang aking award.
Oo, MVP ako. Nanalo kami. Nakamit ko na ang life's dream ko. Pero bakit ganun? Bakit may kulang pa rin?
BINABASA MO ANG
Courtside Love
FanfictionLove is the greatest game that you'll ever play in your life. Kapag na sa'yo na ang bola, huwag mo nang pakawalan pa. Ganyan din sa love; kapag natagpuan mo na ang taong mamahalin mo, huwag mo nang pakawalan pa. Huwag mong hayaang ma-steal ng iba...
