Bi' Çift Eleştiri

Sessiz Gözyaşlarım/yaazarbozuntusu

Tür: Kısa Hikâye
Okunma Sayısı: 6.3k

Yine etkinlikten gelen bir hikâyeyle eleştirilerimize devam ediyoruz. Siz de hikâyenizin eleştirilmesini istiyorsanız 'ELEŞTİRİ ETKİNLİĞİ BÖLÜMÜ' isimli bölümü okuyup etkinliğe katılabilirsiniz.

Öncelikle hikâyedeki ana konuya değinmek istiyorum: Tecavüz.

'Bir kurguda, hele de bir kısa hikâyede tecavüz gibi yaşamadan anlatılamayacak bir duyguyu kendi kaleminizle basitleştiriyorsunuz!' Düşüncesini önce bir kafalardan atmamız gerekiyor. Tecavüze uğrayan birinin yaşadıklarını kendi kalemiyle size en iyi şekilde aktarmaya çalışan bir yazana linç kampanyası başlatırsanız, görüşünüzün ne kadar dar olduğunu belli etmiş olursunuz.

Evet, tecavüz basit bir olay değil ve tecavüze uğrayan birinin duygularını okuyucuya iletmek yazan için zor. Ama yazar olmanın amacı da bu değil midir zaten? Kişinin normal hayatta yaşamadıklarını ona kelimelerle en iyi şekilde hissettirmeye çalışmanın neresi kötü? Siz vampirli bir kurguda ışınlanmayı çok mu iyi açıklıyorsunuz da bu yazan duyguları iyi/kötü şekilde aktarmaya çalışmasın? Ha, Yaazarbozuntusu çok mu iyi anlatmış? Hayır. Ama sırf iyi anlatamıyor diye kişiye baskı yapmak yanlıştır.

Eğer bu kısmı iyice okuyup anladıysanız, eleştiriye geçebiliriz. Anlamadıysanız da lütfen devamını okumadan bölümü kapatınız;

Hikâyenin başlarında, kadın karakter evlenmek üzere olduğu sevgilisinin ısrarlarına rağmen tek başına çıkıp kendini ıssız yollara atıyor. Yolda giderken düşüyor, bileğini burkuyor ve içkili bir adam tarafından tecavüze uğruyor. Tecavüze uğradıktan sonra da önce adamın kafasında şişeyi kırıp, sonra elinde kalan sivri parçayla onu öldürüyor.

Yukarıda bir paragrafa sığdırmış olduğum sahne, hikâyede de çok uzun değil. En büyük sorunlardan birisi de bu olmuş, kısa kısa ve duygu/betimleme eksikliği bulunan cümleler. Kız tecavüze uğruyor, insan öldürüyor ama bu duyguları okuyucuya ileten betimlemeler yok. Tecavüz anını betimleyip anlatılmamasını anlıyorum, ama cümlelerde hiçbir duyguyu aktaramamasının maalesef ki bir bahanesi yok. Tam da duygu odaklı olması gereken bir kurguda bunun aktarılamamış olması okuyucuyu hikâyeden tamamiyle soğutur. Tecavüze uğramak bir insanın yaşayabileceği en büyük travmalardan birisidir. Eğer o anki duygu ve düşüncelerini, karakterin zihnindeki karmaşayı uzun uzun anlatıp okuyucuya karakterin hissettiklerini aktaramazsanız; bu yazım sadece acemi okuyucuları duygusal yönden etkileyebilir. Betimleme ve duygu aktarımı terimlerinden bihaber olan okuyucular ağlar da, duygulanır da. Ama bunlar bir eleştirmenin gözünden kaçmaz!

Yazan, mektup bölümünü yazdığında kimi zaman geçmiş, kimi zaman şimdiki zaman eklerini kullanarak paragraf hataları yapmış. -dı -du'dan sonra bir anda -yor'a geçiş yaptığı anlar yakaladım; düzeltilmesi gereken bir unsur. Ayrıca sürekli devrik cümleler yazarak betimleme yapılıp duygu aktarılmış olmayacağını özellikle belirtmek istiyorum.

Mektup bölümü bittiğinde, kurgu üçüncü ağızdan anlatıma geçiveriyor ve şimdiki zamana dönüyoruz.  Yazanın mektup bölümündeki birinci ağız anlatımındaki hataların hemen hemen hepsi üçüncü ağız anlatımda da var. On tane paragraf yazılmış, dokuzunda olaylar ve hareket var; duygu ve düşünceler sadece bir paragrafa sığdırılmış. Yazım akıyor, ama o yazımdaki her kelime kurguyu biz yaşıyormuşuzcasına aktarılamadıktan sonra akıcılığın da bir anlamı kalmıyor. Bir olay yaşanmış, olmuş ve bitmiş. Hissettirilen tek şey bu, duygu yok.

Normal şartlarda kurguya değinmem, ama kısa hikâye olmasına rağmen bu kadar olaysız ve lahzada bitivermesi hayal kırıklığına uğramama sebep oldu. Kısa hikâyelerin kurgusu dopdolu olmalı ki kişi beş bölümü bitirdiğinde elli beş bölüm okumuş gibi doysun. Yazım ve kurgu aceleye gelmiş ve yazar sabırsızlıkla yayımlayıvermiş gibiydi.

Bu hikâyeyi ne yazık ki pek fazla övemeyeceğim, ama yazarı kendini geliştirdiğinde ortaya bir şaheser de çıkabilir. En kısa zamanda daha iyi haliyle dönmesini talep ediyor, eleştiriyi sonlandırıyorum. Yazarlık serüveninde başarılar dilerim.

~Chevalier