Sanay Mahalin Mo Rin Ako

Chapter 6

6

SHIN's POV

'Morning!'

Maaga akong nagising at pumunta sa CR naming sira-sira..

Nag-igib pa ko ng tubig sa poso ng kapitbahay at sinalang iyon sa balde..

Gamit ang tabo ay naligo nako..

Pagkatapos kong maligo ay nagbihis nako.

Napatingin naman ako sa repleksyon ko sa salamin..

Maganda naman ako ah..

Mula sa pagtatali ko ng buhok, nilugay ko ang maiitin kong buhok at naglagay ako ng kaunting pulbo..

Naglagay din ako ng mumurahing pabango..

Nagsaing na lang sa de kalan at hinintay ko pang maluto iyon bago umalis..

Nagsipilyo na din ako tsaka nagpaalam kay inay..

Bandang ala sais ay lumakad na ko papunta sa rest house.

Hanggang ngayon..

Di ko pa alam ang pangalan nya..

Ah! Basta malalaman ko din iyon.

Ilang minuto pa ay pumasok nako saloob ng gate ng rest house.

Bukas naman parati iyon at walang bantay..

EWan ko nga, ang yaman-yaman ayaw ng bantay. Pati nga si Manang di nya inabala pa.

'This is it'

Nagpakawala naman ako ng isang malalim na buntong hininga..

Kaya ko to!

AJA!

Para sa katuparan ng aking pangarap!

Para sa tamis at ligayang Inaasam...

Bibit ang sampong libo nya, isasauli ko ito.

Bukas ang pinto kaya pumasok na ako.

(--") ("--)--->Ako

(O__O)----->Siya

"Anong ginagawa mo dito??"-galit nyang tanong

Nkaimpake na sya.. 

At talagang aalis na sya..

"Narito ako. Dahil may importante akong nais sabihin sayo"-lakas loob kong sabi

Nakakunot-noo at salubong ang kilay nya

"Sabihin mo na iyan. At nang makaalis na ko"-Siya

"K-kasi.. Ano... Gusto kong manilbihan dito! Wala nakong mapasukang trabaho. Kaya maninilbihan ako bilang katulong"-nakatungong sagot ko

At nang iangat ko ang mukha ko, ganito na ang reaksyon nya

(O__O)--->Sya

Na naging

(-_-)

"Di ko kailangan nga katulong! Luluwas nako ng Maynila. Wala ka ng sasabihin??"-Sya

Bitbit na nya ang maleta kaya mas lalo akong kinabahan..

"kung ganon! Dalhin mo ko dun at ako ang magiging katulong mo!"-sagot ko

(O___O)-sya

"You're damn crazy!"-sya

Lalakad na sana sya paalis nang harangan ko ang daanan nya..

It's now or never...

Sasabihin ko??

O habangbuhay kong pagsisihan dahil hindi ko sinabi??

>.<

Humugot muna ako ng malalim na hininga bago sya sinagot..

"Kung ayaw mo kong maging katulong... gawin mo akong ASAWA!!!"-Ako

(O___O)--->sya

"Baliw ka ba??? Alam mo ba ang sinasabi mo??? Kababae mong tao!!!"-sigaw nya

"Wala akong pakialam! Gusto kong pakasalan mo ko"-taas noong sabi ko

"HAHAHAHAHAHA! Ang benta ng JOKE mo!"-tawa pa nya

"Seryoso ako!"-Ako

Bahagya syang natigilan at matiim akong tinitigan..

Di ako nagpatiklop sa mga titig nya at nakilaban sa titigan..

"Alam mo ba ang pinagsasabi mo?? Sagrado ang kasal kaya't di mo pwedeng gawing Laro lang iyon! Kung para sayo, walang kwenta iyon. Pwes! Sa akin, BANAL iyon! Para sa mga taong nagmamahalan!"-sya

"ALam ko! At MAHAL KITA! Ako ba?? MAHAL MO din??"-lakas loob kong sabi

Naghihintay lang ako ng kataga na magmumula sa bibig nya..

Masyado na akong nanginginig at natatakot sa maaring isasagot nya...

At last! Nasabi ko na din..

"Alam mo! Nakakairita ka na!!! Tingnan mo nga ang mukha mo!!! Hindi ka ba nahihiya sa pinagsasabi mo?? Kahit konting kahihiyan lang para sa sarili mo! I can't imagine na may babaeng Katulad mo! Hindi porket mabuti ang pakikitungo ko sayo ay umasta ka na ng ganyan! Ngayon, kung wala ka ng ibang sasabihin, umalis ka na sa dadaanan ko!"-sya

Mula sa sinabi nya ay hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko...

Ngunit bago pa sya lumakad.. nagsalita ulit ako..

"Sandali!"-tawag ko

Bahagya syang natigilan pagkuway huminto sa kanyang kinatatayuan...

Sandali pa kong nakatitig sa kanyang likuran bago nagsimulang magsalita..

"Itong tatandaan mo! Kahit na nasa lungsod ka na! Hinding-hindi mo na ako makakalimutan! Palagi mo na akong maiisip! Palagi mong makikita ang imahe ko sa isip mo kahit san ka pa pumunta! Palagi mong maririnig ang boses ko na wari laging tinatawag ka! Palagi mo akong maaalala sa araw-araw! Hinding-hindi na ako mawawala sa sistema mo! Mamahalin mo rin ako!"-Ako

Kahit na nagmumukha nakong tanga.

Binuhos ko na ang lahat ng saloobin ko sa kanya..

At ang mas masakit pa ay hindi man lang sya nag-abalang lingonin ako pagkuway nagsimula na syang humakbang paalis..

Para akong nasemento sa kinatatayuan ko..

Nanatili lang akong nakatitig sa likuran nya hanggang sa unti-unti na syang nawawala sa paningin ko..

Halos hindi nako makatayo dahil sa panginginig ng tuhod ko..

Dahan-dahan akong napaupo sa sahig at napahilamos ng mga kamay ko ang mismong mukha ko..

Ano pa nga ba ang inaasahan ko??

Halos lumalabo na ang paningin ko dahil sa mga luhang patuloy na umaagos sa pisngi ko..

**********************************************

Please Vote and Comment^^

Super THANK YOU :*

Visit my Accounts:

www.loraineaballa.weebly.com

facebook.com/loraine.aballa

twitter.com/loraineaballa

wattpad.com/user/loraineaballa

loraineaballa.tumblr.com

loraineaballa@gmail.com

********************************************