Slavin (On Hold)

De verhuizing

Ik had weinig tijd vanwege mijn tentamens!! Sorry!!

Na een paar dagen zijn we nog niet verder gekomen met een plan, maar we vervelen ons allemaal zo dat zelfs Lara helpt om een plan te bedenken. Ik word hier gek, de ruimte is te klein en te stoffig. Ik houd allang niet meer bij hoeveel dagen we hier zitten.

'We zitten hier nu al acht dagen, ik word hier gek!' roept Clara op een dag. Alsof ze haar hadden gehoord kwam nog geen twee uur later iemand naar binnen.

'Iedereen pak een denken en je slaapkleding, we gaan over een uur weg hier!' toen ging hij weer weg, we keken hem allemaal verbaasd na. Ik begin me aantekleden, ik stond nog in mijn nachtjapon. Mijn haar heb ik gewassen met alleen water en ik heb een borstel gemaakt maar ik heb mijn haar de hele tijd los laten hangen. Ik maak van het bed een soort van tas en die doe ik vol met het beetje brood dat we nog over hadden en een dichte fles met water. De andere namen de andere dingen mee die we mischien nodig hadden, zoals onze zelfgemaakte dingen. Na ongeveer een uur kwam een andere man terug. Hij bracht ons naar de weg, daar stond Willem en zijn baas op ons te wachten. Ik kijk ze heel even aan en dan ren ik weg, ik wist dat ze me zouden vangen voor ik een paar stappen kon zetten, maar ik werd blij verrast, ze wilde me pakken maar ik was te snel. Ik wilde weer gepakt worden zodat ze dachten dat ik niet zo snel was. Ze brachten me met moeite weer terug, ik bleef maar spartelen. 

'Wilde je deze mensen achterlaten meisje?' vraagt de baas verbaasd.

'Ja, als ik ze daarna maar weer ga zoeken is er niks aan de hand.' Zeg ik brutaal.

'Niet zo brutaal meisje!' zegt Willem.

'Ik doe brutaal tegen wie ik wil. Jullie hebben mij ontvoerd en denken dat ik als een bange puppy achter jullie aanloop, zo ben ik niet!' zeg ik boos 'Misschien moeten jullie voortaan eens kijken wie je ontvoert!'

'Je bent wel een pittige tante!' zegt de baas

'En wat dan nog?' vraag ik woedend

'Dat bewonder ik.' hij kijkt voor het eerst écht naar mij, vooral mijn lichaam.

'Dat is leuk voor je!' ik kijk hem boos aan, ik probeer de irritante puber uit te hangen. 

'Nu hou je je mond en gaan we opweg.' 

'Wie denk je wel niet dat je bent! Je kunt niet menen dat alleen jij op een paard mag zitten en de rest van je mensen moeten lopen met alles wat ze moeten dragen!' ik kijk alle mensen aan, dan zie ik de vrouw staan.

'Ik wist het! Jullie zijn te lui om je eigen dingen te regelen en laten dat door een vrouw doen! Dit is slaverij en dat is sinds twee jaar verboden in dit land!' de baas stapt van zijn paard af en loopt op me af. Ik kijk hem arrogant aan, en zie dat ik te ver ben gegaan, mooi dan weet ik dat ook weer. Ik zie de mannen naar de baas kijken en dan verlangend naar het paard. Ik heb daarmee de gevoelige snaar geraakt. Hij loopt op me af en geeft me een klap in mijn gezicht, ik blijf hem aankijken zonder te knipperen.

'Het is helaas zo dat ik u niet kan slaan want dan krijg ik het tien keer harder terug van u mensen maar anders had ik u nu een klap verkocht.' zeg ik langzaam en rustig. Ik kook vanbinnen.

'Maak ze vas aan elkaar, en dan bedoel ik allemaal aan elkaar.' Eerst maakte ze de koppeltjes aan elkaar vast en daarna met een touw aan elkaars middel. Alex gromde toen een van de mannen een touw om mijn middel knoopte. Ik had geen aandacht voor hem, ik voelde de hele erge aandrang op de baas een kopje kleiner te maken. Ik hield me in, want ik wist dat de andere me dan zouden helpen, vooral Alex. We begonnen meteen te rennen, mijn conditie was iets minder geworden maar ik was blijven bewegen in het hutje. Ik had zelfs gevraagd of de heren me wat oefeningen wilde geven om mijn spieren te trainen en ik trainde met vechten, met blote handen. Ik had Clara en Lara overgehaald om ook een paar technieken te leren. Na een paar uur kwamen we aan bij nog een hut, deze was iets groter. Ik had heel goed opgelet onderweg, het was schemer dus we kwamen niemand tegen maar tegen het einde van onze tocht zag ik rook opstijgen we gingen dichter naar een dorp toe. Niemand had door dat ik de omgeving uit mijn hoofdleerde en alles wat ik zag opsloeg voor als we moesten vluchten. Toen ze ons weer opsloten zag ik dqt deze ruimte veel groter was. er waren hier een soort van muren gemaakt tussen de matrassen, die wel weer op de grond lagen, de muren waren van hout en best stevig. Er zat nu zelfs een gordijn voor de ingang van zo'n kleine "slaapkamer". Ik en Alex namen weer de rechterkant, Alex legde daar de deken neer, we hadden zelf een kussen gemaakt, en ik verdeelde het brood en water. Iedereen was doodmoe en we gingen meteen liggen, ik deed wel eerst mijn nachtjapon aan, en we vielen al snel in slaap. de volgende ochtend werd ik wakker van een tikkend geluid, ik lag in Alex’s armen en hij is meteen wakker.

'Wat is er?' vraagt hij bezorgd.

'Shh.' Ik leg mijn vingerop zijn lippen. Ik hoor weer dat tikkende geluid en nu merk ik dat het van de kant van Clara en Sander afkomt. Dan hoor ik iemand zacht hijgen en weet ik hoelaat het is. Alex lacht en schud zijn hoofd, ik had het niet gemerkt maar ik was aan het blozen.

‘Je bent zo schattig als je bloost.' fluisterd hij lachend. Ik rol met mijn ogen en ga weer tegen hem aanliggen, dan bedenk ik me dat we hier zijn en dat mijn broertje vast denkt dat het zijn schuld is dat we weg zijn. Ik moet vandaag maar vragen of ze al om losgeld hebben gevraagd. Mijn familie is vast vreselijk bezorgd, misschien denken ze dat we weg zijn gelopen. Mijn arme moeder kan dit niet nog een keer aan.

'We moeten hier weg.' fluister ik 'Als er nu een iemand hier weg kan komen, en dan de politie kan waarschuwen..'

'Die iemand ben jij niet.' zegt Alex resoluut 'Of ik ga met je mee, of er gaat iemand anders.'

'Maar ik heb de beste kan op..'

'Nee, ik laat je jezelf niet in gevaar brengen, ik heb aan je broertje beloofd dat ik je altijd zal beschermen en dat doe ik.'

'Heb je dat aan mijn broertje beloofd?'

'Hij eiste bijna dat dat beloofde. hij zei dat ik anders niet met je mocht trouwen.' Ik kijk hem verbaasd aan, mijn broertje is beschermend geworden. Ik lig een tijdje in gedachten verzonken in zijn ogen te staren, gedachten over mijn familie. Zonder waarschuwing sta ik op en loop naar mijn kleren, ik doe ze aan en ga weer naast Alex zitten. Op dat moment komt er iemand binnen en sta ik meteen op, en loop naar de jongeman toe die binnen komt met eten.

'Hallo.' zeg ik vriendelijk, hij kijkt op, verbaasd dat ik tegen hem praat.

'Eh, hallo mevrouw.' hij heeft manieren, dat is mooi.

'Zeg maar Olivia, wat is uw naam meneer?' 

'Ik ben Leander. En zeg maar je hoor, ik ben pas twintig.'

'Ik ben achttien, maar ik wilde je wat vragen als dat mag?' vraag ik bang, gespeeld, maar hij trapt er in.

'Natuurlijk Olivia.'

'Hebben ze al om losgeld gevraagd aan mijn ouders?'

'Eh..' hij kijkt aarzelend naar de deur, hij neemt een besluit 'Ja, en ze hebben al een brief terug gehad, maar ze willen wachten en kijken of ze je echt graag terug willen. Ik vind het echt ziek, maar ik moet mijn familie onderhouden en ik krijg een deel van het geld. Sorry, je lijkt me heel aardig, en het is jammer dat we elkaar zo moeten leren kennen.' hij kijkt me schuldig aan. 'Want je bent een prachtige vrouw.' zegt hij met een blos op zijn wangen. Ik zelf voel dat ik rood word.

'Dankje.' zeg ik stotterend 'Zou je ons op de hoogte willen houden? Dat zou het hier wat makkelijker maken.' 

'Dat ga ik proberen.'

'Dankje Leander.'

'Maar nu moet ik gaan, hier is het eten, ik hoop dat ze jullie snel laten gaan.' hij draait zich om en loopt snel weg nadat hij de deur weer op slot heeft gedaan. Ik ga weer naast Alex zitten, maar eerst duw ik het gordijn terug zodat we wat privisey hebben. Als ik zit duwt hij me op mijn rug en gaat boven me hangen...