Sende Kendimi Buldum

Sende Kendimi Buldum

"Hava almaya çıkıyorum, geç kalmam" ayakkabılarımı giyip, hızlıca evden çıktım. "Zeynep dur bekle.."

Annemi duymamazlıktan geldim, ona ve babama çok kızgındım. Beni istanbula dayımın yanına yollamak istediklerine hala inanamıyordum.

Dayımı seviyorum, çok seviyorum. Babam gibi sıcaktır benimle ablama karşı.. ama yinede o cadı karısı ve kızıyla bir evde yaşamak istemiyorum.

Parka gittiğimde bulduğum ilk banka oturdum. Kafam okadar doluyduki.. İlkbahar rüzgarın yüzüme vurması okadar iyi geliyorduki.. ağaçlardaki yaprakların güzelliği, Gölyazının temiz havası, her sabah mehmet amcanın ekmek fırınında aldığımız sıcacık ekmekler, akşam olunca Çaylarımızı alıp ailecek sohbet ettiğimiz, birbirimize hikayeler ve fıkralar anladığımız, gülüp eğlendiğim günleri.. istanbuldada bulabilecek'miydim? Kafamda okadar deli sorular dolaşırken yaşlı bir teyzenin sesi dalgınlığımı bozdu:"Kızım saat kaç, annem baban yokmu senin? Hadi evine.." noluyordu ya? Bana niye karışıyorduki, ama yaşlı olduğu için birşey demeyip yerimden kalktım. Teyze geç meç dedide, saat kaç'ki? Cebimden saate bakmak için telefonumu çıkardım. Oha inanmiyorum saat 8 olmuş, zaman ne çabuk geçmiş yaa.. Teyze haklıymış,  gerçektende geç olmuş. Yani daha doğrusu bizimkiler için. Bir an önce eve varabilmek için koşmaya başladım. 10 dakikada varmıştım, iyiki park okadar uzakta değildi. Kapiyi ablam açtı:

"kizim nerdesin sen ya? Annemgil çok merak ettiler seni..",

"Abla geldim işte." Ayakkabılarımı çıkartıp salona geçtim.

"Zeynep? Nerdeydin kızım?",

"Hava almaya çıktım baba."

Başka zaman olsa kızardı, ama şimdi nasılsa gideceğimi bildiği için birşey söylemedi.

"Zeynepcim, biz annenle bir karar aldık..",

"Biliyorum, annem anlattı. Ama gidemem, gitmek istemiyorum. Okulum, arkadaşlarım, siz ailem hepinizi bırakıp gidemem ve gitmekte istemiyorum.",

"Zeynepim benim.. Güzel kızım" annem ayağa kalkıp benim yanıma oturdu.

"Biz seni oraya keyfimizden yollamiyoruz, orda devam okumanı istiyoruz.", "Ama neden? Burda okulum yokmu benim?" Ağlamamak için zor tutuyordum kendimi.

"Hayır, burda üniversite varmı? Yok. Ve işte bu yüzden gidiceksin. İtiraz istemiyoruz." Ablamın çaresiz bakışını görmekte bir ayrı kötüydü, normalde başım belada oldumu hep o beni kurtarırdı..

"ablamı ama istediği yere yolladınız?",

"Canım ablan Antalya'ya arkadaşıyla birlikte gitti, ve okuyor",

"Benide Antalyaya yollayın ozaman?"

Babam sert bir bakış atınca susmaktan başka seçeneğim kalmamıştı..

"Bak ablan nasıl tatilde buraya geliyorsa, sende tatilerde geleceksin kuzum, niye üzülüyorsun ki?" Annem gözümden akan yaşı silip, bana sarıldı.

"Hadi git yat, yarın sabah erken kalkıcaksın." Ayağa kalktım.  "Iyi geceler size" diyip banyoya girip elimi yüzümü yıkadım. Belkide hakklilardı, gitmem en doğrusuydu, okumayı çok seviyorum aslında.. bu konuyu devam düşünmemek için yatağıma girip hemen uyuya kalmıştım zaten..

"Kendine iyi bak, olurmu? Kimseyi kafana takma. Melis cadısı birşey yapmaya kalkarsa.." ablamda cici kuzenimizden nefret ediyordu.

"Ablaa birşey yapamazki..",

"Cici yengemizde laf felan.." yine ablamın sözünü kesmiştim.

"Merak etme." Gözünden akan yaşı silip ona sarıldım. Sonra annem ve babamdan veda edip otobüse bindim.

"Istanbul ben geliyorum."