Neden, çok güzel bir soru kalıbıydı...
Neden onu gördüğü andan beri kalbindeki sızı durak vermeksizin nefes almasına engel oluyordu? Neden gözünü kapattığı heran göz kapaklarının oluşturduğu dinlendirici karanlığı o kusursuz esmer yüz gülümsemesiyle süslüyordu...? Acı vermesine rağmen neden bir türlü unutamıyordu onun o güzel yüzünü? Peki bu kadar kusursuz bir güzelliği varken neden kendisi gibi güzel hisler oluşturmuyordu Sehun'un kalbinde...
Titreyen parmaklarıyla porselen tenini süsleyen inci tanelerini, boşluğa uğurlarken; sevdiği adamın kadife yumuşaklığındaki sesi gelmişti aklına, hemen sonrasında ise bıçak keskinliğindeki sözleri yakmıştı canını. Sesinin çıkmaması için dişlediği dudaklarından kesik bir hıçkırık firar ederken kendine hakim olamayarak gerisininde onu takip etmesine izin vermiş, vermek zorunda kalmıştı...
Gözleri dolunaydan ayrılmaksızın oturduğu köşede ileri geri sallanırken elleri saçlarını çekiştiriyor ve acı içinde inliyordu. Farkındaydı hiçbir fiziksel acısının olmadığının lakin onu kavurup yavaş yavaş yok eden bu acının tamamen kalbinden kaynaklanmasını hazmedemiyor ve acımasızca saçlarını çekiştiriyordu. Bir süre sonra sinirleri boşalmış ve bedeni yorgunluk içerisinde kendini terasın soğuk taş zeminine bırakmıştı yine de gözyaşları arasında bilinçsizce mırıldanmaya devam ediyordu "S-sen onun yanına... yakışmıyorsun... Sen a-acizsin... Sen o-onun y-yanında kocaman bir hiçsin... "
...
#Flashback#
Sehun süslü kokteyl masasının ortasına yerleştirilmiş gösterişli şamdanlarla kendini kalbinden, Jongin'den, sakınmaya çalışsa da minik çocuğa sarf ettiği her cümlenin ardından miniğin uğultulu salona bıraktığı cıvıltılı gülüşleri, salondakilerin bakışlarının üzerlerinde toplanmasına neden oluyordu.
Şimdi ise minik çocuk, Sehun'un sıkıldığı için ardı ardına yediği kanepelerin kılıç kürdanlarından (?) ikisini almış Sehun'la savaşıyordu. Uzun adamın kürdanı kırılıpta küçüğün kazandığı resmileşince çocuk tiz sesiyle sevimli bir çığlık atmış ve Sehun'un elinden tutarak sahnede dans edenlerin arasına genç adamı çekiştirmişti. Bu zaferi Baekie amcasına da anlatmak için küçüğün duyduğu büyük heyecan, Sehun'un titreyen parmaklarının farkına varmasını engel olmuştu.
Dans edenlerden biraz uzaktaki Baekhyun'un yanına çekiştirilirken Sehun istemsizce yüzünü buruşturmuştu. Parmağına yapışmış kendini çekiştiren minik el ne kadar sevimli olsa da daha 2 yaşındaki bir çocuk tarafından yönlendirilmek biraz tuhaftı...
Önünde ilerleyen sarı saçlı minik meleği izlerken aklında hiçbir şey kalmamıştı hemde hiçbir şey... Miniğin, Baekhyun'a heyecanlı mimikleri ve peltek ingilizcesiyle anlattıklarını dinlemekten ve çevrelerindeki insanlardan çok uzaktaydı genç adam. Kendi dünyasında,hayallerinde, bu minik adamla olan anılarını tekrar tekrar yaşıyor ve yüzünde, ılık bir ilk bahar esintisine yakalanmışçasına, oluşan gülümsemeye engel olamıyordu.
Belki oan gözleri minik çocukla kör olmasaydı kendisine karmakarışık duygular içerisinde bakan sütlü kahve gözlerin sahibine dikkat edebilir ve çiçek açması umuduyla kalbini saran yasemin sarmaşıklarını sulayabilirdi... O birkaç damla su ile tekrar yeşilli beyazlı bir umut bahçesine bürünebilirdi kalbi fakat kimi zaman kör olmak en iyisiydi... Ve Sehun başını kaldırdığı saniye bunu diledi. Sonsuza kadar kör olmayı...
Beyaz çocuk gözlerini karşısındaki çiftin kilitli kollarından ve parmaklarında ışıl ışıl parlayan alyanslardan alamazken yüzündeki saf gülümseme kalbinde başlayan asit yağmuruna kapılmış ve eriyerek yerini sıradan bir maskeye bırakmıştı. Esmerin gözlerinden kaçınırken kısa boylu, beyaz tenli adamın uzattığı eli nezaketen de olsa sıkması gerektiğini üzerindeki bakışlardan anlamıştı. Kendi kendine güçlü olması gerektiğini fısıldarken yüzüne çapkın bir gülümseme yerleştirerek beyaz eli nazikçe kavradı ve sıktı. Esmerin kendisini izlediğinin farkında olarak derin sesiyle kısa bir gülüş vererek kendini kısaca tanıttı ve kısa çocuğa meraklı bir bakış attı, pembe yanaklarıyla esmerin koluna sardığı ellerini çekmiş ve utandığını belli etmemeye çalışarak yüzünü eğmişti.
