Η Επιστροφή

Κεφάλαιο 1

"Κυρίες και κύριοι, σας ενημερώνουμε ότι σε τριάντα λεπτά προσγειωνόμαστε στην Αθήνα. Ευχαριστούμε που ταξιδέψατε μαζί μας και σας ευχόμαστε καλή διαμονή!"

Η φωνή της αεροσυνοδού με ξυπνάει από τον βαθύ ύπνο στον οποίο είχα υποπέσει εδώ και αρκετή ώρα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω την Αθήνα να απλώνεται μπροστά μου, πανέμορφη από τη μια της άκρη ως την άλλη. Τη λάτρευα την Αθήνα από μικρή, αλλά δεν κατάφερα να ζήσω ποτέ σε αυτήν και να γνωρίσω όλες τις ομορφιές της. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει ζωή. Βρέθηκα από τη Θεσσαλονίκη στην Κύπρο και από την Κύπρο στην Αμερική. Γιατί όχι και στην Αθήνα κάποια στιγμή;

Προς το παρόν μπορώ να την απολαύσω από ψηλά, οπότε βγάζω τη φωτογραφική μου μηχανή και τραβάω τις πρώτες φωτογραφίες στην Ελλάδα. Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που έφυγα, πέντε χρόνια μακριά από τους δικούς μου, μακριά από τους φίλους μου, μακριά από οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα και γενικά «ζωή». Ήταν πέντε χρόνια δύσκολα, με πολλή δουλειά και μακριά από την κοσμική ζωή. Ήταν χρόνια αφοσίωσης στην υπηρεσία μου που μου επέτρεψαν να μπορώ να καυχιέμαι ότι έφτασα στο υψηλότερο αξίωμα και να φοράω όλα αυτά τα παράσημα που βαραίνουν τη στολή μου.

Κάποια στιγμή όμως, καθώς περνούν μέσα στο στρατόπεδο και στο αεροπλάνο οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, στα εικοσεννιά σου, συνειδητοποιείς ότι μάλλον απομονώθηκες λίγο γρήγορα από τον έξω κόσμο και ότι δεν έχουν μόνο τα παράσημα αξία σε αυτήν τη ζωή. Να 'μαι λοιπόν πίσω στην Ελλάδα, έτοιμη να αρχίσω από την αρχή κοντά στους ανθρώπους μου που τόσο μου έλειψαν.

Χωρίς να καταλάβω πώς περνάει μισή ώρα, νιώθω το αεροπλάνο να προσγειώνεται στο έδαφος. Τόσα χρόνια στην υπηρεσία είναι η μόνη αίσθηση που μου προσδίδει σιγουριά και ασφάλεια, που μου υπενθυμίζει ότι άλλη μια αποστολή τελείωσε αισίως και είμαι ξανά στο έδαφος. Φυσικά δεν συγκρίνεται με την αίσθηση του να απογειώνεσαι, του να νιώθεις ότι μπορείς να πετάξεις και σε λίγα λεπτά να βρεθείς μακριά από τον κόσμο, μακριά από τα προβλήματα και τους ανθρώπους. Σίγουρα όμως είναι η αίσθηση που σε επαναφέρει ξανά στην πραγματικότητα, που σε κάνει να νιώθεις ξανά άνθρωπος και τρωτός και που σου θυμίζει να ευχαριστείς το Θεό και για αυτό το ταξίδι. Η δουλειά μου είναι σίγουρα από τις πιο επικίνδυνες, αλλά δεν θα την άλλαζα ποτέ και για τίποτα στον κόσμο!

-«Παναγιώτα, εδώ!» ακούω τη φωνή της παιδικής μου φίλης και την εντοπίζω μέσα στο πλήθος.