Weeskinderen van Niets

Emma draaide aan het muziekdoosje en zachte klanken vulde haar kleine kamertje op de zolder van haar tante. De klanken waren na al die jaren nog steeds het zelfde, het leek nooit te verslijten. Ze speelde altijd met het muziekdoosje als ze verdrietig was, het kwam altijd van pas, vooral sinds haar ouders gestorven waren in een verkeersongeval. Ze had het doosje geërfd en het geld was overgeschreven op haar tantes rekening, maar nu werd haar tante te oud om voor Emma te zorgen, ze was al over de zeventig en was dement. Ook kon ze amper stappen, waardoor Emma meer voor haar moest zorgen dan dat haar tante voor Emma deed. Nu werd haar tante dus in een bejaardentehuis gedumpt. Haar man is een tiental jaar geleden overleden en de meeste van haar vrienden ook, dus veel mensen die om haar gaven waren er niet. Bovendien had ze geen kinderen en was Emma dus ook de enige erfgenaam. Maar veel ging zij niet erven van alleen haar tante, want zij had het geld dat Emma geërfd had van haar ouders, veilig opgeborgen en, zelfs in geval van nood, niet gebruikt. Doordat ze niet kon werken, kreeg ze dus een borg van de overheid, maar dat was niet veel. Genoeg om Emma's schoolgeld te betalen en eten te kopen, maar meer was het niet. Emma zou haar tante missen, zij was de enige die haar nog een beetje aan haar ouders deed denken, niet alleen omdat ze zo erg op haar moeder leek, - ook al was ze 20 jaar ouder - maar omdat ze altijd oude verhaaltjes vertelde. Daar hield ze van, haar tante was altijd zo lief voor haar geweest, ze voelde zich schuldig dat ze nu niet meer voor haar mag zorgen.

Nadat de mannen van het bejaardentehuis hadden aangebeld en Emma's tante hadden geholpen met inladen, had Emma haar tante nog een knuffel gegeven en dat was het dan. Ze zag haar tante wegrijden, over de drukke straat. De auto werd alsmaar kleiner en het verdriet groter.