Weeskinderen van Niets

Het weeshuis van Nit

Het busje stopte met een knal en een puf voor de poort van een weeshuis genaamd: "Nit" De naam van de baas van het weeshuis. Meneer Nit stond het busje al op te wachten samen met een paar 100 leerlingen. Jongens en meisjes in keurige rijen naast elkaar met 2 meter tussen.  Als of ze niet met elkaar te maken wilden hebben. Net zo als in de oorlog, de vijandige linies tegenover elkaar. Alleen gingen deze linies elkaar niet bespringen op het teken van hun generaal, ze wachtten op het teken van de directeur en zijn horde leerkrachten, die hem volgden, om de rijen te verlaten en te gaan eten. Want het was al 11:50. Emma had geen aandacht voor de directeur of de leerkrachten, ze keek vol interesse naar haar toekomstige medeleerlingen. Toen de directeur haar begroet had, leek dat voor iedereen het teken te zijn haar te negeren en verder te praten, als of Emma niet bestond. Er waren paar blikken op haar gericht, maar die keken meteen weer weg. Behalve één, van een meisje van 8 of 9 jaar. Het meisje glimlachte naar haar terwijl ze Emma observeerde. Emma deed hetzelfde, haar blik ging van haar uniform, naar haar smalle schouders, via haar fijne hals naar het besproete gezicht waarop een blond kapsel met schattige vlechtjes rustte. Emma glimlachte nu ook. "Ahum" Het geschraap van de directeur zijn keel deed haar ontwaken uit haar gedachten. "Emma Sagit, we beginnen met de lessen zodra je je kamer gevonden hebt en je spullen hebt uitgepakt. Uhm, eens kijken... Waar was er nog een plaatsje?" De directeur haalde papieren uit zijn map en begon na te denken. Opeens draaide iedereen zich om naar Emma en begon haar te observeren. Ze wilden allemaal weten op wiens kamer ze zou slapen, misschien hoopten sommigen, stiekem dat het niet op die van hen was. "Ja, hier is nog een plaatsje. Bij Julie en Monica", klonk de stem van de directeur. Emma staarde naar de menigte meisjes, om te zien waar de verschrikte blikken zaten. En die vond ze, twee meisjes die naast elkaar stonden, de ene met donker haar en de ander met perfect blonde haren. Ze kon zo zeggen dat de blonde, Monica een bitch zou zijn, dat paste gewoon bij haar uiterlijk. En ze had nog gelijk ook...