Η Δικηγόρος μου

Το φιλί...

Η ώρα ήταν 11:00 και περίμενα τον Μάρκο να έρθει να με πάρει για να πάμε στο μαγαζί με τα μωρουδιακά.
Είχα φορέσει το μαύρο φόρεμα μου και τα ψηλά μαύρα μου πέδιλα. Τα καστανά μαλλιά μου έπεφταν στους ώμους μου σε ανάλαφρες μπούκλες. Είχα κάνει  ενα βάψιμο πολύ διακριτικό και τα κοκκινα μου χείλη, στόλιζαν το πρόσωπο μου.
Πήρα την τσάντα μου, κινητό μου και αφού κλείδωσα κατευθύνθηκα προς το μαγαζί.

"Γεια! Δεν πιστεύω να περίμενες πολλη ώρα" ειπα στον Μάρκο.
"Χαχα όχι μην αγχώνεσαι.."
"Το μάτι σου;; πονάει;;" τον ρώτησα αφου πρόσεξα καλύτερα το μάτι του που είχε μελανιάσει πιο πολύ από χθες.
"Όχι..μια χαρά είναι, εντάξει θα ζήσω"είπε και γελάσαμε
"Εντάξει, ήταν πολύ καλή ιδέα να έρθουμε εδώ και γω ήθελα να πάρω κάτι στα παιδιά αλλα δεν ήξερα τι... Οπότε θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον" του είπα με ένα χαμόγελο.
"Ωραία..από εκεί είναι τα βρεφικά"ειπε και τον ακολούθησα.

Στρίψαμε σε έναν μεγάλο διάδρομο που ηταν γεμάτος με ροζ και μπλε μικροσκοπικά πραγματάκια, καρότσια, φόρμες και φορεματάκια.
Πλησίασα και έπιασα ένα φορμάκι στα χέρια μου και το κοίταξα για λιγα λεπτά. Το κοίταζα και αναρωτιόμουν...άραγε θα γινόμουν εγώ ποτε μανούλα; θα  κατάφερνα να φέρω ενα μωράκι στον κόσμο;  Θα το μεγαλώνα σωστά; Μαυτες τις σκέψεις άρχισα να βουρκώνω..

"Αυτό πως σου φαίνεται;" άκουσα την φωνή του Μάρκου και βγήκα από τις σκέψεις μου σκουπίζοντας βιαστικά κάποια δάκρυα από πρόσωπο μου.
"Ποιο;"ρώτησα και πλησίασα. Στα χέρια του κρατούσε ενα καθισματάκι αυτοκινήτου.
"Όμορφο είναι...αν σκεφτείς ότι εδώ μεσα θα παίζουνε παιδάκια...Όλα όμορφα είναι"είπα με έναν αναστεναγμό.
"Τι έχεις;"
"Τίποτα" απάντησα κοιτώντας το κενό.
"Εσένα ποια είναι η γνώμη σου για τα παιδιά; θα ήθελες να κάνεις;"
"Εγώ...εγώ εχω πρώτα σαν προτεραιότητα την καριέρα μου...είναι επιλογή μου...και.."έλεγα και μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό ο Στέφανος, άραγε θα μπορούσα ποτέ να κάνω παιδιά μαζί του; αλλά τώρα που το ξανά  σκέφτομαι μετά από όλα αυτά που μου έκανε δεν υπάρχει καμιά περιπτωση! .
"Και..και...Τελος πάντων διάλεξες τι θα πάρεις για να φύγουμε;" τον ρώτησα απότομα.
"Εε; ναι ναι αυτό θα πάρω τελικά"είπε δείχνοντας μου το καθισματάκι.
"Ωραία!" ειπα και πήγαμε στο ταμείο να πληρώσουμε.

{...}

Μόλις μπήκα στο σπίτι. Πέταξα τα
κλειδιά μου σε ενα έπιπλο και κατευθύνθηκα προς την κουζινα και έφτιαξα εναν καφέ. Πήρα κάποια χαρτιά στα χέρια μου για να εξετάσω μια καινουρια υπόθεση που μου ανατέθηκε και σωριάστηκα στον καναπέ διαβαζοντας τα.
Η ώρα είχε πάει 6:15 είχα κουραστεί αρκετά και πέταξα τα χαρτιά της υπόθεσης στην άκρη του τραπεζιού. Ξάπλωσα πίσω στον καναπέ κλείνοντας το μάτια μου, το μυαλό μου ανέτρεξε στο πρωινό συμβάν...
Τι καλό παιδι που ειναι τελικά αυτός ο Μάρκος...του χρωστάω και μια συγγνώμη γιατί του φώναξα εξαιτίας του Στέφανου χωρίς να το θέλω. Τον είχα παρεξηγήσει και ότι χρειαζόμουν έναν φίλο αυτην την δύσκολη περίοδο μετά τον χωρισμό μου με τον Στέφανο. Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ήχος του κινητού μου....

"Ναι; ελα ξαδελφούλη!!"Είπα με ενα χαμόγελο στον Μιχάλη.
"Έλα Μαρινάκι χρειάζομαι βοήθεια"
"Ναι πες μου, ότι θέλεις!"
"Θέλω να έρθεις να με βοηθήσεις να βαψουμε το δωμάτιο του μωρού"
"Αα ωραια...ναι θα ερθω εννοείται!!...Αλλά ρε Μιχάλη θα τα καταφέρουμε οι 2 μας να τελειώσουμε γρήγορα; θα μας πάρει μεχρι το βράδυ!!"
"Θα έρθει και ο Μάρκος για βοήθεια, αα και να σου πω πρόσεξε μην σου ξεφύγει τίποτα στην Βασιλική ειναι έκπληξη, γι'αυτό ελα τώρα απο εδω που λείπει"
"Οκκ έρχομαι τώρα!"Είπα και το έκλεισα.

{...}

Είχαμε σχεδον τελειώσει το δωμάτιο είχε γίνει υπέροχο! Οι τοίχοι ηταν διακοσμημένοι με μικρες διακριτικές λεπτομέριες σε κρεμ χρώματα, καθώς δεν ξέραμε ακόμα το φύλο του μωρού. Αν και θα μπορούσαμε να μάθουμε καθώς η Βασιλική είναι ήδη στον 7ο αλλά η ίδια δεν ήθελε να το μάθει, λέει πως στην ζωή υπάρχουν μόνο λίγες εκπλήξεις και το φυλο του μωρού ήταν μια απο αυτές!

"Λοιπόν νομίζω πως είναι.. τέλειο!" Είπε ο Μιχάλης με χαρά. "Ωραία...τωρα εγώ θα πάω να πάρω την Βασιλική απο τον γυναικολόγο  και έρχομαι ελπίζω να της αρέσει..."
"Σίγουρα θα της αρέσει ρε κολλητέ!" Είπε ο Μάρκος με ένα χαμόγελο.
"Οκ..αντε χαιρετώ!" Είπε ο Μιχάλης και έφυγε.

"Εμ..Μάρκο..." είπα και τον πλησίασα.."Συγγνώμη για το πρωί, δεν έπρεπε να σου μιλήσω τόσο απότομα...και.."
"Οκ είναι εντάξει, δεν χρειάζεται να απολογείσαι...συμβαίνουν και αυτά. Κάποιες φορές μπορεί να  είμαστε φορτισμένοι λόγω πίεσης ή δουλειάς..."
"Εμ...ναι...Φυσικά!...Από την δουλειά θα είναι...."είπα κοιτώντας το πάτωμα
"Πίστευες ότι θα τα καταφέρναμε;" άκουσα την φωνή του Μάρκου δίπλα μου.
"Φυσικά"ειπα κοιτώντας απέναντι τον φρεσκοβαμμένο μόλις τοίχο.
"Εγώ είχα τις αμφιβολίες μου.."
"Κι όμως τα καταφέραμε"είπα με ένα χαμόγελο.
"Ναι..τα καταφέραμε!"
"Χαχα είμαστε καλή ομάδα εμείς!"του ειπα με χαρά
περνώντας το χέρι μου γύρω απο το λαιμό του χωρίς να το σκεφτώ κοιτώντας ακόμα τον τοίχο.
Γυρνάω τότε να τον κοιτάξω...με κοιτούσε ήδη μέσα στα μάτια με ένα χαμόγελο. Ξαφνικά έτσι όπως ήμασταν πριν καλά καλά καταλάβω τι έγινε, ένιωσα το κορμί του να κολλάει στο δικό μου και ενα ζευγάρι χείλη πάνω στα δικά μου με δύναμη...

.................................................................

Γεια σαςς!! Τι κάνετε?!!ελπίζω να είστε καλά!! 😊

Να το και το πρώτο φιλιιι!!!πως σας φανηκε?

Περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλια σας💘

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο μέχρι τότε φιλάκια πολλαα😘😘