"TAKINTI"

Bölüm 1-Başlangıç

Bugün 12 temmuz 2017,
(14:32)
Bugün beni tüm sosyal medya hesaplarından takip etmeyi bıraktı.
Mesajlarıma cevap vermiyordu.
Ne olduğunu anlamış değilim.
Aklım almıyor birden bire neden böyle birşey yaptı diye soruyorum kendi kendime aklımı kaçırıcam neredeyse düşünmemek elimde değil.
Onu düşünmediğim bir saniye bile yok.

(16:30)
Tanrım bu bir kabusmu?
Hangi kabus bu kadar uzun sürerki
Mesajlarımı görmüyor umursamıyor ve bi açıklama bile yapmıyor.
Ne olabilirdiki onu benden bu kadar soğutan ve uzaklaştıran?
Neydi bu şey neydi?
Ne olmuştu birden bire?
Ne değişmişti?
Aynı soruları tekrar tekrar soruyorum kendime.
Herşey bu kadar basitmiydi.
Seviyor sanmıştım.

(20:00)
Yazasım var ama susasımda bir o kadar deliriyorum...
Bana bu acıyı yaşatmasının sebebi neydi?
Benimi cezalandırıyordu?

(23:00)
Onu neden bu kadar çok düşünüyorum.
Hayır ona aşık değilim bu olamaz.
Bu imkansız bir aşk.
Onu sevemem.
Peki onu bu kadar düşünmemin sebebi neydi?
Takıntı?saplantı?
Ya da kısa sürede hayatıma bu kadar girmesi mi?

13 temmuz 2017,
(00:00)
Müziği son ses açmıştım.
Bu onun sesiydi bana huzur veriyordu.
Her an komşulardan biri şikayete gelebilirdi.
Umursamıyordum.
Sesinde huzur buluyordum.
Gözlerinde kayboluyordum...
Hislerimi kelimelerle anlatamıyorum ama hayır hayır bu aşk değil.
Ona aşık olma ihtimalim bile beni korkutuyor...
Evini adresini numarasını biliyordum ama en acısıda aramaya,yanına gitmeye cesaret edemiyordum...
Korkuyordum vericeği tepkilerden canımın yanmasından oysaki bi gün önce bana attığı mesajda
"seni seviyorum" diyordu.
Bu muydu sevgisi?
Bu kadar kısa mı sürücekti?
Beni seviyormuydu yoksa sıradan birimiydim onun için...

(02:00)
Hala uyuyamamıştım...
Tahmin ettiğim gibi olmuştu komşular o kadar çok şikayete gelmişlerdiki müziği kapatmak zorunda kalmıştım.uyumaya çalışan insanları rahatsız etmeye hakkım yoktu...
Zor bir geceydi geçmiyordu bi türlü ama muhtemelen o uyuyordu...

(03:00)
gözlerim acıyordu artık yoğun bir şekilde geçen hayat ritmimden dolayı zaten fazla uyuyamıyordum...
Şimdide onu düşünmekten uyuyamıyorum...

(6:30)
Uyuyakalmışım onu düşünürken...
Artık arkadaşlarımdan da "Hayata bağlan" diye mesaj aldığıma göre sanırım artık hayata dönmeliyim.
Ne kadar başarabilirim bunu bilmiyorum.
Onu düşünüren şeylerden vazgeçmeliyim onu bana hatırlatan şeylerden...

(13:00)
Telefonum çaldı.
Arayan oydu tam bir an olsun aklımdan çıkarabilmişken neydi şimdi bu?Bir sınavmı.
Tekrar onu hatırlamak istemiyordum
ama bi o kadar da açmak istiyordum o telefonu...
Açmalımıydım?
Ben kendimle çelişirken arama bitmişti.
Tek şansımıda kendi ellerimle kaçırmıştım...

(13:10)
Aradan 10 dakika geçmişti tekrar ariyordu bu sefer açıcaktım kararlıydım.
Telefonu açtığımda karşıma çıkan o değildi bu onun sesi değildi.
Hayal kırıklığına uğramıştım...
Genç bir kadın sesiydi...

(13:15)
O an sanki nefes alamıyordum.
Onu hastaneye kaldırmışlar...
Yolda bana mesaj yazarken bi araba çarpmış.
Düşüne biliyormusunuz bana mesaj yazıyormuş.
O an o kadar üzgündümki buna sevinemedim bile.
O şuan hastanede ama ben yanına gidemiyorum...
Ortak arkadaşlarımızın söylediğine göre kendine gelmiş.
Kendimi suçlu hissediyordum 10 dakika önce aradığında açsaydım belkide o kazayı geçirmiycekti...
Neden aradığını merak ediyordum...
Onu çok özlemiştim.
Kokusunu,sesini,gözlerini...
Kahverengi gözleri vardı ama gökyüzü gibi bakıyordu...
İçimi ısıtan bakışlarını özlemiştim...

(14:00)
Onun yanına gitmeye karar verdim...
Bunun için önce hazırlanmalıydım onun karşısında iyi gözükmek istiyordum...
Neden bilmiyordum ama onu görüceğim tuhaf bi şekilde mutluydum.
Yüzlerce duyguyu aynı anda yazıyordum adeta sevinç,hüzün,mutluluk,hayal kırıklığı,heyecan...

(14:30)
Hastanenin kapısının önüne gelmiştim artık ona biraz daha yakındım...
Şimdiden kalbimin atışlarını hissedebiliyordum...
Oda numarasınıda öğrendiğime göre yanına çıkabilirdim.
Merdivenleri kullanarak yanına çıktım.
Neden asansöre binmediğimi bilmiyorum ama bunun sporla alakası olmadığından eminim.
O an anı biraz daha yavaşlatmak istemiştim sadece...
İçeri girmelimiydim?
Bu kadar gelmiştim geri gidemezdim...