Hoe Wat Als

Schrijfwedstrijd 3!! Opdracht 1.

Er was eens een arm meisje van zes jaar oud, genaamd Rianne. Ze woonde samen met haar opa in een klein, knus huisje in een boerendorp en was dol op de natuur om zich heen.
Dit verhaal begint bij een pas overhandigde brief. Niet een gewone brief, een brief belangrijk voor het gehele land.

'Rianne!' Een oude man riep zijn kleindochter meteen, toen hij het papier in handen kreeg. Dit was het moment, nu moest hij het vertellen.
Het kleine meisje liep zachtjes de wankele, krakende trap af, af en toe struikelend over haar kleine voetjes.
'Ja, opa?' De man die aan de andere kant van de veel te kleine kamer gebogen over het papier zat, keek op.
'We hebben een brief gekregen.'

Het kleine meisje keek haar opa met grote ogen aan. Ze waren arm, zeer arm, en kregen nooit een brief.
'Van wie?' Rianne mocht dan misschien pas zes jaar oud zijn, dom was ze zeker niet.
'Koning Floris, koningin Dante en prinses Bella.' Zachte voetstapjes waren te horen toen Rianne verbaasd en ontzet naar haar opa toe liep, die haar op zijn schoot zette. De oude, houten stoel waar ze op zaten kraakte hevig, en heel even was de man bang dat hij het zou begeven, wat niet gebeurde.

'Beste Walderd en lieve Rianne,
U zult waarschijnlijk niet verrast zijn deze brief te krijgen, het is u allemaal verteld.
Rianne is zoals u weet prinses van ons land, en we zouden haar graag bij ons hebben. Daarom staat er achtentwintig augustus een koets bij u voor de deur, waar u en Rianne allebei mee naar het kasteel gebracht zullen worden. Neem alle bezitten mee, u zult beide in het kasteel wonen.
U mag Rianne het nieuws vertellen, inclusief alles wat vooraf ging.
We zien u hopelijk snel.

Gegroet,
Koning Floris, koningin Dante en prinses Bella.'

Toen Walderd de brief had voorgelezen, keek Rianne haar opa met grote ogen aan.
'Ik ben een prinses?' Het was aandoenlijk te zien dat ze het niet geloofde, maar het was waar. Hoe graag Walderd het ook anders had gewild, hij en Rianne maakten deel uit van de koninklijke familie.
'Ja, jij bent prinses Rianne.' De oogjes van het kleine meisje werden groot toen haar opa dat zei. Prinses Rianne, wat klonk dat mooi!
'Gaan we in het kasteel wonen?' vroeg Rianne en de oude man knikte met tegenzin. 'Ja, we gaan in het kasteel wonen.'

De daarop volgende dagen kon Rianne amper wachten tot de koninklijke koets voor de deur stond.
'Rianne, doe eens rustig,' bromde Walderd toen het meisje opgewonden door de kamer dartelde, en meteen ging Rianne rustig zitten. Ze mocht dan misschien worden opgevoed op het platteland, aan haar opvoeding was niets tekort gekomen.
Toen werd er drie maal op de deur geklopt.
'De koets voor prinses Rianne is gearriveerd.' Het was een deftige stem, en opgewonden begon Rianne weer te dartelen. Het was eindelijk zover, ze zouden vertrekken naar het koninklijke kasteel.

'Rianne, liefje, wat ben je groot!' De koninklijke familie had de koets opgewacht op het Binnenhof. Koningin Dante was meteen op haar dochter afgestapt, terwijl koning Floris zich eerst stortte op zijn vader, prins Walderd.
'Hallo, mevrouw.' Zachtjes schudde Rianne Dante de hand, en ging toen veilig achter Walderd staan.

'Dit is jouw slaapkamer.' Dante deed de deur voor de kleine prinses open, en het meisje slaakte kreetjes van vreugde. Het was een prachtige, zachtroze kamer, met zoveel speelgoed dat ze niet wist waar ze moest beginnen. Ze draaide zich naar de koningin toe en sloeg haar kleine armpjes om het lichaam van haar moeder. 'Dank u wel!'

Die avond werd er feest gevierd door het hele dorp, de prinses was thuis! Er was varken en gevulde kalkoen, en iedereen was blij. De koninklijke familie was compleet!
Toch was er één iemand die niet blij was. Op haar kamer in het kasteel wachtte prinses Bella het moment af waarop ze hoopte. Iedereen ging er vanuit dat de vloek die Bella jaren geleden over het kasteel had uitgesproken, verbroken was, maar Bella zelf wist van niet. Nee, het zou nu pas beginnen.

Toen kwam het. De bliksemschicht die de prinses jaren geleden  had voorspeld om op haar jongere zusje neer te vallen, schoot door de lucht, maar miste doel. Hij raakte Bella, vol in haar hart. De jonge heks was verslagen.

Op het kasteel werd nogmaals feest gevierd, nu omdat de vloeken die over het land waren uitgesproken, verbroken waren. Niemand was meer arm door de oogst die nooit mislukte, en het regende nooit. Het was een land vol blijdschap geworden. En Rianne was de gelukkigste prinses ooit gezien.
En zo leefden iedereen nog lang en gelukkig.

@cookiefantasy, alsjeblieft!