Hoe Wat Als

Schrijfwedstrijd Maylene

'Het was maar een kleine leugen,' zei Maila, het meisje die ik mijn leven zou toevertrouwen, terwijl ze me aankeek met die grote, blauwe ogen waar ik ooit voor gevallen was. 'Het was een leugen om bestwil. Als ik het je eerder had verteld, had je me meteen weggeduwd.' Het was waar wat ze zei. Als ze me dit eerder had verteld, waren we nooit vrienden geworden, laat staan dat we een relatie zouden hebben. Ik speelde met de ring om mijn vinger. Het was de ring die zij aan mij had gegeven op het moment dat we verloofden. Ik weet nog hoe gelukkig we waren. Samen in de weilanden, tussen de paarden, vroeg ze me ten huwelijk. Op dat moment hadden we al drie jaar een serieuze relatie. Een relatie die nu helemaal verpest was.

'Vind je het gek?' vroeg ik haar. Ik was zo geschokt en in de war dat ik niet eens kon schreeuwen. 'Je hebt iemand vermoord!' Ik kon het maar niet begrijpen. Het lieve, zachtaardige, veel te knappe meisje die ik mijn verloofde noemde was een moordenares. Ik had haar vertrouwd, haar gelooft, voor haar en onze relatie gevochten, maar zij had het altijd achtergehouden. Als een soldaat die moet vechten, zonder te weten waarvoor hij vecht. Ik snap nu ook waarom haar ouders niets meer met haar te maken wilden hebben.

'Wat moest ik dan?' Ze keek me hopeloos en met tranen in haar ogen aan. 'Lies, het was zij of ik.' Ik zag aan alles dat ze er spijt van had, dat als ze het kon overdoen ze haar zus nooit vermoord had. Dat kon alleen niet, gebeurd is gebeurd.

'Ga weg,' zei ik zachtjes. Ik had tijd nodig dit te verwerken.

'Alicia, alsjeblieft.' Ze huilde en ik kon er niet tegen. De tranen stroomden over haar wangen en het was mijn schuld.

'Ga. Weg.' Ineens was ik boos. Ze had iemand vermoord en ze had het nooit verteld. 'Ga weg!' Ik schreeuwde alle woede eruit. Nog één keer keek ze me aan met haar mooie blauwe ogen en toen liep ze weg, om nooit meer terug te komen.

Ik zat bij een concert zonder WiFi, dus daarom is hij te laat en mega kort...sorry...