Ben bir gün bir yerde, bir kalabalıkta, tam da bir oyunun ortasında bir şarkı duydum.unuttuğum…
Sustu gürültü. etraf boşaldı. zaman, aylar öncesinde bir gün.
Kulağıma bir şarkı geliyor.ama sesler de geliyor arkasından.birini iyi tanıyorum.seslerden birini..
Unuttuğum bir şeyi hatırlıyorum. Bir şeyin nasıl yapıldığını durup dururken zihnimde keşfetmiş gibi oluyorum ya da. Psikolojide ne deniyordu buna, unuttum şimdi.
Aklıma o günkü inancım ve cesaretim geliyor. Şimdiyse ne kadar kayıtsız ve umutsuzum.
Dediler de dinlemedik. Olmamış bir şeyin olmadığını yeniden kanıtladık kendimizce. tamam olurmuş. yani zaten olmazmış. kararlı, geçerliliği yüksek bir ayrılık. hipotezlerin canı cehenneme.
İkinci bahar denen şey hayalmiş. bir dizi adıymış mesela.şarkılarda olurmuş böyle şeyler.
İnsan inanmak istiyor güzel şeyler olacağına. başlayan şeyler yarım kalmasın istiyor, sona ermesin istiyor. ama zor.
Yine de çalıyor şarkılar. kalabalık yerlerde.iyi dostlarla birlikteyken.umut dolu gecelerde.biraz suçluluk, biraz korku,biraz umut verebiliyor.ama geçiyor da hepsi.geçmese olmaz.
Sonra bir oyunun ortasında buluyorum kendimi. bir şarkı söylüyorlar:
“ikinci bahar yaşıyor ömrüm
gel benim yarim oluver şimdi
seni gül gibi öpe koklaya
gözümden dilimden sakınır saklar
bugünkü aklımla severim şimdi…”
Hangi kelimede bırakmıştık ki biz ilkinde? baharların yani. herhalde en zorunda.aradığımızı bulamadık ya...
