Sonsuzluğa açılırdı gözlerin,aydınlığım olurdu.
Baktıkça batardım,battıkça azalırdım dipsiz kuyularında.
Ama sen olurdum, seninle olurdum,
Sonra kaybolurdum çıkmaz sokaklarında.
Her baktığında farketmeden bana,unuturdum benliğimi.
Zaman,mekan toz olurdu,kaybolurdu bir bir
Sen bilmezdin darma duman olurdum.
Korkak bir çocuk misali ıssızlaşırdım.
Yüreğe söz geçirmek ne zormuş sahi,
Anlamıyor halden, dinlemiyor beni
Sağır ediyor herkese,kör ediyor,azar azar tüketiyor.
Sonra hiçbir şey olmamış gibi sana dönüyor,
Sana atıyor,seninle yaşıyor,içine saklamış bırakmıyor.
Ah bir söz geçirebilsem şu kalbime
Bir çıkarabilsem seni içinden,
Kendim olacağım yeniden,özgür olacağım,
Ben olacağım yeniden, güçlü olacağım.
Ama bir gün kandıracağım,seni söküp atacağım içimden.
Yeni çiçekler açacak balkonumdaki saksıda,
Yağmur yağacak sonra,hüzün getirmeyecek bu kez,
Yeni umutlar getirecek eteklerinde.
O umutları tek tek toplayacağım,
Çiçeklerime serpiştireceğim hevesle.
Ve yeniden umutla açacak çiçeklerim.
Umut çiçekleri diyeceğim onlara,
Nefes alacağım,hayat dolacağım her baktığımda...
