"Alles komt goed"

Hoofdstuk 7: Een half jaar later... (deel 5)

Floris pov.
De hele nacht, alleen maar huilen… ik kan er gewoon niet meer tegen! Als ik een keertje voorzichtig een hand op haar met zweet bedekte rug leg. Ze schrikt, kijkt op en duwt mijn hand weg. Daarna drukt ze weer haar hoofd in het kussen. Zodra de ochtend is aangebroken stap ik uit bed en trek mijn pak aan. Over een uur komen Anke en een psychiater met Eva praten. Of ten minste, een poging doen. Ik maak een ontbijt voor mezelf en besluit een broodje kaas voor Eva te pakken. Ik breng het naar boven, ze zit rechtop in bed, met rode ogen en een lijkbleek gezicht staart ze me aan. Het bord zet ik op haar nachtkastje, maar het enige wat ze kan doen is er vol angst naar staren. Ik loop weer naar beneden en pak Emily uit haar bedje… dan zet ik haar in haar stoeltje en geef haar te eten. De deurbel gaat als ik net ben begonnen aan mijn ontbijt. Ik loop naar de deur, het is Anke. “Goedemorgen meneer Wolfs, dit is Myra Versteeg, de psychiatrische.” Ik geef Myra een hand en dan laat ik ze naar binnen. “Waar is Eva?”, vraagt ze. “Al een dag of 4 alleen maar boven…”, zeg ik. Ze kijken me bijde medelevend aan en vervolgens lopen we samen naar boven.
Ik loop als eerste de kamer in, Eva drukt zichzelf tegen de muur en probeert op alle mogelijke manieren zichzelf te verstoppen… “Eva, deze mensen willen je helpen… het gaat zo echt niet langer.”, zeg ik. Maar het enige wat ik terug krijg is: “Ga weg…”, ze klinkt bang, misschien zelfs boos…
Anke pakt een stoel en gaat naast haar zitten… “Hoi Eva, ik ben Anke.. ik ga jou samen met Myra hieruit helpen.”
Nu moet ik het aan hun overlaten, ze kunnen vast meer bereiken dan ik tot nu toe heb bereikt…
Een uur later komen Myra en Anke weer naar beneden gelopen, ik sta abrupt op. “Eva wil meewerken.”, zegt Anke blij.. Eindelijk, er gaat iets veranderen!