Razem z Piotrkiem postanowilismy jak spedzamy ten dzień. Ja poszlam od rana do mojego domu otworzylam drzwi. Poszlam na gore i wzielam prysznic. Pomalowalam sie i ubralam sie w jasna krotka bluze z kapturem i rurki.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
I wyszlam znowu na dwór gdzie mialam sie spotkac z Piotrkiem. Ale zamiast niego stal tam Paweł. Podszedl do mnie i powiedzial: Hej piękna pojdziesz ze mna na spacer. Moja odpowiedz byla szybka NIE!!! Piotrka niegdzie nie widzialam więc zadzwonilam do niego. Powiedzial ze sie spozni. Stwierdzilam ze sama do niego pojde. Weszlam bez pukania do jego domu a on siedzial w kuchni i pakowal cos do pudełka. -Hej Heeej... Co ty tu robisz mialas na mnie zaczekac. - Nie chcialo mi sie samej stac... - Aha no ok - A ty co tam pakowles? - Prezent dla Ciebie. - Za bardzo mnie rozpieszczasz. - Przestan gadac tylko otwieraj. Pudełko bylo malych rozmiarów. Otworzylam i zobaczylam piękną bransoletke. -Dziekuje! Jest piękna... Ale naprwde nie musiales... Przytulilam go bardzo mocno. Potem podnioslam glowe z jego klatki piersiowej. Spojrzalam mu prosto w oczy. Zblizalismy sie do siebie coraz bardziej. Aż wreszcie pocalowalam Piotrka mocno w usta. Raz potem drugi... A potem szybko szepnelam przepraszam... i wybieglam do ogrodu. Piotrek pobiegl za mna. Ja usiadlam na trawie a on obok mnie i zaczal mówić: - Nie masz mnie za co przepraszac. - Wiesz bo prawda jest taka ze bardzo mi sie podobasz i chyba sie zakochalam ale nie potrafilam ci tego wczesniej powiedziec. - Ty tez mi sie mega podobasz ja tylko chcialem po prostu zebys to ty pierwsza zrobila krok. Nie chcialem sie narzucac. To co chcesz byc moja dziewczyna? - Tak. Bardzo. Po moich slowach Piotrek mnie mocno przytulil i zaczelismy sie calowac...
