Can you remember?

Μια καινουργια αρχη

Χτύπησα την πόρτα.
" Ναι; " Ακούστηκε μια τσιριχτή γυναικεία φωνή από μέσα.
Άνοιξα την πόρτα και μπήκαμε. Όλα  τα βλέμματα ήταν πάνω μας. Μα ένα έκανε την διαφορά. Αυτό του Στέφανου.
" Εσείς πρέπει να είστε οι καινούργιες. Περάστε μέσα καθήστε μπροστά από τον πίνακα και συστηθειτε. " είπε η καθηγήτρια και μου ήρθε να την πνίξω. Παρόλα αυτά ακολούθησα της εντολές της. Το ίδιο έκανε και η Μαρία.
" Λοιπόν ..;" είπε η καθηγήτρια
Σκούντηξα την Μαρία κάνοντας της νόημα να ξεκινήσει αυτή πρώτη. Αφού μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα ξεκινήσε.
" Γεια είμαι η Μαρία 18 χρόνων. " είπε και κοίταξε την καθηγήτρια για επιβεβαίωση ότι δεν έπρεπε να πει κάτι ακόμα.
Αφού πειρε την επιβεβαίωση που ήθελε πείρα το λόγο εγώ.
" Γεια εγώ είμαι η Άρια και είμαι 18."
Κοιτάξαμε την καθηγήτρια με την Μαρία η οποία φαινόταν ευχαριστημένη.
" Ωραία. Μπορείτε να καθίσετε. Όμως είναι παράδοση του σχολείου να μη αφήνουμε την πρώτη μέρα άτομα που γνωρίζονται να κάθονται μαζί. Έτσι για σήμερα είστε χωριστά. Βρείτε κενές θέσεις. "είπε η καθηγήτρια
Η Μαρία κάθησε με μια κοπέλα στα μπροστινά θρανία. Εγώ ήμουν όρθια. Είχα 3 επιλογές.
1) Μπορούσα να καθίσω πρώτο θρανίο μαζί με μια κοπέλα. Στάνταρ το φυτό της τάξης. Είχε εκατό  πράγματα πάνω στο θρανίο και όλα  τακτοποιημένα στην εντέλεια. Με κοίταζε με ένα περίεργο βλέμμα.
2) θα μπορούσα να κάτσω με ένα αγόρι που καθόταν αρκετά πίσω αλλά όχι στα τελευταία θρανία. Ήταν όμορφος αλλά πολύ λιγούρις. Από τη στιγμή που μπήκα στην τάξη μου έκλεινε το μάτι και έδειχνε τη θέση δίπλα του.
3) Να καθίσω στο τελευταίο θρανίο με τον Στέφανο περικυκλωμένη από την παρέα του. Πολλά αγόρια. Υπέροχα αγόρια.

Από αυτές τις επιλογές μάλλον η τρίτη ήταν η ποιο λογική και ποιο ωραία. Πρώτη μέρα να μη διασκεδάσω;  Και ποια δε θα ήθελε να κάθεται εκεί. Πηγα λοιπόν δίπλα του του χάρισα ένα χαμόγελο και κάθισα  δίπλα του. Όλα τα γυναικεία βλέμματα ήθελαν να με σκωτοσουν. Και φαινοντουσαν πολύ σοκαρισμένα.
" Αδικία. Γιατί να κάτσει η καινούργια εκεί και εμείς δε μπορούμε ποτέ ;" είπε μια κοπέλα ενώ σηκώθηκε όρθια και με έδειξε.
Και αυτή μάλλον ήταν η πουτανα. Ναι. Αυτή που θέλει απεγνωσμένα τον player αλλά αυτός  την έχει απλά για ένα πήδημα.
" Ηρεμισε και κάθησε στη θέση σου Ελλη. " είπε η καθηγήτρια με έναν αυστηρό τόνο.
Γύρισε και με κοίταξε δολοφονικά. Της έδωσα ένα ειρωνικό χαμόγελο και έβγαλα ένα τετράδιο από τη τσάντα μου. Το μόνο που είχα φέρει.
" Μόνο ένα τετράδιο; με εκπλήσεις" είπε ο Στεφανος " Νόμιζα πως θα ερχόσουν ποιο προετοιμασμένη ... ξέρεις δεν θα κανείς και την ποιο καλή  εντύπωση " συνέχισε.
" Χεστηκα για το τη εντύπωση θα κάνω " του απάντησα.
" Πως και έκατσες εδώ; " ρώτησε
" Είπα να σου κάνω την τιμή " απάντησα
" Θα σταματήσετε εκεί πίσω να μιλάτε;!" Μας είπε η καθηγήτρια.
" Ναι ναι " είπα και εκεινη συνέχισε το μάθημα.
" Να ...." πήγε να πει ο Στεφανος αλλά τον σταμάτησα.
" Θα σκάσεις; Δεν έχω όρεξη να παρω απουσία ποσό μάλλον αποβολή από την πρώτη μέρα. "
του είπα
" Δηλαδή από αύριο θα μπορώ να σου μιλάω ;" με ρώτησε
" Ποιος σου είπε ότι θα κάθομαι εδώ αύριο;" τον ρώτησα
" Μπορεί όχι εδώ αλλά σίγουρα κοντά μου. Πολυ κοντά μου.  " απάντησε τόσο ψιθυριστά που έπρεπε να τον πλησιάσω ώστε να ακούσω τα λόγια του
" Τι ζόρι τραβάς άνθρωπε μου;"
" Ε να καιρό έχουμε να δούμε καινούργια άτομα στην τάξη μας. Ολοι είμαστε μαζί από το δημοτικό. Ξαφνικά έρχεστε εσείς. Βρήκα καινούργια παιχνίδια. " απάντησε χαλαρά
Μόλις το άκουσα του έριξα μια αγκωνιά λίγο ποιο πάνω από το ευαίσθητο σημείο.
" Αου" είπε
" Μπορείς να σκάσεις ; " του είπα απότομα
" Καλά ντε. Μη δαγκώνεις. " μου είπε.
Γυρίσαμε και οι δυο μπροστά και κάναμε πως παρακολουθούμε το μάθημα. Η Ελλη μας έριχνε κλέφτες ματιές. Έλεος αυτή η κοπέλα. Άλλη δουλειά δεν έχει; Μάλλον θα ναι αρκετό καιρό αγαμητη. Δεν εξηγητε αλλιώς. Του έχει κλείσει παιχνιδιάρικα το μάτι πάνω από 50 φορές. Μάλιστα σε κάποια  φάση ήρθε ένα χαρτάκι στα χέρια του "κυρίου" Στέφανου.
Ως γνώστη κουτσομπόλα το κοίταξα χωρίς να με καταλάβει.