✨Όσο Πιο Μακριά✨

𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 2

Η ώρα είχε πάει 2 τα ξημερώματα. Βρισκόμασταν στην Εθνική Οδό και κατευθυνόμασταν προς την Πάτρα. Χρειαζόμασταν 2 ώρες για την άφιξη μας στην πόλη. Η Ρεβέκκα αναζητούσε στο Internet την διαδρομή που θα πραγματοποιούσαμε. Κρατούσε το ημερολόγιο μου στο χέρι της σημειώνοντας τις λεπτομέρειες του ταξιδιού . Χρειαζόμασταν μόλις 2.395 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο Λονδίνο. 2.395 χιλιόμετρα για τον Γιάννη.

''Πως πάει;'' Ρώτησα την Ρεβέκκα γυρνώντας προς το μέρος της.

''Νομίζω πως τα καταφέρνω'' μου είπε χαμογελώντας ενώ ταυτόχρονα συνέχιζε να σημειώνει. ''Λοιπόν σε μια ώρα και ένα τέταρτο θα έχουμε φτάσει στην Πάτρα.'' Συνέχισε να λέει.

''Ωραία να μην ξεχάσουμε να πάρουμε μαζί μας φαγητό και νερό για τον δρόμο.'' Είπα καθώς προσπαθούσα να έχω τα μάτια μου στον δρόμο.

''Να πάρουμε επίσης έναν χάρτη και ένα ταξιδιωτικό οδηγό γιατί θα μας χρειαστούν. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα έχει μπαταρία το κινητό μου.'' Είπε καθώς μου έδειχνε την μπαταρία του κινητού της.

''Έγινε'' Της απάντησα και έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη. Κοίταξα την μαύρη οθόνη και το ξαναέβαλα στην θέση του.

'' Σε πήρε κανένας τηλέφωνο από τους γονείς σου;'' είπα διστακτικά. Άραγε έχουν καταλάβει οι γονείς μου ότι λείπω;

''Όχι'' είπε και ξαφνικά σταμάτησε να γράφει. Άρχισε να κοιτάει έξω από το παράθυρο. Φυσούσε πολύ δυνατά και έκανε τα κατάξανθα μαλλιά της να ανεμίζουν. ''Εσένα;'' Συνέχισε να λέει ''Σε πήρε κανένας τηλέφωνο;''

''Δεν ξέρω'' Είπα ξεφυσώντας ''Έχω κλειστό το κινητό μου''

''Γιατί;'' Συνέχισε κοιτώντας το δρόμο. Ήταν πολύ σκοτεινός κάνοντας να φαίνονται όλα τρομαχτικά. Φοβόμουν.

''Δεν είμαι έτοιμη να τους μιλήσω, τουλάχιστον όχι ακόμα. Χρειάζομαι χρόνο.'' Ήθελα να ξεφύγω από της φωνές τους. Να ηρεμήσω. Αυτό ήθελα.

''Καταλαβαίνω'' Είπε και γύρισε προς το μέρος μου. ''Όποτε θες μπορούμε να μιλήσουμε'' Χαμογέλασε

''Το ξέρω'' Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου. ''Σ' ευχαριστώ''

''Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς γι' αυτό είναι οι φίλες''

''Σ' ευχαριστώ που ήρθες μαζί μου. Σημαίνει πολλά για μένα''

''Δεν θα έχανα με τίποτα ένα τέτοιο ταξίδι'' είπε και αρχίσαμε να γελάμε. ''Λονδίνο λοιπόν, πως το σκέφτηκες;''

''Είναι το όνειρο μου να πάω στο Λονδίνο.'' Είπα, όμως δε το εννοούσα. Ποτέ δεν ήθελα να πάω στο Λονδίνο. Μόνο γι' αυτόν θα πήγαινα.

''Είσαι σίγουρη γιατί εγώ θυμάμαι ότι ήθελες να πας στην Νέα Υόρκη και όχι στο Λονδίνο'' είπε τονίζοντας την λέξη Νέα Υόρκη.

''Μάλλον δεν θυμάσαι καλά'' προσπαθούσα να την πείσω ότι κάνει λάθος αλλά δε τα κατάφερνα.

''Μια χαρά θυμάμαι. Μου έχεις πει πάνω από 100 φορές ότι θες να πας στην Νέα Υόρκη '' Είπε και άρχισε να με κοιτάει επίμονα περιμένοντας να της πω ότι έχει δίκιο.

''Δεν είχα πει ποτέ ότι θέλω να πάω εκεί'' Συνέχιζα να προσπαθώ χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

''Το είχες πει'' Πλέον ήταν θυμωμένη μαζί μου. Το καταλάβαινα από τον τόνο της φωνής της. Ήξερε ότι έλεγα ψέματα. ''Γιατί δε το παραδέχεσαι επιτέλους;'' Την άκουσα να λέει.

''Τι να παραδεχτώ;'' Η Καρδία μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή. Ήθελα να σταματήσω το αυτοκίνητο και να κατέβω. Θα έκανα οτιδήποτε αυτήν την στιγμή για να αποφύγω την συζήτηση.

''Ότι πάμε στο Λονδίνο για τον...'' Άρχισε να λέει όμως την διέκοψα.

''Δεν πάω στο Λονδίνο για κανέναν'' Είπα θυμωμένη και άρχισα να την κοιτάω επίμονα.

''Είσαι σίγουρη;'' Απάντησε με τον ίδιο τόνο στην φωνή της. 'Ήξερα πολύ καλά την Ρεβέκκα και δεν θα σταματούσε μέχρι να της έλεγα για τον Γιάννη.

''Απολύτως. Και καλύτερα να σταματήσουμε αυτή την συζήτηση'' είπα και ήλπιζα όντως να σταματήσει να κάνει ερωτήσεις.

'''Όχι δεν σταματάω μέχρι να μου πεις την αλήθεια'' συνέχιζε να επιμένει.

''Ωραία λοιπόν πάω στο Λονδίνο για τον Γιάννη'' είπα εκνευρισμένη κοιτώντας την στα μάτια.

''Πρόσεχε'' ήταν η μόνη λέξη στην απάντηση μου.

Γύρισα απότομα το κεφάλι μου και είδα έναν άνθρωπο να στέκεται στην μέση του δρόμου. Το αυτοκίνητο μας κατευθυνόταν με γρήγορη ταχύτητα προς τα μέρος του. Πάτησα απότομα το φρένο και το αυτοκίνητο σταμάτησε ακριβώς μπροστά του. Τα φώτα του αυτοκινήτου φώτιζαν το πρόσωπο του.

''Είναι καλά'' αναφώνησε η Ρεβέκκα.

''Είναι καλά'' επανέλαβα και εγώ.