Εμπόδιο στον έρωτα ένα ορθογραφικό λάθος (ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 35 /Γνωριμία....

Βασίλη pov

Μετά από μία ώρα ήρθαν και οι υπόλοιποι (Στέλιος, Μαίρη, οι γονείς μου, οι γονείς της Νάνσυ και οι παππούδες της Νάνσυ λογικά) .

"Βασίλη να σου γνωρίσω την γιαγιά μου, Σοφία" μου είπε ο Στέλιος και μου έδειξε μία μεγάλη σε ηλικία κυρία

αυτή μου έδωσε το χέρι της και εγώ ανταπεδωσα

"Βασίλης, χάρηκα πολύ για την γνωριμία " της είπα

"και εγώ χάρηκα αγόρι μου αλλά θα προτιμούσα να γνωριζόμασταν κάτω από άλλες συνθήκες "είπε και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της

"κι εγώ θα το προτιμούσα" είπα προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυα μου αλλά δεν μπόρεσα έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο και άρχισα να κλαίω, κάποιοι λένε ότι οι άντρες δεν κλαίνε αλλά αυτό δεν ισχύει είναι προκατάληψη, όλοι κλαίνε όταν βρεθούν αντιμέτωποι με μία δύσκολη κατάσταση, το κλάμα βοηθάει τον άνθρωπο να ξεσπάσει και να δείξει τα συναισθήματα του. Αυτό έκανα και εκείνη την στιγμή.

"Εγώ είμαι ο παππούς της Νάνσυς, την έχω ζήσει, δεν τα παρατάει ποτέ, πάντα προσπαθεί να ξεπεράσει τα προβλήματα που μπαίνουν εμπόδιο στον δρόμο της. Έτσι θα κάνει και τώρα θα πολεμήσει και θα βγει ζωντανή από αυτήν την μάχη. Θα ξυπνήσει σύντομα, είμαι σίγουρος, για αυτό μην στεναχωριέσαι αγόρι μου. Όλα θα πάνε καλά "μου είπε ο παππούς της Νάνσυς και με χτύπησε συμπόνετικα στην πλάτη

Τα λόγια του μου έδωσαν ελπίδες, με έκαναν να ηρεμήσω, σταμάτησα να κλαίω και σκούπισα τα δάκρυα μου

" Μακάρι, να ισχύουν αυτά που λέτε και να ξυπνήσει σύντομα "του είπα και αυτό κούνησε καταφατικά το κεφάλι

"αααα... Έχω να σας πω ευχάριστα νέα" τους ανακοίνωσα

"Βασίλη τα ξέρουμε ήδη, μας πήραν τηλέφωνο από το ληξιαρχείο και μας εξήγησαν για το μπέρδεμα που συνέβη "είπε ο πατέρας μου

" Δεν πειράζει Βασίλη που δεν είμαστε τελικά ξαδελφια, θα γίνουμε συγγενείς με άλλο τρόπο.... Εεεεε;;; "είπε ο Στέλιος και μου έκλεισε το μάτι

" κάτσε να ξυπνήσει η Νάνσυ και μετά βλέπουμε "του είπα

" μπορούμε να την δούμε;;; "ρώτησε η γιαγιά της Νάνσυς

"δεν ξέρω, πάω να ρωτήσω "είπα και κατευθύνθηκα προς το γραφείο των γιατρών, χτύπησα την πόρτα και αφού μου είπαν το κλασικό περάστε άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.

" Γειά σας, θα ήθελα να σας ρωτήσω άμα μπορούμε να δούμε την ασθενή Νάνσυ Σταματίου;;" ρώτησα τους δύο γιατρούς που βρίσκονταν στο γραφείο

"μμμμ ναι μπορείτε αλλά *κοίταξε ένα χαρτί *μέχρι της έντεκα, μετά τελειώνει το επισκεπτήριο" μου απάντησε

"σας ευχαριστώ "είπα και έφυγα από το γραφείο, πήγα στο κυλικείο πήρα ένα καφέ και επιστρέψα στους υπόλοιπους

"τι σου είπαν;;;" με ρώτησε ο Στέλιος

" μπορούμε να την δούμε αλλά μέχρι τις έντεκα "απάντησα

Μπήκαμε όλοι στο δωμάτιο της, στις έντεκα βγήκαμε. Αποφασίσαμε να πάμε για καφέ σε μία καφετέρια, απέναντι από το νοσοκομείο, για να ξεχάστουμε λίγο γιατί όλοι είχαμε τα μαύρα μας τα χάλια. Δεν είναι και το πιο ωραίο θέαμα να βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς με σωληνάκια ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου .

"Βασίλη δεν είναι ανάγκη να κοιμηθείς πάλι στο νοσοκομείο , θα κάτσω εγώ σήμερα στο νοσοκομείο" μου είπε ο Στέλιος

"Στέλιο δεν το κάνω από υποχρέωση θέλω και μένω στο νοσοκομείο μαζί της, δεν θέλω να την ξανά αφήσω μόνη της" του απάντησα

"Αφού το θες μείνε "μου είπε

" Πάμε τώρα στο νοσοκομείο, να δούμε άμα έχουν να μας πουν κατι οι γιατροί "προτείνα

"Ναι, πάμε" είπαν όλοι μαζί

Μόλις επιστρέψαμε στο νοσοκομείο μας πλησίασε ένας γιατρός

" Είστε συγγενείς της δεσποινίς Νάνσυς Σταματίου;; "μας ρώτησε

" Ναι, έγινε κάτι;;; "ρώτησε η Μαίρη

Ο γιατρός είχε ένα μπερδεμένο ύφος που δεν με βοηθούσε να καταλάβω άμα  αυτό που θα μας έλεγε είναι καλό ή κακό

" Μμμ.... Ναι.... Η Νάνσυ...."

______________________________________

Γειά σου, τι κάνετε;;;

Ελπίζω καλά 😊😊

Λίγο μικρό κεφάλαιο αλλά ήθελα να σας αφήσω να έχετε αγωνία 😉😉Μουαχαχαχα είμαι κακιά 😈😈😈

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο, Φιλάκια 😘😘😘