Voor altijd (twilight verhaal)

Voor altijd (twilight verhaal) H2

Voor altijd

Hoofdstuk 2

BPOV

Ik deed me ogen open en keek gedisorienteerd om heen. Waar was ik? Dit was niet het vliegtuig, daarvan was ik zeker. Ik zat in een auto. Ik kon net uit het raampje kijken en zag dat zeker niet Forks was. Waar was ik? Dit is gewoon onmogelijk. Ik zat toen straks nog in een vliegtuig naar Forks. Maar daar was ik nu niet meer in ieder geval. Ik dacht na hoe mijn vader zal reageren als hij ziet dat ik niet meer in het vliegtuig zit waar ik net in zat.

Ik keek nog is uit het raampje. Dit is ook niet de Verenigde Saten denk ik.

Ik had jeuk op mijn voorhoofd dus ik probeerde te krabben maar dat lukte niet want me handen waren achter mijn rug vast gebonden met touw. Ik keek naar de stoelen voor in maar ik zag tot mijn teleurstelling een muurtje zat dat de achterstoelen en de voorstoelen gescheiden hield. Ik deed mijn ogen weer dicht en probeerde weer in slaap te vallen, hopend dat dit maar een stomme droom is, maar ik kon niet slapen.

Ik ging toen maar nadenken over de situatie waar ik in zat. Dit was eigenlijk gewoon onmogelijk ze zouden iets op het vliegvel moeten hebben gezien. Het valt toch op als je slapend uit een vliegtuig word gehaalt en dan weer door de douane en door de gate's. Daar kan je simpelweg niet ongezien uit komen met iemand die bewusteloos door iemand word gedragen. En wie zou mij uberhaupt mee willen nemen? Mijn ouders hadden het allebei goed maar niet zo goed dat ze grote bedragen los geld zou kunnen betalen. Ik had een niks te bieden. Ik had naar mijn weten ook geen bijzonder talent ofzo en ik vind dat er niks bijzonder aan mij is. Ik snap er niks van.

Van al dat pijnzen kreeg ik knallende hoofdpijn. Daar zat ik nou net op te wachten. Laat het maar aan mij over om in zo'n situatie sarcastische opmerkingen te maken. Me moeder zij dat het soms een beetje irritant werd. Ik glimlachte dan altijd naar haar. Ik voelde een pijn in mijn borstkas bij het denken aan mijn moeder. Wat zal zij doen als ze weet dat ik ontvoert ben? Ik kreeg het woord nauwelijks door mijn hersens filter. Het was ook allemaal zo onwerkelijk. En wat zou mijn vader doen? Mama had Phil maar papa had volgens mij niemand. Ik wil ze helemaal geen verdriet bezorgen.

De tranen sprongen op in mijn ogen en voelde ze langzaam vallen. Ik wilde gaan roepen maar ik kreeg niks uit mijn mond. Geen enkel woord. Wat moet ik nu doen? Ik weet niet waar ik ben, ik weet niet wat ze van me willen. Ik weet eigenlijk gewoon niks. Dat zorgde voor weer een nieuwe ronde tranen. Ik voelde mijn ademen versnellen net als mijn hart. Ik was nu voluit aan het huilen. Ik voelde toen opeens de auto stoppen. Ik hield me stil en deed mijn ogen dicht. Alsjeblieft kom niet hier heen, alsjeblieft kokmt niet hiereen. Maar ja, ik heb nooit zo veel geluk. De auto deur werd open gerukt.

''Stop met janken, kreng!'' sisde een angstaanjagende man met rode ogen en een keep over zich met de capichon over zijn hoofd waar door ik zijn gezicht niet kon zien, behalve zijn rode, boze ogen.

''Wat moet je van me?'' sisde ik terug en ik weet echt niet waar die zelfverzekerheid vandaan kwam maar toen ik zijn gezicht naar de mijne toe zag vliegen en zijn hand tegen mijn gezicht aanknalde, wist ik dat het een fout was.

Ik dijnsde terug in pijn en probeerde zover van hem te komen als de auto kon toelaten. Hij grijnsde vals naar me.

''Dat zie je nog wel.'' zei hij zachtjes, met een valse glint in zijn ogen.

De auto deur werd weer dicht gesmeten. En dat gaf mij weer tijd om te denken.

AN: einde van hoofdstuk 2. Vote en Comment.