My family is my gang

W kuchni?

*5 lat wcześniej*

Szłam zgarbiona przez szkolny korytarz. Próbowałam być jak najmniej widoczna. Nie chciałam, żeby ktokolwiek mnie zobaczył. Podeszłam do mojej szafki, która znajdowała się na końcu korytarza, w najmniej widocznym miescu, i powoli otworzyłam. W tym samym czasie ktoś z jeszcze większą siłą zamknał ją. Ledwo co zdążyłam wziąść rękę, aby mi jej nie przyciął. Nie musiałam się nawet odwracać, ponieważ wiedziałam już kto stoi obok. Niall i jego koledzy-  Luke, Ash i Calum. Z niedwiadomych przyczyn zaczęli mnie prześladować dwa lata temu i właśnie wtedy moje życie zmieniło się całkowicie. Ze szczęścia popadłam w lekką depresję. 
Spojrzałam przestraszona w ich stronę. Widziałam na ich twarzach wredne uśmieszki, które nie świadczyły wcale dobrego.

- Patrzcie kogo my tu mamy- powiedział Niall- Moja mała, głupia siostra - ostanie słowo jakby wypluł

-Nie miałaś co założyć, że ten sweterek pożyczyłaś od babci?- zaśmiał się Luke.

- Albo jest taka gruba, że nic na nią się nie zmieści- zawtórował mu Ash.

- Wcale nie jestem gruba- powiedziałam cicho z najdzieją, że nikt mnie nie usłyszy. 

- O i chce się jeszcze postawić- powiedzial Niall i zbliżył się do mnie- Czy nikt cię gówniaro nie nauczył, że nam się nie sprzeciwia- powiedział i uderzył mnie w policzek. Uderzył mnie. 

Zebrały mi się łzy w oczach. Upuściłam na podłogę trzymane przeze mnie wszystkie książki i ze łzami na policzkach uciekłam. Wpadłam do domu i szybko pobiegłam do mojego pokoju. 

 Dobrze, że nikogo nie ma.

Wyjęłam spod łóżka moją walizkę i zaczęłam pakować ubrania. Nie potrzebowałam ich dużo. Jak znajdę jakąkolwiek pracę to sobie kupię coś na miescu. Wzięłam jeszcze ze skarbonki oszczędności i zbiegłam po schodach na dół. Założyłam trampki, na moją bluzę - kurtkę i ostatni raz smutnym wzrokiem spojrzałam na dom.

- Prawdopodobnie już nigdy tu nie wrócę- powiedziałam do siebie- Może tam będzie mi lepiej.
Westchnęłam.  Pomimo wszystko to jest mój rodzinny dom. To tu przeżyłam moje chwilę podczas dzieciństwa i wszystkie złe chwile, które działy się nawet dzisiaj. Wzdrygnęłam się lekko. Odłożyłam klucze na stolik, ale zanim wyszłam zgarnęłam jakąś małą kartkę, która leżała na blacie w kuchni i napisałam mały liścik.

Może i chcę stąd uciec, ale nie chcę, żeby się martwili - przychnęłam - I tak nawet jak to przeczyta to pewnie od razu wyrzuci do kosza, nie przejmując się tym.

Zamknęłam drzwi za sobą i poszłam na przystanek autobusowy. Wsiadłam do autobusu i usiadłam na wolnym miescju. Włożyłam słuchawki do uszu i zamknęłam oczy. 

Nie wiem ile dokładnie minęło czasu, ale gdy byłam na przystanku obok lotniska, wysiadłam z autobusu i pobiegłam do budynku. 

- Poproszę bilet na najbliższy lot - powiedziałam do pani przy kasie. Po chwili odebrałam swój bilet i spojrzałam, gdzie lecę. Oralndo. Spojrzałam przed siebie pustym wzrokiem i dokładnie wtedy naszły mnie wątpliwości. Może nie potrzebnie uciekam? Może mój brat zmienił by się? Szybko odgoniłam te myśli. Mój brat nigdy się nie zmieni. W nikim nie mam oparcia. Rodzice się rozwiedli i pojechali w swoje strony. Stwierdzili, że nie sprzedadzą naszego rodzinnego domu, a oni  nie chcą tam mieszkać. Więc mój brat skoro skończył dwa lata temu osiemnaście lat, to przepisali na niego budynek. Mi pozwolili wybierać z kim chcę zostać. Wybrałam Nialla, bo w końcu mieszkał w mieście, gdzie mam przyjaciół i znajomych. I do teraz żałuje, że tak wybrałam. Po niecałym pół roku, odkąd Niall rozpoczął swoje znęcanie, przyjaciele odeszli ode mnie, bojąc się, że mój brat ze mnie przejdzie na nich.