Denizde Ölmek

Bölüm 1

Anlaşılan herkesten önce uyanmıştım. Sessizce evi yokladım. Ne kadar erken kalkarsam kalkayım dedemi bir yerlerde uyanmış işleniyor bulacağımı bilirdim. Yine öyle bir sabah diye içimden geçirdim.
Evin içinde ölüm sessizliği vardı. İkinci kattaki odaları gözümle şöyle bir süzmeye başladım. İleri en uçta babamın odası vardı. Diğer uçtaysa benim odam. Babamın yan odasında Alp Deniz kalıyordu. Benim yan odamda da Ceylan vardı. Biz gençler üst kattı işgal etmiştik.
İhtiyara bakmak için ilk olarak ikinci katın terasına çıktım. Bahçeye bakıp onu aramaktansa gözüm ileride nazlı nazlı dalgalanan denize takıldı. Birkaç güne dalgaları artacaktı. İşte o zaman kimler kimler nerelerden kalkıp buraya gelecekti.
Bakışlarımı bahçeye çevirebildim. Aslında denize uzak sayılırdı burası. Biz dağa yakın oturuyorduk. Kasabanın dağa yakın son azarisiydik. Yüksekte olduğumuzdan rahatça görebiliyorduk her yeri. Akıllı ihtiyar iyi yere kurmuş otağını diye düşünmeden edemedim. İhtiyarı göremeden içeri girdim. Tekrar odaların kapılarına göz gezdirdim.
Aslında ben hariç doğru olan bir düzendi ikinci katta kalanlar. Ben ve Batu gece kuşuyduk. O alt kattaki odasına istediği zaman çekilebilirken ben bin taklayla gıcırdayan merdivenleri tırmanırdım. Babamın uykusu ağır ki çoğu zaman fark etmezdi. Ama dedemin sabahları:
"Dün gece de merdivenler bir gıcırdadı. Sinan oğlum aslında ilaçladık da her yeri, fare mi çıkıyor ki nedir bir bak bakalım etrafa?" Ve tabiki de fare derken bakışları benim üzerimde son bulurdu.
"Huysuz ihtiyar"diye mırıldanırdım bu zamanlarda. Batu kendini gülmemek için zor tutardı sonrasında. Ah o ihtiyar yüzünden Batu da ağzına "Minik Fare"yi dolamıştı. "Minik fare aşağı minik fare yukarı"
Sinirle nefesimi verdim. Ben gece geç yatıyorsam o huysuz ihtiyarda erkenden kalkıyordu. İyiki aşağıda yatıyor yoksa öğleden önce kalkmak nedir bilmeyen gençlerimiz vardı evde.
Bir yandan sabah ters taraftan kalkmanın siniriyle derin derin nefes alırken bir yandan da evin dışına çıkmış öndeki küçük bahçede ihtiyarı gözlüyordum. Sonra domates dizilerinin arasında gördüm.
-Bazen bizden çok sevdiğini düşünüyorum şu kırmızı mahlukları yanlış mıyım ihtiyar?
-Domatesleri mi? Aslında bazen evet. En azından tek derdim acaba yılda ne kadar ürün verecekler oluyor. Benden ne aldığına kafa bile yormuyorum. Ahh siz öyle misiniz? Hele sen ve Batu. O baban olacak adama derdim ikinizin üstüne de bir kilit vursun. Denizden uzak tutsun sizi. Batu üniveristeye gidince ben de uyku uyumaya başlarım dedim ama ne fayda. Sonra sen başladım. Dedim ki bu kızın okulu zor uzak kalır şu köpüklü meretten ama..Sürekli gelip duruyorsun. O aptal oğlanla kararlısınız zaten denizde ölmeye.

"Biz denizde ölmek istiyoruz zaten ihtiyar" diyemedim. Ne kadar kızdırmak için uğraşsam da ihtiyarı üzmek en son isteyeceğim şeylerden biriydi. O bizim başımızın tacıydı. Çok acı tatmıştı bu zamana kadar. Hep güçlü kalmıştı. Aslında sorun Batuyla benim sakin mizaçlı babamdan çok dalgalı ihtiyara ve halama çekmiş olmamızdaydı. Bu sayede de torunlarından en çok bizi severdi ya da en azındından ben böyle umuyorum.

İhtiyarın ilk acısı denizde ailesini kaybetmek olmuştu. Pek konuşmaz ama kasabadan duyduğuma göre balığa çıktımışlardı ve geri dönmemişlerdi. Denizden korkması hep bu yüzdendi ya ihtiyarın. Aslında bize pek belli etmezdi bunu. Sadece deniz tarafına inmezdi. Hatırladığım kadarıyla bir kere indiğini görmüştüm ondada nefesi sıkışmış. Kalbi teklemiş zor kendine getirmiştik. İhtiyarı dağ tarafında bırakmak en sağlıklısıydı. Belki de bu yüzden denizden ne kadar uzak kalabilecekse orada bir evi vardı.

İhtiyarın sonraki acısıysa karısı olmuş. Yani babaannem. Babam genç yaşındayken kaybetmişler onu da. Önceleri bu huysuz ihtiyar hep bahsedermiş karısından. Artık arada bir anar olmuştu bize. "Sen asıl nineni görecektin alt kasabada otururlardı onlar. Birkaç defa geldiler buraya aslında denize gelmişler ama ben dağda yürürken rastladım. Başta rüya filan sandım. O kadar güzeldi. Kızı da ona benzedi ya."