Turning Tables (Short Story)

III

Our company never took my decision for granted. Why would they? I had potential.

Nang malaman nila mama ang tungkol sa desisyon ko, agad nila akong kinausap.

"Anak, wag kang padalos-dalos ng desisyon mo."

Hindi ko magawang maniwala sa sarili kong tenga dahil hindi ko akalaing ganito pa ang sasabihin nila sa'kin.

"Ma, alam ko po ang ginagawa ko. Kailangan na po nating umasenso." Yan yung mga salitang unang lumabas sa bibig ko. Hindi ko kasi kayang panindigan kapag sinabi ko ang totoong dahilan.

"I won't buy that, sweetie," hinila ako ni mama patayo at yinakap.  "I know you blame yourself, but you have to realize that running away won't do any good." I stiffed. Gano'n ba talaga ako kahalata?

"Take good care of yourself, Rica."

I already had everything in place. Holding my ticket and keeping my bag anywhere safe, nakaramdam ako ng lungkot. I asked myself,"Will it all be worth it?"

Alam kong choice ko ito. Aalis ako, magpapakalayo-layo at hahayaang mag-move on si Khylle.

Thinking of him made me hesitate. I was re-thinking everything back. Aalis ba ako o hindi?

Umalis ka na.

It was my gut talking. Aalis ako dahil iyon ang dapat. Aalis ako dahil  makabubuti iyon sa lahat.

I stood up, making my way towards the plane when I stopped in my tracks.

"RICA!" A loud voice shouted. As if in reflex, I turned my head to where the noise came.

"Khylle." I whispered in pain.

Eto nanaman siya. Magmamakaawa.

Hanggang kailan ba? Nakakapagod, nakakasawa at nakakasakit na ang paulit-ulit kong pagtataboy sa kanya.

"Rica, wag kang umalis! Please!" Hinarangan siya ng mga guards na nandoon pero nagpupumiglas siya.

Nakikita ko na naman siyang umiiyak.

Para siyang batang trinaydor ng sariling ina. Parang inagawan ng kendi. Parang tinalikuran ng buong mundo.

Puro pagsusumamo ang narining ko. Nagwawala na siya at nakakakuha na rin ng atensyon.

"Rica, dito ka lang!  Wag kang umalis!"

Nanlumo ako sa nakita ko. Hindi siya ang Khylle na nakilala ko. Alam kong kaya niyang magpakababa kapag nasasaktan niya na ako, alam ko dahil minsan niya na iyong ginawa nang palayain niya ako.

Pero sa nakikita ko ngayong Khylle, hindi ko magawang pigilan ang mga kinikimkim kong sakit. Naaawa ako sa kanya.

Ang dating masisiyahin niyang mata, ang favorite kong crooked smile niya, ang magaang atmospera kasama siya... lahat wala na.

Durog na durog na siya, lugmok na lugmok na sa lupa ang buong pagkatao niya. At lahat ng iyon ay dahil sa pagsusumamo niya.

"Wag mo 'kong iwan, Rica," sabi niya habang pilit na tinutulak ang gwardiya.

"Hindi ko kakayanin pag umalis ka."

Pero sino nga ba ako 2 years ago? Ako yung Rica na gusto lang itama ang lahat ng mali.

Dahil sa sitwasyong iyon, nakita ng sarili kong mga mata ang kalagayan at nangyayari kay Khylle kapag malapit ako sa kanya.

At hindi ko alam kung may tinira pa ba akong 'saya' kay Khylle ng sabihin kong, "Sorry."

Bumalik na naman sa akin ang tanong na, "Will it all be worth it?"

Habang naglalakad ako papasok ng eroplano, parang may humahatak sa'kin pabalik.

Gusto kong yakapin si Khylle para mawala lahat ng sakit. Ngunit ano nga ba ang meron lang ako? Wala kundi ang intensyong makawala na rin si Khylle sa sakit at ang mga baon kong memoryang nagsusumamo at umiiyak na Khylle at ang katagang, "I'll make it all worth it, it has to  be."