de weg die nooit eindigt

1 | het brugklas kamp

Hier begon het dus, in dit klaslokaal. Al mijn nieuwe klasgenoten keken me aan toen ik me voorstelde ik haat dat zo erg! Ik zat naast een blond meisje met krullen. Ze was verlegen net als ik. Eindelijk mogen we onze fiets pakken we moeten 30 kilometer fietsen. Nu nog iemand vinden om mee samen te fietsen. Laat ik D vragen om mee samen te fietsen, ze was zonet wel aardig. Maar zodra ik naar haar kijk heeft ze al iemand gevonden om mee te fietsen. Dus gaat het zoals altijd ik heb weer niemand. Zo gaat het al mijn hele leven dit komt omdat ik gewoon niet snel dingen durf te vragen. Dan komt mijn mentor eraan fietsen. "Hey Julia, heb je niemand om mee te fietsen?? Is het goed als ik naast je kom fietsen??" "Jahoor" "ik heb gehoord dat je faalangst hebt we hebben een faalangst training hier op school, zou je dat wat lijken??" "Nou ik heb al training gehad op mijn basisschool dus ik denk niet dat het echt nodig is." "Je ziet maar wat je doet." Dit was alles wat mijn mentor en ik ook maar hebben gezegd tegen elkaar de hele weg lang. Eindelijk kwamen we aan op onze overnachtingsplek. Eerst zouden we een paar kennismakingsspellen doen. Het waren niet echt leuke spellen maar het viel allemaal wel mee. Niet dat iemand mij er echt in betrok, maar iedereen deed wel gewoon oké als ik iets vroeg. Toen gingen we onze kamers indelen. 2 meisjes mochten de meisjes kiezen. Ik werd als laatst gekozen want ik was het rare meisje dat niks zei. Toen kregen we het teken dat we gingen eten we kregen macaroni. Ook tijdens het eten betrok niemand mij in hun gesprek dus ik at gewoon en luisterde naar de gesprekken van anderen. Een halfuur later voelde ik me hartstikke misselijk net als Veel meer mensen er bleek dat er iets niet helemaal goed was met de macaroni. Ik was zo ontzettend misselijk en duizelig dat ik bijna omviel. Dus ik ging maar ff zitten. Na een uurtje trok het wel langzaam weg. Toen werden we opgehaald voor een activiteit. Het bleek een spooktocht te zijn. Ons groepje had alles Door dus het was niet echt eng ofzo. Toen we terugkwamen ging ik meteen slapen ik had toch niks aan de gesprekken van de anderen. Ik bedoel ze zaten samen gezellig te kletsen op 2 bedden. Ze vroegen niet eens of ik er bij kwam zitten. De volgende ochtend hadden we slagbal toernooi. Eindelijk iets wat wel mijn ding is. Ik hou van sport, vooral  van team sport dus daar ben ik ook "wel goed" in. Ik deed mijn uiterste best maar het leek wel alsof ze me negeerden. Uiteindelijk hebben we alles gewonnen en waren we allemaal super blij! Toen was het alweer tijd om naar huis te fietsen. Deze keer fietste ik alleen. Ik was echt blij toen ik eindelijk thuis was. Want ik hou niet van kampen. Al helemaal geen schoolkampen.

Xx Julia