Bizim Hikayemiz - başlangıç - (düzenleniyor)

-lunapark-

SİZİN İÇİN OKUYUCUKLARIM GEÇ OLDUĞU İÇİN ÖZÜR BÖLÜMÜ VE EĞER BEYENİYORSANIZ YADA BEYENMİYORSANIZ YAZIN LÜTFEN VE VOTE BENDEN ESİR GEMEYİN_!! LÜTFEN... :) SİZİ SEVİYORUM Tatlı baş belalarım İYİ OKUMLAR :))

Kesinlikle olmazdı kimse beni lunaparka gitmeye ikna edemezdi.

Ben küçüklüğümden beri lunaparkı sevmezdim.

Biliyorum ne anormal çocuğum değil mi _?

Ama beni de anlayın ben daha yedi yaşındayken annemle lunaparka gitmiştik. Çok mutluydum. Çünkü ilk kez bu kadar renkli ve heyecan dolu bir yere geliyordum.

Annemle nerdeyse her şeye binmiştik. Çarpışan otolardan indimizde annem beni salıncaklara götürüyordu. Sonra çığlık sesleri duyuldu. Biliyorum çok saçma diyorsunuz yani orası lunapark tabi ki de çığlık sesleri gelecek ama bu öyle bir çığlık değildi. Bu acı ve korku dolu çığlıklardı ve ağlama sesleri hala kulağımda. Annem ne olduğuna bakmak için elimi bırakmadan kalabalığı yararak ön tarafa doğru ilerledi. Tam açıklık alana gelince gördüm o çocuğu bir tür kriz geçiriyordu sanırım. Tam anlayamamıştım. Sürekli yerde titriyordu ve anlından boncuk boncuk terler akıyordu.

Korkmuştum küçük bir çocuktum sadece herkes annesine sarılıyordu. Ama benim annem o çocukla ilgileniyordu. Bir yandan ona kızmıştım. Diğer yandan annemle gurur duymuştum. Komik aslında 7 yaşında küçük bir çocuğun annesiyle gurur duyması tam tersinin olması ve annemin benimle gurur duyması lazım ama dediğim gibi anormal bir çocuğum...!

Aynı zamanda kızmıştım çünkü o benim annemdi neden bana sarılıp beni iyi etmiyordu da gidip başka bir annenin çocuğunun iyi ediyordu. Onun annesi ona sarılırdı. Benim annemin bana sarılması lazımdı. Ama annemi seviyordum ve ona o konu hakkında o andan sonra da kızamadım.

Ambulans gelip çocuğu alınca annem benim yanıma gelip bana sarılmaya kalkmıştı. Ben ise geri çekilip hız trenini göstermiştim. ''ona binmek istiyorum''demiştim. Annemde ona sinirlenme nedenimi anlayıp beni hız trenine götürmüştü. Bindikten sonra çığlık atıp mutlu olmadım. Annemin benimle ilgilenmesi dışında bir şey istemiyordum.

Doğru çoook şımarık bir çocuktum ve kıskanç ama ne yapalım. Hız treninden inince midem yer çekimini boş verip ters tepmişti. Ben kusmaya başlayınca annem benimle ilgilenmişti. Sevinmiştim ve aklıma şunlar gelmişti. İnsan böyle yaralı ve üzgün bir durumdayken asla yalnız olmamalıydı. Bu daha fazla acı demekti. Bu düşüncelerden sonra bir daha annemi hastalarından asla kıskanmamıştım ve ona yardımcı olmuştum. Büyüdükçe ne kadar güçlü olursam olayım asla birini ezmemiştim ve ezilenleri savunmuştum. Bu yüzden gerçek dostum hep çok fazla olmuştu. Bu yüzden annem son nefesini verirken benimle hep bu konuda gurur duyduğunun ve duyacağının söylemişti.

O ölünce babam kendini işe bende kardeşime adamıştım. Babam annemin ölümünden sonra sevgisini bizden asla esirgememişti ama kimse küçük baş belama kaybettiği anne şefkatini veremezdi.Anım ve düşüncelerim son bulunca konuya tekrar odaklandım.

  Bu anı fikrimi değiştirmedi ve kesinlikle kimse beni o lunaparka gitmeye ikna edemez. Son sözüm bu.

1 saat sonra

Ben yere eğilmiş kusarken küçük baş belası durmadan gülüyordu.

Buna ne kadar bozulsam da Gece gülmeyip endişe içinde benimle ilgileniyordu.

Bu beni gülümsetti.

Ama tekrar midem ağzıma gelince,

gülümseme falan kalmadı.