The Fairytale Curse

Hoofdstuk 2 - Koninklijk genoeg?

"I'm a princess,
not because I
have a prince,

but because my father
is a king
and my mother
was the queen."

~🌹~

Lucette's POV:

Met conflicten als vandaag met de roodharige bediende moet ik mezelf dagelijks mee verwanten.

Spijtig hoe het voor haar is afgelopen, maar dit land kan wel verder met één zwakke paleisbediende minder.

Ik neem aan dat iedereen er mee eens is dat een toekomstige koningin belangrijker is dan een onhygiënische staatsburger en bediende.

Normaal gesproken verwant ik me niet met conflicten waarmee het personeel betrokken bij is. En normaal gesproken maakte ik ook niet extra hevige beslissingen over het paleis zoals wat voor badolie ik zou moeten benutten!
Maar ik zou wel moeten.

Mijn moeder had vooral de controle hier.
Mijn echte moeder tenminste, niet mijn stiefmoeder die mijn vader binnen een maand na mijn moeders dood koos.

Mijn echte moeder was een halfjaar geleden overleden. Ik streef om net als haar te worden. Ze is precies degene waarnaar ik opkijk.
Een echte leidster die wist wat ze wou.

Mijn moeder is het tegenovergestelde als de vrouw die mijn vader koos nadat ze overleed.
Zwak en krachteloos zouden de twee beste begrippen zijn om deze grap van een vrouw te omschrijven.
De nieuwe koningin.. há!
Ze is letterlijk niks waard vergeleken met mijn echte moeder.

Wacht maar tot ze pensioneert en ík de macht eindelijk grijp.

Laat ik maar niet beginnen over haar twee kinderen die nu mijn stiefzus en stiefbroer zijn. Gelukkig zijn ze ietwat jonger dan mij in leeftijd, want ik zou niet meer normaal verder gefunctioneerd hebben als ik te horen kreeg dat één van hun koning of koningin zou worden.

Genoeg over mij!
Mijn leven krijg je vast en zeker meer te horen verder in het verhaal.

~🌹~

Ik stampte bijna op de tegels onder me, zo gefrustreerd raakte ik van de onrust die me zojuist gebracht werd. Gelukkig krijg ik haar gezicht binnenkort hier niet meer te zien.

Ik zuchtte uit in woedde.
Wáár in godsnaam is mijn vader in zulk soort situaties. Hij komt letterlijk nooit voor me op, waar dan ook.

Zelfs al zit mijn vader in dezelfde ruimte als ik en het probleem! Of hij negeert de situatie volkomen of hij loopt weg zonder enige aandacht eraan te besteden.

Vader.. ik wil hem niet eens zo noemen. Normaal gesproken benoem ik hem als 'koning' als ik hem ooit moet spreken.

Niet alsof hij mij ooit zijn dochter noemt of zelfs beschouwt als zijn dochter.
Hij geeft meer liefde en aandacht aan zijn zielige stiefdochter dan aan mij.

"OOUCH!!" Riep ik hardop.
Terwijl ik bezig was met mijn boze gedachten te bestuderen, botste ik ruw tegen iemand op waardoor ik bijna met een knal 'mede mogelijk gemaakt door de regels van zwaartekracht' achterover viel... Ik kon de harde klap op de vloer van mijn rug zelfs bijna voelen..

Totdat,
twee armen me nét op tijd opvingen en me weer stabiel lieten staan. Ik voelde een vlaag van lucht tegen mijn gezicht waardoor haarplukjes iedere kant die het maar op kon gingen.

Ik kreeg bijna weer een woedeuitbarsting, want wíe O wíe durfde het om tegen mij op te botsen! Bereid stond ik om álweer iemand te ontslaan, totdat ik omhoog keek en een bekende gezicht voor me zag.

"Fritz! Verdorie Fritz!" Riep ik, mijn woede van net gemengd met een nieuwe opgeluchte verbaasdheid.

Het was Fritz maar, zuchtte ik uit.

De jongen die me opving was mijn persoonlijke knecht en bewaker wie al sinds mijn jeugd me beschermd heeft. Fritz, is de naam van mijn loyale knecht wiens haar licht is als verse lelies en huid mij doet denken aan glanzend brons. Hij heeft meerdere keren mij geholpen tijdens wat gevaarlijke situaties en ik ben door en door dankbaar daarvoor.

Ja, beste lezer.
Ik weet precies wat je denkt.
Maar uiteraard, heb ik de mogelijkheid om dankbaar te zijn.
Maar niet te enthousiast worden nu, want positiviteit is iets wat je pas later in het verhaal van mij kan verwachten.

Fritz zijn glimlach die hij altijd doet als hij me ziet is zo aanstekelijk dat ik bijna de neiging heb om terug naar hem te glimlachen.

Maar uiteraard doe ik dat niet, want ik hoor mijn professionele en koude reputatie te houden als toekomstige koningin.

Dat is één van de vele dingen die mijn echte moeder me heeft geleerd.
"Wees ongenadig zodat je jou verdiende respect ontvangt." zou ze weleens zeggen.

"Mijn uiterste excuses, uwe hoogheid. Ik was in een haast om u te vinden, maar kennelijk hoef ik niet ver meer te zoeken." Legt Fritz me uit terwijl zijn gezicht maar niet stopt met vriendelijkheid uit te stralen.

Dat is namelijk de grootste reden waarom Fritz de enige persoon is in dit kille paleis die ik mag.

Vriendelijkheid.
Hij is de enige in dit grote gebouw die vriendelijk is tegen mij.
En dat is wat alleen mijn echte moeder soms tegenover mij was.

Warmte uitstralen voor mijn koude hart, stenen ziel en egoïstische brein is precies wat ik soms nodig blijk te hebben.

Maar natuurlijk geef ik zulke dingen nooit toe.
Dan ben ik kwetsbaar en zwak en dat zijn juist de twee dingen waarover ik me niet laat omsingelen.

Ik klopte de onderkant van mijn licht helblauwe baljurk van onzichtbare vuilheden en liet me door Fritz helpen om weer rechtop te staan.
Vreemd genoeg hielden zijn armen mij nog een paar seconden langer vast dan verwacht, maar ik schudde die gedachte snel weg uit mijn koppige brein.

"Waarvoor had je me zo spoedig nodig, Fritz?" Vroeg ik aan hem op een wat hardere en koelere toon dat ik gewild wou hebben, wat waarschijnlijk komt door het akkefietje daarnet met de bediende.

"Mijn hoogheid, ik verwacht al dat het verzoek u niet zeer zou bevallen, maar ik heb een order van de koning gekregen om u terug te sturen naar uw kamer.
Ehem.. volgens de majesteit zou u voor teveel 'overbelast' en 'rumoerigheid' gezorgd hebben het afgelopen halfuur." Zei Fritz allemaal terwijl die een beetje ongemakkelijk naar mij keek omdat hij natuurlijk wist dat ik boos zou reageren en waarschijnlijk meer dan 5 sarcastische redenen zou opnoemen 'waarom mijn vader zo'n geweldig zwakke koning' is.

Maar dat deed ik niet. Tenminste, niet abrupt nadat hij het verteld heeft.
Ik zou zometeen rustig en met mijn kalme en koele gedachtes de scenario opnieuw spelen in mijn kamer en rustig nadenken over hoe ik de situatie kan verbeteren net als mijn specialist altijd zegt zodat ik het los kon laten en een niveau van geluk kan bereiken.

Wie haal ik voor de gek.
Natuurlijk ga ik dat niet doen.

Toen ik eindelijk mijn kamer bereikte onder begeleiding van mijn knecht in mijn stille maar woedende toestand, pakte ik een spierwit vel papier en begon niet 5 redenen maar 18 redenen op te schrijven waarom mijn vader een slechte koning is.
En oja, laten we maar niet de o zo beleefde persoonlijke brief naar mijn vader over zijn totaal belachelijke gedrag vergeten.

Want ik ben toch koninklijk genoeg om een 'attente' en persoonlijke brief te schrijven met de hand?