Soulmate

Όταν ξεκίνησαν όλα

   ''Ακόμη μία μέρα σαν τις άλλες και εγώ δεν έχω τίποτα για να απασχολήσω λίγο το μυαλό μου και να περάσει η ώρα'' είπα πάλι απογοητευμένη καθώς αυτή η ρουτίνα που έβλεπα να με κατατρώει το τελευταίο διάστημα μου είχε σπάσει τα νεύρα. Πόσο λάθος ήμουν. Αν ήξερα, σίγουρα δεν θα πίστευα τίποτα τέτοιο. Αν ήξερα τι θα συναντούσα δεν θα έλεγα αυτή την ημέρα ''ίδια με όλες τις άλλες'' ειρωνικά. Άλλωστε δεν συναντάς κάθε μέρα το άλλο σου μισό. Δεν το ήξερα όταν τον συνάντησα, μα το ένιωσα..το ένιωσα τόσο δυνατά και ξεκάθαρα που δεν χωρούσε αμφιβολία αν και η λογική μου έσπευσε να με πει τρελή. Και από τότε κάθε μέρα δεν ήταν ''μία ακόμη ημέρα στο κενό'' αλλά ''μία ακόμη ημέρα κοντά του'' όπως ήθελα πάντα να λέω μεθυσμένη από την ευτυχία της παρουσίας του στην ζωή μου. Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή. Εγώ ένα τόσο δα κοριτσάκι, μόλις που κατάφερνε να πει κανείς ότι άγγιζα την εφηβεία..Εκείνος ολόκληρος άντρας, άγνωστος για μένα στην αρχή μα τόσο οικείος..μυστήριος μα και τόσο γνώριμος..περίεργος συνδυασμός για ένα μυαλό που λειτουργεί χειμώνα καλοκαίρι χωρίς παύσεις.

Τον γνώρισα εντελώς τυχαία, με το που τον είδα κάτι με τράβηξε σαν μαγνήτης κοντά του..ήθελα να μάθω περισσότερα για τον μελαχρινό άντρα με το όμορφο χαμόγελο που με φυλάκιζε στην εικόνα του.. Έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω , να μάθω κάθε πτυχή του, κάθε κρυφή γωνιά της ψυχής του, κάθε σκιά του μυαλού του..από την πρώτη στιγμή αυτή η ανάγκη ρίζωσε μέσα μου και τρεφόταν από την περιέργεια και το ενδιαφέρον σαν αχόρταγο θηρίο.

Τον πλησίασα. Δεν μου πήρε ούτε πολύ κόπο ούτε και πολύ χρόνο για να καταλάβω τα βασικά για τον άνθρωπο που με γοήτευε τόσο πολύ, μα ήξερα καλά πως είχα ακόμα πολλά να βρω στην ψυχοσύνθεσή του.. το βάθος ήταν μεγάλο κι εγώ έπρεπε να κολυμπήσω αργά και σταθερά στην θάλασσα της καρδιάς του αλλιώς θα πνιγόμουν μέσα στους ματωμένους ωκεανούς της. Ένας άνθρωπος καλοσυνάτος και καλόκαρδος, μα μελαγχολικός με το σκοτάδι να προσπαθεί με κάθε ευκαιρία να τον κατασπαράξει. Μάταιη η προσπάθεια για έναν άνθρωπο με τόσο φως στην ψυχή του ικανό να φωτίσει και τις πιο μαύρες νύχτες ενός ανθρώπου. Έτσι φώτισε και τις δικές μου. Ήξερα πως κι εγώ του είχα κινήσει το ενδιαφέρον, ένα κορίτσι τόσο μελαγχολικό προς τα έξω που παρόλα όσα πέρασε ακόμη δεν είχε χάσει την πίστη του στους ανθρώπους και στην ανθρωπιά. 

Γνωριστήκαμε από ένα τυχαίο γεγονός, δεν έχει σημασία ούτε το πώς ούτε το πότε. Ο Κλέαρχος ήταν ένας άντρας γύρω στα εικοσιπέντε, με πολύ όμορφα χαρακτηριστικά..ψηλός, μελαχρινός με δύο υπέροχα μάτια που δεν σε άφηναν να τα κοιτάζεις για πολύ όσο κι αν το ήθελες, ήταν από εκείνα τα μάτια που σε μαγνητίζουν και σε αναγκάζουν να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω τους χωρίς να το καταλαβαίνεις..μα έμεναν χαραγμένα στην εικόνα του μυαλού σου και τα έβλεπες μπροστά σου όπου κι αν πας. Αυτά τα μάτια και το πιο γλυκό χαμόγελο που έχω δει ποτέ στην ζωή μου έφτιαχναν τον άνθρωπο που μου άλλαξε την ζωή από το πουθενά.

 Εγώ, η Δανάη για όσους δεν με ξέρουν, ένα κορίτσι ανήσυχο θα έλεγα με τις φουρτούνες της γκρεμισμένης της ψυχής, κοντούλικο στο ύψος μα όχι στο ανάστημα, λευκή στο δέρμα με μελαχρινά μακριά μαλλιά και γκριζοπράσινα μάτια κοντά στο χρώμα που έχει το σμαράγδι και γωνίες στο πρόσωπο πολλοί θα έλεγαν ότι αυτά είναι πολύ όμορφα χαρακτηριστικά..ίσως και νεράιδας...μα όχι εγώ..εγώ δεν κατάφερα ποτέ να δω κάτι όμορφο σε εμένα ίσως γιατί είχα μάθει να με κοιτάζω μέσα από τα μάτια των άλλων..και ίσως και γι αυτό αργότερα να με είδα πιο όμορφη από ποτέ..ίσως γιατί με κοίταξα μέσα από τα δικά του μάτια. Ταιριάξαμε αμέσως σαν χαρακτήρες αν και η διαφορά της ηλικίας θα μπορούσε να το είχε εμποδίσει αυτό..είχαμε κοινές απόψεις για την ζωή, την αγάπη, την φιλία, τον έρωτα. Εγώ μάθαινα μέσα από τις εμπειρίες του κι εκείνος μάθαινε μέσα από την απλότητα με την οποία έβλεπα τον κόσμο όντας στην ουσία παιδί ακόμα.

    Πέρασε ένας χρόνος και είχαμε ήδη γίνει αχώριστοι. Όταν αναγκάστηκα να τον αποχωριστώ καθώς θα πήγαινε σε μία άλλη χώρα για δουλειά, συνειδητοποίησα πως δεν τον είχα πάρει ποτέ αγκαλιά..μα πώς συνέβη κάτι τέτοιο; Ίσως γιατί κάθε φορά που ήμασταν μαζί και συζητάγαμε με τις ώρες κοιτώντας την θάλασσα, δεν χρειάστηκε...ήμασταν συνέχεια ο ένας χωμένος μέσα στην αγκαλιά του άλλου χωρίς να αγγιζόμαστε καν.Πόνεσε πολύ το ''αντίο'' μα ξέραμε πως το ταξίδι μας δεν τελείωνε εκεί, δεν θα τελείωνε ποτέ. 

    Η καινούρια καθημερινότητα ήταν δύσκολη, ο πόνος της απόστασης ήταν ακόμη μεγάλος και επιθετικός μα καταφέραμε να τον ξεπεράσουμε μαζί μην αφήνοντας αυτή την λεπτομέρεια που οι άνθρωποι αποκαλούν ''σύνορα'' να σπάσει τον δεσμό μας. Και τα καταφέραμε..γίναμε πιο δυνατοί από πριν. Η ζωή κυλούσε γρήγορα, πότε ομαλά και πότε με σκαμπανεβάσματα, ούτε που καταλάβαμε πότε πέρασαν άλλα τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Δυστυχώς ανάμεσα σ αυτά τα χρόνια δεν καταφέραμε να συναντηθούμε χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι χάσαμε κάτι. Όχι. Όλα τα είχαμε πετύχει. Ήμασταν ένα, βέβαιοι και οι δύο πια πως βρήκαμε τον άνθρωπό μας ο ένας στα μάτια του άλλου.