" 'Εφηβη είσαι, τι προβλήματα θα μπορούσες εσύ να αντιμετωπίζεις;"
Είναι μία από τις πιο ηλίθιες ερωτήσεις που υπάρχουν εκεί έξω. Ναι ρε φίλε, έφηβη είμαι, και ναι, αντιμετωπίζω προβλήματα. 'Οχι, δεν είναι το πόσους φίλους έχω στο Facebook ή στο Instagram. Είναι στο σχολείο, το οποίο μας πιέζει να απομνημονεύμε πράγματα άχρηστα, στο σημείο του απόλυτου στρες και κλάματος, γιατί πέφτει όλο αυτό το φορτίο για το μέλλον μας από τα 12 μας κιόλας. Είναι το κόμπλεξ μας, για το σώμα μας, για το αν είμαστε χοντροί ή οχι, γιατί σε όλα τα περιοδικά και στην τηλεόραση το μόνο που διαφίζουν είναι ανορεξία και μυς, κάτι που προκαλεί άγχος και στα αγόρια και στα κορίτσια. Είναι η εντύπωση πως γινόμαστε τσιμπούρια στους ανθρώπους που αγαπάμε, μόνο και μόνο επειδή θέλουμε να μην νιώθουμε μοναξιά. Είναι οι άνθρωποι που δεν μας καταλαβαίνουν, κι όμως συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα μαζί τους γιατί φοβόμαστε μην μείνουμε μόνοι μας. Είναι το γεγονός πως μαλώνουμε με τους γονείς μας τόσο συχνά για ασήμαντα θέματα, και μετά νιώθουμε άσχημα γιατί ξέρουμε τι θυσίες κάνουν για 'μας. Είναι ο άνθρωπος που θέλαμε δίπλα μας πιο πολύ από όλους να βρίσκεται κάπου αλλού. Είναι η κοινωνία, η οποία διώχνει τον διαφορετικό, ενθαρρύνει τους ρατσιστές, τους σεξιστές, τους ομοφοβικούς, και αναρωτιόμαστε πως θα μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά σε τέτοιο κόσμο. Είναι η ψυχική σου υγεία που βρίσκεται στο πιο χαμηλό. Είναι η καρδιά σου που έχει γίνει χίλια κομμάτια. Είναι το μυαλό σου που σε παρασέρνει και γίνεσε παραννοϊκός μερικές φορές. Είναι το κεφάλι σου που νιώθεις ότι θα εκραγεί. Είναι το σώμα σου που το νιώθεις άδειο σαν να σου αφαίρεσαν την ψυχή. Είναι οι άνθρωποι που δεν σε αφήνουν να εκφράσεις τα συναισθήματα σου και να πεις αυτό που θες, μόνο και μόνο για να μην πας κόντρα σε αυτό που λένε. Είναι αυτού του είδους άνθρωποι που θα προσπαθήσουν να σε ρίξουν ψυχολογικά, είτε για να ικανοποιήσουν το εγώ τους, είτε γιατί σε φοβούνται, σε ζηλεύουν. Είναι που φοβόμαστε να πούμε "Σ'αγαπάω" και "μείνε" στα άτομα που θέλουμε κοντά μας, που δεν θέλουμε να κλαίμε μπροστά στους άλλους, για να μην μας περάσουν συναισθηματικούς και αδύναμους. Είναι που δεν λέμε ότι νιώθουμε. Κάνουμε λάθη που φοβόμαστε να διορθώσουμε για να μην τα κάνουμε χειρότερα. Είναι ο φόβος, μην χάσουμε κάποια άτομα από την ζωή μας αλλά δεν κάνουμε κάτι για να τα κρατήσουμε ή κάνουμε τα πάντα και καταλήγουμε στο τίποτα. Είναι που στο τέλος μένουμε μόνοι μας, φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό και βυθιζόμαστε στο σκοτάδι μας
Οπότε, μην έρθεις να μου πείς πως δεν αντιμετωπίζει ο κάθε έφηβος το δικό του πρόβλημα. Σταματήστε να ζείτε πίσω από την ψευδαίσθηση που η τηλεόραση σαν πλασσάρει ότι η ζωή ενός εφήβου είναι όλο ναρκωτικά, άγρια πάρτυ, σεξ, και καθόλου ανησυχία για το οτιδήποτε. Γιατί συχνά, είναι το αντίθετο από αυτό.
